Dag van:: 22 augustus 2022 dag 8 vakantie Chalkidiki Nikiti

Dag van:

Geranion Village heet ons hotel....

En bij hotel denk je dus aan een groot gebouw met veel kamers...

Uh, uh, nee, nee....bij ons dus niet...

Het heet hier immers niet voor niets 'Village'.....

Dit hotel bestaat uit allerlei gebouwen met hooguit 6 kamers....

Geen gebouw is hier hetzelfde....

Nou was onze reis een last minute maar we hebben toch maar even mooi wel een VIP room....

Alles is net iets groter en mooier en je mag bij het diner zelfs waar extra bestellen als je dat wil (wij willen dat dus niet en zijn snel tevreden)....

Je hebt ook het mooiste uitzicht....

De zee rondom je, de hacienda's, de fruitbomen, het veld waar de biologische groenten voor in de keuken worden gekweekt...

Al dat moois heeft alleen wel één nadeel....je gebouw ligt helemaal boven....

En dat hebben we deze week geweten....

Zo lopen we vanmorgen de steile helling

af voor het laatste ontbijt....

De chef, en grof gebouwde Griek uit Nikiti zelf die meer op een bouwvakker lijkt met zijn grote handen dan op een chef, kijkt al sip en benoemt het onvermijdelijke 'last time, we will miss you,you we're good people'......

Anders staat hij altijd de boel in de gaten te houden vanaf de zijkant.... handen op de rug....

Nu checkt hij of er wel omelet genoeg is voor Willem...

Zelfs de meisjes die de borden afruimen komen even dag zeggen....

'Dimitris has good friends'....

Het zegt ons genoeg....

Als Willem zijn tweede omelet op heeft en een grote schaal joghurt met honing, tuigen we de steile helling weer op....

We hoeven pas om twaalf uur van de kamer....

Weet je wat we doen....nog een uurtje slapen... zo'n reisdag als vandaag gaat slopend worden....

Ik heb het hoofd nog niet op het kussen of ik ben vertrokken....

Kwart over elf....koffers inpakken....

Nog één keer het balkonnetje met uitzicht op zee, en de wijde droge vlakte daarheen....

Hebben we de papieren...?

Kasten leeg...?

Laadjes controleren....

Niets in de badkamer laten liggen....?

Dag kamer....wat was je mooi maar wat lag je hoog.....en wat heb ik je trappen soms vervloekt....

Alleen wat ben ik ook weer trots dat we het gered hebben je elke keer weer te bestijgen.... Willem met zijn half zieke kop en ik met mijn enkel en been dat niet mee wil...op wilskracht oh zo....

En daar gaan we dan...trappen af....steile helling af....koffers naar de receptie... uitchecken....

'you are so nice and friendly people' zegt de receptionist....

'you always smiled' zegt de man van het shuttle busje....

Ja zo kan ie wel weer.....

We gaan gauw weer klimmen....naar de taveerne....daar waar Dimitris is ....om de nog resterende zeven uur vol te maken...

En krijg nou wat...

Het wordt bewolkt.....het begint te onweren......en daar vallen de eerste druppels regen...

Nou ja, dertig druppels....

En ze drogen ook direct weer op....

Nu is het wel lekker bij het knetterend houtvuur van de pizza oven...

Het dennenhout geurt heerlijk....

Dimitris vraagt ons wat we straks willen eten.....hij heeft ook nog extra lekkere dingen....warme schapenkaas.... knoflookbrood....

Afwisselend lezen we, haak ik, kletsen we en drinken de laatste cappuccino fredo....een milkshake.....en Willem zijn cola zero....

Maar die verrekte klok draait maar door...en om drie uur krijgen we ons laatste maal....zalige inktvis voor mij een porkchops voor Willem....

Vier uur wordt het.....

De barman van het torentje wordt afgewisseld door Vasalis....en de tijd voor Dimitris is ook gekomen om siësta te gaan houden...

Ze moeten wel want anders is dit werk niet vol te houden...

Shifts van s morgens vroeg tot in de late uurtjes s nachts....met slechts drie uur rust tussendoor...

Stoer komt onze lieve vriend maar ons toelopen...

"So dass wars....es ist wieder vorbei"....

"Ich versuche nach Holland zu

kommen"....

Willem omhelst hem....en Dimitris pakt hem op zijn beurt stevig vast....

Ik heb alleen maar tranen...

Zo'n intens fijne liefdevolle vakantie met dankzij Dimitris weer nieuwe vrienden door wie we weer zo in hun leven zijn opgenomen...

Afscheid....ik haat het....

Nog één kus.... nog één knuffel....

Dag lieve Dimi.....biss bald...en groet lieve mama Vicky.....

Nog één keer omkijken....tranen die niet te stelpen zijn.....

Wiedersehen liebe Freunden......

Dan loopt hij door... Richting zijn kamer in het personeelsverblijf waar hij als enige een eigen kamer heeft.....

Anderen delen zo'n kamer met twee of drie anderen....onze Dimitris niet....

Het duurt even voor ons verdriet over is....

Maar we zijn er nog niet....

Even later staat daar onze lieve kleine frêle Zoey.....

Ze is in tranen....en pakt haar Google translate er maar weer bij...

Ach lieve eenzame miskende Zoey....

Niet gewend dat mensen haar nemen zoals ze is en haar daarom ook nog eens waarderen....

Weggestopt in de ontbijt keuken...de taveerne keuken en de avond keuken om te poetsen....

Dag in, dag uit....

Alsof je zelf het vuil van de afwas bent...

En wij nemen je mee uit....lachten met je...spraken met je....lieten je zien aan de buitenwereld...

We vinden je zo lief, we waarderen je zo enorm....

En daar staat ze...lieve kleine Zoey....ooit mishandeld in een vorige relatie en nu weggestopt...met niet te stelpen tranen....

"Ich liebe dich" lees ik in Google translate...

Meer hebben we niet nodig lieve Zoëy...wir lieben dich auch ....

En of ik alsjeblieft op Facebook contact hou....

En natuurlijk gaan we dat doen....

Dan loopt ze snikkend weg en ons hart breekt met haar mee.....

Lieve lieve Zoëy.....

Het akelige is dus dat als je geen afscheid wil nemen, de tijd vliegt....en als je dan denkt doe ons nu dat vliegveld maar....dat de tijd dan kruipt....

Maar goed, uiteindelijk wordt het dan dus toch half zeven....

Vasalis vind het vreselijk dat we gaan...

In twee talen vertelt hij hoe blij ze waren met ons (en de fooien natuurlijk)....

Dat ze elke dag blij waren als we weer kwamen...

Dan dalen we weer af naar de receptie, laatste zwaai....en we lopen de aller steilste helling af....

En Duitse dame komt minachtend op ons af en vraagt ons of dit wel goed gaat met die koffers zo steil naar beneden.... en waarom we de shuttle man niet vragen....

Wie können dass selbst.....

En misschien is dat wel waarom we gemist worden....

Die Duitsers, en daar waren er veel van hier, hebben (op een enkele uitzondering na natuurlijk) best wel kapsones en noten op hun zang...

Nooit eens echt vriendelijk of hartelijk....

De bus komt natuurlijk niet op tijd...

Willem staat zich alweer groen en geel te ergeren en zou het liefst na één minuut te laat, naar de receptie klimmen om te vragen waar die bus blijft....

En kwartier later komt hij...

En we krijgen en complete sightseeing Chalkidiki....want er moeten meer mensen opgehaald worden....

Nu zien we toch wel erg mooie stukken van dit schiereiland....

Wat een natuur....!!!!

Ergens in Kouliani wisselen we van bus en dan gaan we in een ruk door naar het vliegveld....

Het is er niet druk....

Wel zijn er mensen die zich een druk maken omdat ze bijvoorbeeld teveel handbagage hebben en bij moeten betalen....

Pffft man....schiet eens op met je gezeur....

Een half uur vertraging hebben we ...

En na de rij overleefd te hebben in de tax free shop, gaan we eens heerlijk zitten voor koffie met een broodje...

Maar oh jee....de gate is open vermeld het bord....

En we blijken naar de geheel andere kant van het vliegveld te moeten...

Dat wordt rennen.....

Gelukkig moeten er veel mensen in het vliegtuig dus we zijn niet de laatsten....

De reis verloopt, op mijn restless leggs na, voorspoedig...

Willem knikkebolt wat maar kan de slaap niet vatten...

Oh lieve Willem slaap nou toch die twee uurtjes want straks moet je nog helemaal van Keulen naar huis rijden....

Maar Willem is gek...naast hem zit een erg mooie jongedame die met haar hoofd tegen zijn schouder in slaap valt en dat wil hij niet missen hahahaha....