Dag van:
Mijn leefruimte beperkt zich tot 1/6 deel van het huis...de slaapkamer...
Één voordeel: ik hoef 'm niet te delen in deze gezondheidstoestand...
Het lijkt vanmorgen ook allemaal ietsje beter te voelen behalve dan dat je nu begint te merken dat je al twee dagen niets gegeten hebt, geen koffie hebt gehad, en beweging gemist hebt....
Verslapping dus...
Mijn concentratie is nul...
Hoe kan zoiets?....
Ik kan nog geen kruiswoordpuzzel, geen spelletje op mijn mobiel doen of twee zinnen in een boek lezen of ik val alweer weg....
Ik heb NPO start gedownload maar verder dan het eerste item van het journaal reikt de concentratie niet...
Verder lijkt het hier ook gelijk een ziekte van Pfeiffer huishouden...
Letterlijk alles wat ik aanraak word direct ontsmet...handen gewassen ... afgeveegd...of ver weg van alles weg gezet....
Willem loopt O V E R A L met z'n poetslap....A L L E S na....
Vandaag zou onze vakantie beginnen...
De eerste foto's van onze kampeervrienden Esther en Marcel stromen binnen...
Eenzaam staan hun twee tentjes naast een nog eenzamere lege plek die voor ons bedoelt is...
En iedereen hoopt maar dat dinsdag, als maandag de vijfde quarantaine dag voorbij is, ik corona negatief test en wij ook maar de camping kunnen...
Conditie of geen conditie, met man en macht komen ze Willem helpen de tent helpen opzetten als mij dat zelf niet lukt....
(Alsof ik en toekijken gaat werken?!?!?)....
Willem test zich vandaag toch ook maar even...
(nog) Negatief gelukkig....
En waar we nooit aan gedacht hadden om als bagage in te pakken als me dit niet was overkomen, koopt Willem voor in onze koffers toch nog maar een aantal zelfstesten voor als.....je weet maar nooit.... weten we nu....
"Je moet nu wel wat eten hoor", zijn Willems bezorgde woorden tegen de avond....
Maar ik heb echt nog geen honger...
Mijn smaak is niet weg, wel anders, maar mijn gevoel van trek hebben in iets is wel verdwenen...
Toch schieten dan die verhipte emo tranen in mijn ogen als Willem trots.... wat zeg ik: héél heeeeeeeel trots, met een broodje sla met salami en een fruitsalade een half uur later aan mijn bed staat....
En omdat ik hem niet eens mag knuffelen om die malle trotse blik in zijn ogen, zet ik het dan maar op een nog harder brullen....
Van dat huilen krijg je dan weer een hoestbui waarvan je denkt dat je er in blijft maar er toch evengoed wel weer uitkomt....
Enfin, misschien heb ik het aller aller
ergste nu gehad....
ergste nu gehad....
Ik ben dan nog wel niet veel waard maar het begin is er en.......zoals ik Willem net antwoordde op de bezorgde vraag of het allemaal wel gaat lukken om dinsdag te gaan kamperen..... 'ik heb ook nog een wil'....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten