Dag van:
Moeilijk te beginnen....
Vandaag was geen 'makkie'...
Althans... het begon niet als een 'makkie'....
Maar zoals zo vaak met ongemakken, kwam het wel weer meer dan goed.....
En ik kan en wil er niet al te zeer over uitwijden...
Maar....
Willem was net weg...
De kerstdienst werd opgenomen...
De honden waren beneden onrustig aan het heen en weer lopen...
Blitz was alweer naar boven gevlogen... veilig bij het vrouwtje...
Ik sla mijn benen over de rand van mijn bed... pak mijn mobiel...
Een bericht...
Een bericht dat er niet om loog....
Ik voelde de pijn in dat bericht.... maar de reden ervan was totaal uit z'n verband...
Ik app terug.... en geef uitleg...
Geen reactie....
Ik voel me boos worden.....
Onrecht is nog steeds iets waar ik niet mee hendelen kan....
Dan toch een reactie...
Maar ik ben al te boos.... opgekropte boosheid denk ik ook....
Als je me niet begrijpen wil... dan houdt het op....
En als ik boos ben... dan houdt dat ook écht op....
Ik verbreek roekeloos alle verbinding.....
En daar zit je dan met je boosheid...
Mijn hoofd bonkt... mijn handen trillen...
Nee inderdaad... ik ben eigenijk nooit boos te krijgen... maar och hemel... je wilt me niet kennen als je me boos meemaakt....
Ik probeer me aan te kleden...
Maar dan gaat de telefoon...
Nee... NEE.... ik neem niet op.....
Weer gaat de telefoon.... mijn mobiel dit keer....
NEEEEEEEE.... ik wil niet opnemen....
En toch doe ik het...
Ik schreeuw van me af.... ongecontroleerd krijsend..... gooi ik alles eruit ...
De boosheid put me uit....
En dan pas kan ik luisteren....
En uit de tuin wordt het onkruid gewied....
Open en eerlijk.... dapper en moedig komen de woorden aan de andere kant van de lijn eruit....
We ruimen samen op en wieden het onkruid....
Langzaam wordt mijn hoofd weer helder en maakt ruimte voor andere gedachten...
We schudden onze rugzakken van verleden leeg... en er ontstaat weer wederzijds begrip....
Wat een zijden draadje was lijkt langzaam een gevlochten koord te worden met verweven herkenning van achterdocht en wantrouwen... en de herkomst daarvan....
Herkenning die uiteindelijk uitmondt in gedeeld verdriet...
En het voelt weer goed.... steviger goed.....
Soms is als eruit 'flikkeren' misschien toch een oplossing....
Van......
Toch neem je het mee je dag in.... je dag door....
Ik ben niet van ruzie... en als ik dat al eens had, dan hakt dat er ook behoorlijk in....
Willem treft me in wat timide staat aan als hij thuiskomt...
Zelfs zijn verhaal dat er iemand, bijna op het eind van de opname door de stoel zakte, en de hele opname daarom weer over moest, maakt me niet aan het lachen...
Ik blijf me allerminst trots voelen op mijn boosheid en geruzie....
Terwijl het gevoel van daardoor juist versteviging van banden juist weer goed voelt...
Willem probeert er van alles aan te doen...
Maar ik kan pas weer lachen als hij de pan boerenkool ziet... de opmerking maakt 'is dat alles?.... moet jij daar ook nog van eten?....
Om, terwijl zijn bord nog niet eens leeg is, te zeggen...'ik plof, ik zit vol"...
Hoezo te weinig Willem....?
"Tja...euh... het vult nogal..."...
Van....
Ik heb weer wat lucht...
Soms komt dat gewoon als je ook zonder plezier toch je mondhoeken omhoog beweegt, hoorde ik laatst iemand zeggen op tv....
Maar inderdaad deze glimlach bij Willems opmerking hielp wél ....
All you need is love; grote buis pringels, doos tissues en opgekruld in de stoel....
Kerstavond traditie...
Zo kun je me al jaren op kerstavond uittekenen....
Ik jank al bij de tune....
En zelfs corona proof heb ik het complete all you need is love gevoel...
Dit jaar zelfs met een Willem naast me die mee jankt...
Hulde aan Robert ten Brink die het zelf in deze tijd flikt iets moois neer te zetten....
En als kers op de taart het nationale kerstavond programma met Joris Linssen, goede artiesten en een emotioneel mooi kerstverhaal....
Een cadeautje....
En als ik dan de trap op naar boven loop om te gaan slapen en nog als afsluiter zeg "en toch mis ik een nachtdienst', zegt Willem niet onterecht..."Nou me dunkt... genoeg religie vanavond in de huiskamer"....
Hij heeft gelijk.... het gevoel zit hem niet in het letterlijke verhaal van de stal en de kribbe, maar in de harten van mensen.... in een tijd van nu....
Met als extra aantekening dat ik enorm trots ben op de moed van de beller van vanmorgen om het toch uit te praten....
Hoe mooi kan een kerstgevoel zijn...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten