12 mei 2022

Dag van:

Een goed gesprek......een af en aan gevlieg van vogelouders.....en een duifje dat net uit het nest gevlogen was en de weg terug niet kon vinden....

Dat waren zo'n beetje de ingrediënten van mijn dag...

Dierbare ingrediënten....

Met Willem een goed gesprek over de zin van het bestaan....

Over de zin en onzin van het hebben van een liefdesrelatie.....

Over zelfreflectie, onzekerheid en meer van die dingen....

Vlondergesprekken.....zo waardevol en zo nodig om je relatie te voeden....

En gewoon genieten....vanaf je

schommelbank...

Heen en weer wiegend het af en aan van de vogelouders aanschouwen...

Hoe groter de jongen worden, hoe hongerige ze zijn...

Waar halen papa en mama  toch al dat voedsel vandaan?...

Juist nu zou je hopen op veel bomen met eikenprocessierupsen.....

En dat die dan leeg zijn als alle jonge vogeltjes in de buurt uitvliegen....

Jammer dat ze niet die akelige larven van de spinselmot uit mijn appelboom halen...

Elke dag weer als ik buiten zit probeer ik ze er zelf uit te plukken....

Onbegonnen werk bijna, dus de hulp van de vogeltjes zou welkom zijn...

Alleen lusten ze blijkbaar geen spinselmot larfjes....

En dan het lieve kleine Turkse tortelduifje....

Tenminste volgens Willems vogelkennis dan...

Een baby nog...

Ze vloog tegen het keukenraam...

En Betsy had haar meteen in de smiezen....

Op zo'n moment is het echt een rotkat....

Klein paniekerig vogeltje....papa en mama kwijt....

Nestje niet terug te vinden...

Ik weet wel waar ze woont...in de hoge boom tegenover mij...

Daar zag ik papa en mama tenminste steeds heen vliegen...

Maar zo hoog kan ik niet klimmen...

Kan misschien wel maar durven niet...

Ze vliegt vervolgens op de tuindeur....

Veiliger en hoger....hier kan poes niet bij...

Mooi toch dat ze, hoe klein ze ook is, deze geur van poesen direct als gevaar beschouwd...

En gelukkig...na een kwartiertje rusten vliegt ze over het water.... richting thuis....

Betsy legt zich terneergeslagen tegen de stenen schildpad in de tuin aan....

Ze valt op foute mannen....er gaat ook weinig troost van de schildpad uit...

Ze blijft stompzinnig glimlachen ongeacht het leed.....

Alleen als het donker is licht ze haar ogen op....

Misschien wel ten teken dat ze meer van het leven begreep dan wij denken in haar versteende toestand...

Dan hadden we daar nog de slak...

Eenzaam en langzaam op weg via de schutting op zoek naar wat eetbaars...

Er is genoeg natuur hier en waarom ze de schutting verkiest snap ik ook niet...

En dat ook nog eens in ondersteboven toestand....

Ze zal haar dag wel niet gehad hebben denk ik....

En dag vol geschenkjes dus....

En dat terwijl ik morgen pas jarig ben....

Misschien is dat het wel waarom ik verjaardagen nou niet het belangrijkste in het leven vind...

Elke dag als ik dit zie ben ik immers jarig....