Alles ziet er vanmorgen nog zo heerlijk onschuldig uit....
Een beetje ijs op de autoruiten... wat rijp op de blaadjes en het gras.... een prachtige rode gloed in de lucht....
Laat maar komen die dinsdag... denk ik nog....
Geen geeltje aan de lucht. ..
Mijn apps.... de radio en tv...en de kranten melden echter anders... en zijn daar zeer eensgezind over....
Die sneeuw die komt....
Ik heb een weerman zelden zo zeker van zijn zaak horen zijn als vandaag....
Konden ze dat ook maar eens als ze zon en heerlijke temperaturen voorspelden. ..
Maar nee.... uitgerekend bij sneeuw en gladheid hebben ze dat.....die stellige zekerheid...
Bah....
Van.... maar die heenreis is in ieder geval sneeuwvrij...
En de kinderen. .. die zijn oh zo opgewonden... want straks.... ja straks komt de sneeuw.... dat hebben papa een mama zelf gezegd...
Ik kan niks doen of er wordt wel een blik op de ramen geworpen....
Is de sneeuw er al....
Zie ik daar een vlokje....?
Van... bij het ochtend buitenspelen nog niks....
Het is alleen maar koud....
"Juf... is jouw nieuwe meisje er al. ..?" (Vandaag een nieuwe leerling in de klas)
Ja hoor... die is er...
"Waar dan....?"
Kijk maar goed.....ze speelt hier ergens....
"Nu al....?"....
Een andere nieuwe leerling... van een andere klas.... loopt wat verloren en huilend rond....
Praten doet hij niet. ...
Maar als ik door de knieën ga en hem zachtjes tegen me aan heen en weer wieg terwijl ik een liedje zing, wordt hij stil....
Valt nog niet mee zo'n eerste schooldag....
(En deze juf die overeind moet komen met haar krakkemikkige knieën ook niet)...
"Juf... komt de sneeuw al...."
Ik weet het niet....
"Maar jouw telefoon wel...."
Met andere woorden... kijk eens op je app...
Ik laat het buien alarm scherm zien en hij ziet de pieken....
"Die sneeuw komt wel tot boven aan de boom"....
Nou.... hij komt wel op de boom maar niet tot bovenaan.... dat doen ze om te zeggen dat er daar veel sneeuw gaat vallen en hier (ik wijs een laag stuk aan in de grafiek) maar een beetje....
"Is dat hier...?"... en hij wijst enthousiast naar de piek en ons eigen plein. .. en die daar... wijst hij op het lage stuk en dan naar het andere plein in de verte....
Verdere uitleg vermijd ik maar... roept alleen maar meer verwarring op....best lastig zo'n app....
Van... we zitten goed en wel in de kring of daar vallen de eerste piepkleine vlokjes....
Niet noemenswaardig maar... de kleuters vliegen van hun stoel naar de ramen....
We zitten goed en wel aan tafel om te beginnen aan een knutselwerk.... of daar vallen de grote vlokken die nu ook blijven liggen...
De kleuters vliegen naar de ramen....
Ach..... dat enthousiasme maakt veel goed... en bijna zou ik vergeten dat ik straks door die groeiende ellende naar huis moet. ..
En daar wordt volop genoten....
Sporen maken.... sneeuwballen maken.... stampen....
"Juf. .. waar is het nieuwe meisje....?"
Die slaapt nu....
"Maar dan ziet ze de sneeuw niet....!"
Dat klopt.... jammer hè....?!
"Maar ze kan er wel van dromen hoor"....
Van..... toch wel snel koud in die sneeuw....
De sneeuw die nu steeds harder en in meervoud naar beneden komt....
Naar binnen dus maar....
Van.... eenmaal binnen.... gezellig in de kring.... is het eigenlijk toch wel weer jammer om binnen te zijn....
De sneeuw was ook wel leuk....
Nou... dan haalt deze juf de sneeuw toch naar binnen....
Kan ik ze meteen het begrip smelten bijbrengen....
Zo gezegd, zo gedaan....
Ik vul een kopje met sneeuw... laat ze de sneeuw van dichtbij bekijken... zet het kopje voor het digibord op een bankje neer en zeg "goed in de gaten houden hoor"....
Dan zet ik een filmpje over sneeuw op....
Als het filmpje afgelopen is vraag ik...."hoe is het nou met de sneeuw...?"
Alle hoofdjes buigen om de sneeuw te bekijken.... maar hé.... de sneeuw is verdwenen.... er zit water in het glas....
"Dat heb jij stiekem gedaan"...
Ik?
Nee hoor!
Ik loop weer naar buiten en haal weer sneeuw op... er ligt inmiddels genoeg....
Nu maak ik mini sneeuwballen en gooi ze naar ze toe... in de klas ja....
Eventjes plakt de sneeuw aan de kleren maar dan is de sneeuw al weg...
Nu de handjes ophouden.... sneeuw erin... handjes op elkaar en de sneeuw goed vasthouden zeg ik... dan kan de sneeuw niet weg....
Ik praat nog wat over koud en warm en dan mogen de handjes weer open om naar de sneeuw te kijken....
Maar oeps.... lege handjes....
Heerlijke verwondering.. wat hou ik van je....
Verwondering die in kinderogen te lezen is....
Mondjes die open gaan....
Waar is die sneeuw nou....?
Tja.... gesmolten.....
Van.... zij vergeten hun leven niet meer dat je sneeuw weg kan toveren.....
Van... einde schooldag....
Ze mogen de sneeuw weer in.... in glibberende taxibusjes....
Laat ze veilig thuis komen.... prevel ik in een schietgebedje....
Van.... nog een ouder gesprek....
Zouden de ouders komen met dit weer?.....
Zouden de andere betrokkenen komen....?
Dat doen ze....!
En om half vijf kijken we voldaan terug op een goed gesprek. ..
Van... nu zelf de glibber zooi in...
Ach wat heb ik hier een hekel aan...
Van... ik haal toch gauw dik 5 centimeter sneeuw van de auto af....
Dan slaak ik een diepe zucht een haal diep adem..... glibberen maar....
Het valt mee nu alle busjes er al overheen zijn gereden...
Ook op sommige stukken weg is al goed gestrooid....
100 meter voor mij rijdt een strooiwagen met sneeuwschuiver ervoor....
Het geeft me ietsje een veilig gevoel....
Nu heel voorzichtig de bocht door....
De file in...
En wat voor file...
Eén van de vele hoor ik op de radio...
Eén van de 1500 km file in het land...1700 kilometer file...2300 kilometer file.... de drukste spits en langste files ooit in Nederland....
En ik rij stapvoets in één van die vele....
En dát ik stug stapvoets blijf rijden....
Mij krijgen ze niet gek...
Als je harder wil dan ga je er maar langs....
Zie ik je straks wel ergens aan de kant staan....
Of bovenop een ander...
Gelukkig heb ik nog aardig grip op de weg... zolang ik maar afstand bewaar....
Af en toe een slippertje... maar niet de moeite waard....
Amsterdamse weg.... een half uur. ..drie kwartier... een uur... en dan pas ben ik ongeveer bij het station....
Nu het centrum nog door... en die onmogelijke Nelson Mandela brug met z'n U bochten....
Het glibbert, maar ik blijf op de weg...
Gisteren reed ik hier nog 80.... vandaag 20....
Van... bij Gelredome.... twee uur verder. .. alles zit vast....
Dan de wijken in....
Bijna thuis.... en al kwart voor 7...
Willem zal wel uitgehongerd zijn....
Van... ik ga ook niet meer koken....
Ik haal shoarma en frites ....
En zo dachten er blijkbaar meer over...drukte in de snackbar....
Van... nu het laatste stukje....
Niet overmoedig raken....
Rustig blijven rijden....
En........ thuis....
Zucht...... adem uit.....
Van... het uithongeringsproces van Willem is al in volle gang...
En hij heeft koude voeten die maar niet warm willen worden....
Te lang met de honden in de sneeuw gespeeld....
Tegen de uithongering heb ik wat Willem maar die voeten daar zul je zelf voor moeten zorgen....
Van... appjes over en weer of iedereen wel veilig thuis is...
Ik geloof dat half Nederland daar ook mee bezig is want... hopla... Whatsapp ligt eruit....
Gelukkig maar tijdelijk....
Wat een dag... wat een dag.....
Wat een witte dinsdag....
Met een beetje code geel dan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten