12 december 2020

 Dag van:

Ik ben weer rustiger...

Wel een slechte nacht weer, maar ach.... daar had ik me al op ingesteld...

Het gekke lijkt dan ook dat als je je ergens van te voren op instelt, het dan ook oké is....

Zo heb ik dus een shift van één uurtje gemaakt en een shift van tweeëneenhalf uur....

Ik moet het er maar mee doen vandaag....

Ik heb ook weer oor voor andere dingen dan school of Covid.....

Een soort van of je de andere registers weer voorzichtig openzet...

Er kan weer wat bij...

Maar wellicht ook omdat het weekend is en school op een lager pitje mag....

Voor zover dat lukt dan...

Mijn achterhoofd lijkt een kamer, zonder deuren te zijn,  waar schoolgedachten altijd binnen kunnen...

Die gedachten schijnen het daar ook zo gezellig te vinden dat ze er niet meer uitgaan ook....

Zo zijn ze er, zoals elke dag, vandaag ook.... ik hoor ze op de achtergrond.... maar ze praten niet hard....

En belangrijker nog... ze schreeuwen niet om aandacht....

Ik mag dus werkelijk weekend vieren....

Niet te uitbundig want dan hoor ik geroezemoes in het kamertje vol schoolgedachten...."hé niet te overmoedig jij hè schooljuf, er liggen nog wat opp's te wachten, handelingsplannen en rapporten...."

Dan schud ik  vooral niet recalcitrant, die gedachten weg maar negeer ze niet..... 

Oh nee... want juist dan gaan ze treiteren... roepen.... en laten ze je niet los...

Ik laat ze weten dat ik aan ze denk....

Dus ik zeg:

"Ja, ja... ik weet het, komt goed... op een later tijdstip.... ik heb jullie immers nog nooit in de steek gelaten"....

Mijn schoolgedachten zijn tevreden met het antwoord en dat is dan weer een geruststellende gedachte...

En zo kan ik rustig met Willem meekijken naar een EO programma waar wetenschap en geloof elkaar ontmoeten....

En kan ik die ene mooie quote van de chemisch ingenieur in me opnemen...

In de wetenschap kom je niet veel gelovigen tegen... maar ze zijn er wel...

Niet veel omdat wetenschap natuurlijk altijd op zoek is naar bewijzen en feiten... naar logica....

Maar toch.... deze man weet prachtig te verwoorden waarom hij juist wel weer is gaan geloven...

Anders geloven...

En dat anders geloven staat dus weer dicht bij mij....

Al moet ik zeggen dat hij zelfs nog bijbelvaster is dan ik...

Zo vertelt hij dat hij uit een streng gelovig gezin komt. 

Toch lieten zijn ouders hem gaan toen hij op 12 jarige leeftijd aangaf niet meer naar de kerk te willen...

Hij genoot van het atheïstisch leven....

Zijn ouders hielden nog net zoveel van hem...

Geloof raakte op de achtergrond... verdween....

Totdat....

Totdat hij in zijn laboratorium zat tussen de reageerbuizen en pruttelende machines en dacht...

" Oké... ik ben chemicus... ik werk op de universiteit Utrecht.... ik ben intellectueel..... en ik geloof niet...

Of eigenijk.... ik geloof niet meer"....

"Maar wat mis ik dan eigenlijk....?"

En toen kwamen er vele gedachten in zijn hoofd...

Het zijn zijn gedachten.... zoals ik op dat moment dacht...'wat zou ik missen als ik niet meer geloof in iets dat groter is, machtiger en krachtiger, veel liefdevoller dan ik....

Zijn collega's mochten hem vragen stellen...

En één van de hen vroeg hem....'maar als God zoveel liefde is waarom is er dan zoveel ellende op de wereld?'....

En dan zijn prachtige antwoord....."scheppen is ook loslaten"....

Als je iets moois gecreëerd hebt, uitgedacht hebt onderzocht hebt dan is het niet meer van jou....

Zo heb je een stof die van afval schijnt brandstof kan maken... dat is na lang onderzoek en duizenden

proeven ontdekt en gecreëerd..... en dat doet de wereld goed want het klimaat een milieu worden minder belast... 

De wereld wordt schoner...

Diezelfde stof kan ook een bom maken die duizenden mensen tegelijk kan doden....

De keus is aan de diegenen die na de schepping, creatie, uitvinding, er iets mee gaan doen....

En ik dacht aan de kunstenaar die weken, maanden, misschien wel jaren bezig is geweest met zijn schilderij of kunstwerk....

Ontstaan onder/in/uit zijn handen...

En dan is het klaar....

Het wordt verkocht....

En dan....

Komt het in een tuin vol bloemen en vers gemaaide gazonnen....?

Komt het midden op een druk kruispunt... waar het beklad wordt door graffiti jongeren....?

Wat het ook is... hij schiep en liet los....

Misschien moet ik ook wel zo over mijn werk gaan denken....

Gedurende het jaar doe ik er alles aan om kinderen dat te geven om te kunnen groeien.... veiligheid.... respect... het gevoel er te mogen zijn en iets te betekenen.... hij talent te ontwikkelen..... 

Och ik kan ze zo moelijk loslaten als ze na de zomervakantie naar een andere klas gaan....

Maar ik gaf ze die basis mee.... het fundament om op door te groeien en verder tot bloei te komen....

Of zoals de afgelopen week....

Wat was het afzien.... zoveel leed.... zoveel verhalen weer gehoord.... angst gezien.... maar we deden wat we konden.... en nu is het weekend.... maandag mag ik verder....

Vanavond, als Willem voetbal kijkt, lees ik een blog....

Een blog van een heel fijne lieve oude bekende waarmee ik voor schoolse ict zaken ooit naar Engeland ging...

Een enorm energieke, nooit stoppende, vol wilde ideeën en plannen man die zoveel betekent voor veel kinderen over de hele wereld....

En van de een op de andere dag hoorde hij dat hij kanker had...

En niet de fijnste kanker... asbest kanker....

Ze geven je niet lang als je dat hebt....

Hij schrijft erover in zijn blogs....

Kwetsbaar mooi....

En één ding grijpt me zo aan...

Hij gaat in gesprek met zijn tumor...

"Oké kanker... daar ben je dan... vanaf nu hoor je bij mij... maar denk eraan... als ik dood ga, ga jij dat ook....

Dus laten we maar vrienden worden... ik heb er nu na vier zware experimentele chemo's hoop ik voor gezorgd dat we elkaar niet langer in de weg zitten.... jij mag er zijn maar we laten elkaar vanaf nu met rust... deal?"

Hij benoemt ook dat hij het om die reden niet eens is met de stelling dat je in je reservetijd zit maar dat dit gewoon een tijd is die erbij hoort.... en ruimte geeft voor bezinning die hij blijkbaar nodig had omdat hij alleen maar met zijn werk bezig was....

En zo is er ruimte voor de gedachte aan de vrouw in het programma van Stef Bos... Serenade...

Waarin dit keer Catherine zit die een relatie had net een narcist... die een kat en muis spel met haar speelde...hoe herkenbaar voor mij....

Het dreef haar tot wanhoop en tot drie maal toe tot een psychose... niet herkenbaar voor mij....

Wellicht omdat ik al een jeugd had gehad met twee ouders met een psychiatrische achtergrond...

Ik was een zogenaamd KOP kind... kind van ouders met een psychiatrische aandoening... beide PTSS in ernstige mate...

Maar dat ze vertelt dat de scheidslijn tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid ontzettend dun is herken ik wel....

Alleen daar waar zij die lijn kwijt raakte bleef ik erop balanceren.... mijn hele leven.... want je raakt het nooit helemaal kwijt...

Die scheidslijn is dun.... ik ben sterker....

En zo bracht ik mijn dag door...

Vol met overpeinzingen door inspirerende mensen....

Dan eindigt mijn dag....

Ik kijk journaal... hoor dat er zoveel met corona patiënten bij zijn gekomen...

Dat er dinsdag weer een persconferentie komt waarin zeer waarschijnlijk weer strengere maatregelen aangekondigd gaan worden...

En dan denk ik alleen maar.... hoe kun je zo onzorgvuldig omgaan met elkaar.... met de mensen die je zo kunnen inspireren....

Want of het nou de ouders zijn van een collega met gouden handen, niet bekend, nooit op tv, geen lied ooit voor geschreven, maar zo bijzonder in hun enorme liefdevolle altijd voor je  klaar staande eenvoud... die intellectuele chemicus die anders gelooft, de vrouw met de psychoses, mijn lieve oh zo gewone vriendin die in de zorg zoveel goed doet en zo hard werkt, die vrouw die haar man een nier geeft, dat kind dat strijd voor een menswaardig bestaan en toch loyaal blijft naar haar ouders, die vrouw die een kerstkaart stuurt met zo'n prachtige opbeurend ontroerende tekst, nadat ze nog wel haar man verloor dit jaar, of de man die bevriend raakt met zijn kanker.... ieder mens kan je inspireren....

Laten we toch zuinig zijn op elkaar....