11 juni 2021

Dag van:

En zo zit ik 's morgens vroeg op het zonovergoten terras van het luxe hotel de Bilderberg aan de koffie... mijn oude schoolvriendin tegenover mij...

Zal ik wel, of zal ik niet dat koekje....?

Ik zal niet....

Zoiets als,  nog iets vroeger op de ochtend, ik zoiets had van, zal ik wel of zal ik niet die dokter bellen voor die bult...

Ik zou niet... het zal wel weer meevallen... dat gedoe weer allemaal....

Ik geniet van de rust... van de vogeltjes..... van de luxe....

Niks zelf naar de senseo lopen met een "doe mij ook een bakkie" en dus weer teruglopen voor het kopje....

Ik hou dit wel vol zo de rest van de dag...

Nog een cappuccino mevrouw...?

Nou graag.... en ditmaal zal ik het koekje dus wel...

We praten over vroeger tijden, mijn schoolvriendin en

ik...

Het feit wil dat deze schoolvriendin inmiddels al 42 journaliste is... en een goede...

Er worden, naast haar eigen verhalen die ze verteld, ook vooral veel vragen op me afgevuurd...

Zorgvuldig probeer ik de vragen te beantwoorden...

Zorgvuldig zoek ik naar de woorden die de betekenis van en aan mijn leven aangeven.... mijn betekenis.... naast die van vele anderen...

Maar ik krijg ook antwoorden terug die me weer aan het nadenken zetten...

Mijn schoolvriendin en ik kennen elkaar al 47 jaar....

"Jij hebt in mijn ogen altijd een levensvisie gehad", oppert ze.....

Ik denk na....

Eigenijk is het zo dat ik gedurende mijn leven vooral wist wat ik NIET wilde....

Accepteerde dat het tijd kostte, wegen te vinden naar hoe ik het dan WEL wilde....

Soms een jeugd lang.... en een huwelijk lang tijd kostte....

En dat ik het uiteindelijk altijd redde op zelfreflectie en kijken naar waar de gevolgen vandaan kwamen....

Ofwel het vinden van een oorzaak...

Wat ligt ten grondslag aan het feit dat ik handel zoals ik handel,  denk wat ik denk, voel wat ik voel.....

Waarom maak ik deze keuze... waarom neem ik deze beslissing...?

Levensanalyticus dus....????

En ja.... misschien ben ik dat wel...

Niet om dingen voor te zijn.... niet om risico's uit te schakelen.....

Een analyse komt ook vaak achteraf...

Waarom deed ik dat nou...?

Waarom reageerde ik zo...?

En dan daarna de volgende stap nemen om te kijken waar ik uitkom....

Zelfverzekerd....zelfvertrouwen.... zegt ze.... 

Maar dat was het allerminst...

Als er eentje faalangstig was, was ik dat wel....

Meer een soort gevoel van "Nou ja... dan ga ik maar weer op m'n bek.... zie ik het dan wel weer verder".....

Maar....... ik had en heb mijn hele leven één houvast.... een anker..... ik zal nooit iets doen om iemand moedwillig te kwetsen......

Zo kon ik ook alles altijd,  indien nodig, verantwoorden.... en iedereen recht aan blijven kijken

En dan komt die ene vraag...

Of ik gelukkig ben....

En van alle vragen op de wereld vind ik dat wel de moeilijkste....

Want nee... ik ben soms ook wel eens heel ongelukkig, ontevreden, onvoldaan....

Ik baal soms dat dingen liepen zoals ze liepen... omdat je er niet zelf de hand in had....

Ik heb mijn jeugd niet uitgekozen... wél wat ik er later mee deed....

Ik baal soms van wat mensen mij of anderen aan kunnen doen....

Dat maakt me allerminst gelukkig....

Geloof ik dan niet in geluk...?

Misschien niet... misschien geloof ik meer in het toeval.... in het je overkomen of toekomen van mooie dingen....

Dan moet je ze natuurlijk wel zien of herkennen.... er tijd voor maken ook....

En het feit dat ik dat kan... dat maakt je dankbaar...

Ik ben gruwelijk dankbaar dat ik mooie, lieve, ontroerende, fijne dingen kan zien en herken....

Die dankbaarheid maakt me gelukkig...

En ik ben dankbaar voor de wijsheid die het leven me bracht.... door vele pokke ervaringen maar ook succes ervaringen....

Ik zou niet iemand anders willen zijn...

Ik weet nog goed dat iemand in de slechtste periode van mijn leven zei dat ik eens meer voor mezelf moest zorgen om plaats van altijd voor die ander....

En dan komt die levensanalist weer in mij boven.....

Ja....euh... niet eerder dan dat ik dacht 'die heeft gelijk' en dus alle bloemetjes buiten gingen zetten......

Maar dat voelde al snel niet goed....

Want dat was niet wie ik ben....

(Een beetje zoiets als die panter jurk die ik laatst kocht)....

Dan ga ik dus weer in mezelf wroeten.....

Het feit dat ik nog niet mijzelf ben en je verschuilt achter de ander, door die ander in zijn kracht te zetten... da's misschien niet helemaal slim....

Maar zorgzaam zijn is wel een deel van mijn zijn....

Dus als ik nou eens zorgzaam doe zonder mezelf daarbij uit het oog te verliezen....

Zo vervolmaakte ik steeds meer mezelf...... of eigenijk... zo vulde ik mezelf steeds meer en meer aan.....

Zo kun je ook steeds beter de ander 'zien'.....

Ik ben een blij mens... optimistisch en soms een tikkie idealistisch..... en vooral heel dankbaar....

Dat is mijn betekenis voor mijn geluk.... en mijn gelukkig zijn....

En wellicht ligt dat voor iedereen weer anders....

Zeker als je dat bespreekt met je oude schoolvriendin die nooit meer de oude wordt na borstkanker...

Een borstkanker die niet een hormoon oorzaak heeft maar een oorzaak waarvan je altijd maar weer moet afwachten wanneer de kankercellen terugkomen....

Een kastje in haar borstkas heeft die haar hart regelt en wanneer die uitvalt, haar hart niks meer doet....

Nee, ze is niet gelukkig... constant....

Geluk is niet het doel maar een richting....

Geluk zijn voor haar hele andere momentjes dan voor anderen....

Het waren me wel ochtendgesprekken....

En eigenijk wil ze het liefst mee naar huis.... naar de vlonder en de honden....

Deel uitmaken van dankbaarheid....

En zo zitten we daar op de vlonder....

Zij in de schaduw want de medicijnen zorgen ervoor dat ze niet in de zon kan zitten....

Willem zorgt liefdevol voor een parasol die hij neerplant in een versleten vuurkorf op een gammel oud rotan tafeltje..... voor de uit elkaar vallende plantenbakken....

Voor honden liggen trouw om haar voeten....

Naast een huis waar net een keuken van €23.000 is geplaatst en naast een tuin waar een buurman met eigen handen een model afscheiding bouwt....

Ieder op zijn manier blij, dankbaar of voor even gelukkig...?!

Vergeet ik nog te zeggen, zeg ik nog,... dat het ook zo belangrijk voor mij is dat je vooral naar je eigen verworvenheden kijkt zonder die te vergelijken met je buurman, je tante, die vriendin etc......

En die ander die dingen te gunnen die hem of haar blij of gelukkig maken....

Of dat nou een gammel rotan tafeltje is,  vier honden, een nieuwe keuken of een super de luxe afscheiding.....

Ze valt in slaap op de schommelbank...

Tijd om te gaan koken....

We eten nog een heerlijk bord macaroni seafood....

We heffen als toetje een glas ouzo... onze traditie.... en dan is haar koek op....

Een ding was vandaag weer duidelijk....

Het goede zat hem niet, zoals we uit ons beider jeugd en opvoeding kennen,  in het vele....(al zal hen dat op hun beurt gelukkig gemaakt hebben)...

Maar het vele zat 'm in het goede.... dat maar héél klein hoefde te zijn....

Niet dat grote luxe terras waar de dag begon..... maar dat heerlijke kleine vlondertje ergens aan de rand van een grote stad,  waar dat waar het in het leven om draait, dichtbij was....

Niet maakbaar maar raakbaar.....