Dag van:
Vrijheid....
Doen waar je zin in hebt....?
Denken, zeggen en doen wat je zelf wilt.....?
Onbezonnen en tevreden door het leven gaan......?
Je eigen keuzes maken, beslissingen nemen en dingen doen die voor jou goed voelen.....?
Je niet druk maken over wat anderen vinden en dus geen angst kennen...... ?
Graag uitdagingen aangaan en je vrij voelen in je doen en laten.......?
En dan op een dag als gisteren denken aan degene aan wie we de vrijheid van nu te danken hebben.....
Na twee minuten stilte, hoofdstuk sluiten en vandaag feest vieren en vrij zijn....
In Nederland mag je mag zeggen wat je
denkt of voelt.....
denkt of voelt.....
Er is maar één belangrijke beperking: je uiting mag geen haatzaaien zijn.....
Dat betekent dat je niet mag oproepen tot geweld of discriminatie......
Dat staat in de wet....
Ik ben een tweede generatie oorlogsslachtoffer...
Tweede generatie van de gevolgen van de ellende van drie oorlogen...
De eerste en tweede WO van mijn vader....
Die van Nederlands Indië in het Jappenkamp van mijn moeder...
Geblakerde levens die er nog wat van probeerden te maken...
Twee kinderen die een oorlog nooit mocht overkomen, maar wel dagelijks de gevolgen ervan meemaakten...
Grotere tegenstellingen konden er in onze jeugd niet bestaan...
Die van de angst en onheil....trauma....en die van opbouw en vrijheid...
Wees zuinig zei de een, want je weet maar nooit....
Leef en spendeer! zei de ander, want je weet maar nooit....
En allebei vonden ze op hun eigen manier, dat wij in en van de vrijheid moesten kunnen genieten...
Welke vrijheid...?
Gevangen in de angst en het trauma van je ouders...
Schuldgevoel om de zichtbare littekens, waarom zij wel en wij niet...
Je best doende om waarvoor zij gestreden hadden....die ellende doorstaan hadden voor ons.... te doen slagen in het nu....
Maar altijd....altijd in het schaduwschijnsel van dat vreselijke....
Het kon nooit erger....nooit slechter....nooit lelijker of verdrietiger zijn dan wat zij hadden moeten doorstaan....
Maar het kon dus ook nooit beter....
Mijn angst: een futiliteit tegenover hun doodskreten....
Mijn onzekerheid: een bagatel tegenover hun jarenlang niet weten wanneer of hoe en waar....
Geen verhalen geen details....
Geen gruwel en verdriet overbrengen op de kinderen....
Maar het niet mogen weten heeft me meer pijn gedaan dan de (ant)woorden die ik had willen horen....
Leven met een vorm van 'survivors guilt'....zonder zelf de survivor te zijn....alleen maar de gelukkige die de oorlog niet had meegemaakt....
Altijd maar weer begrijpen hoe het kwam dat....
Altijd maar weer begrijpen waarom je ouders waren en deden omdat.....
En dat nam ik mee in mijn eerste relatie...
Altijd maar weer begrijpen waarom hij deed en was.....
Totdat.....
En daar begonnen mijn eerste stappen naar vrijheid...
Leren dat je een eigen mening mocht hebben...
Mocht en kon vertellen wat je voelde....
Je eigen keuzes en beslissing ging maken....
Ik leerde leven in plaats van overleven...
Was dat alles hiervoor dan voor niks??....
Nee, want het mooiste dat ik leerde is dat
vrijheid geen vrijwaring betekent....
Dat 'rekening houden met' geen straf of offer is....
Dat je alles wel kunt zeggen, maar je je best af mag vragen of je het wel zou moeten zeggen....
Misschien zijn de omstandigheden nu (of toen) niet zoals je zou willen, maar je beseft je ineens dat je zelf wel kunt kiezen hoe je je NU wilt voelen......
Je gedachten over de situatie creëren je gevoel......
Maar dat leerde, dat besefte, ik me dus pas later.....véél later....
De kern van vrijheid is dus dat je niet gehinderd wordt om te zeggen en te doen wat je wilt.....
Maar vrijheid heeft daarnaast wel te maken met het recht en omgangsvormen (de zeden, het fatsoen)......
Wat mij betreft, geen grotere verantwoordelijkheid dan die wat betreft vrijheid....
Ik wil ervoor waken dat mijn vrijheid niet ten koste gaat van anderen...
Pas dan kan ik me écht vrij voelen...
Vrijheid is namelijk geen vrijwaring....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten