Dag van:
Heerlijk wakker worden door dat geruis van de wind door de bomen....
Volgens mij is de wind klaar met dat nazomerachtige weer maar zijn de bomen nog niet klaar met het pronken van hun bladerdak....
De meeste blaadjes zijn nog groen en er is geen spoor van geel of rood te bespeuren....
En de blaadjes.....?
Die blijven hangen....
Slechts wat takken zijn niet bestand tegen de kracht van de wind en kraken onder je voeten als je door het bos loopt....
Hoe zeer de wind ook haar best doet om de herfst te verkondigen, zo eigenwijs zijn de bomen....
Hier in huis staan de tuindeuren nog wijd open....
Laat die nazomer temperaturen maar lekker binnen....en waai de hondengeur en al die plukken haar die de in de rui zijnde honden los laten, het huis maar uit....
Er is geen borstel meer die de rui kan weerstaan....
Dieren met een vacht of veren moeten nou eenmaal jaarlijks allemaal door de rui heen......
Dat is niets om je zorgen over te maken, het is een natuurlijk proces......
Onze honden krijgen gewoon een nieuw jasje.....
Beetje jammer voor ons alleen.....honden kennen twee ruiperiodes:
Lenterui:.....
Zodra de temperaturen beginnen te stijgen en de dagen langer worden, vanaf april of mei maakt de dikke wintervacht plaats voor een dunnere vacht met een meer ademend bovenvacht......
Herfstrui:.....
Zodra de temperaturen beginnen te dalen en de dagen korter worden, vanaf oktober of november wordt het dunne zomervacht vervangen door een dekkende ondervacht en een lange bovenvacht....
Twee maal per jaar dus de pineut....de honden, maar wij ook.....
En in tegenstelling tot de bomen, houden de honden zich strikt aan die twee seizoenswisselingen....
De rust van het genieten van de natuur om ons heen wordt echter ruw verstoord door een berichtje op de telefoon....
Mijn schoonzoon weer met spoed opgenomen in het ziekenhuis...
We weten dat hij hartpatiënt is, hij is er immers pas aan geopereerd, maar je schrikt telkens weer....
Zeker nu we dachten dat het zo goed als verholpen was na de operatie....
Helaas....het atriumfibrilleren is er weer.....de medicijnen slaan dus niet genoeg aan....
Wij houden ons eigen hart vast terwijl we wachten op uitslagen...
En ja....cardioversie “de shock” om het weer te resetten is toch weer onvermijdelijk.....
Het ziekenhuis handelt gelukkig, net als mijn dochter en schoonzoon, snel en voor we het weten is hij al in slaap gebracht om 'de shock' toe te dienen....
Mijn dochter is in tranen....en voor de zoveelste keer voel je je als moeder zo verdomde machteloos dat je het verdriet en de zorg niet kan overnemen.....
Delen wel ja....en steunen....
Gelukkig loopt het weer goed af....en binnen drie kwartier is hij wakker en voelt zich een stuk beter....
Maar toch.....de schrik zit er weer in....evenals het na-gevoel van die emotionele rollercoaster waar je zo even nog in zat....
Dan keert de rust enigzins weer terug...
Alleen de meerkoeten zijn dwarsliggers die al ruziemakend en kabaal makend over het water scheren....
Een jongmens, ik kan op deze afstand niet zien of het een jongen of een meisje is, trouwens nog het kapsel, noch de kleding heeft enige aanwijzing.....het genderneutrale slecht zal ik maar zeggen.....zit in kleermakerszit op het bruggetje....een fototoestel in de handen....
Het water, de lelies, de meerkoeten en de bomen worden op de prent gezet....
Het ziet er professioneel uit....maar belangrijker is dat ik geniet van zo'n jonger iemand die op gaat in waar hij of zij mee bezig is in de natuur.....
Ik heb vandaag geen televisie aan.....
Ik brei lekker....
Het enige geluid dat binnenkomt zijn de geluiden van tikkende breipennen en de natuur om me heen....
Dit is pas echt tot rust komen....
Dan komt Willem rond vier uur thuis....
"Heb je de televisie niet aan?".....
"En hoe is het met je schoonzoon?"....
Van achter naar voren geef ik antwoord.....
"Hij mag weer naar huis"....en....."nee ik geniet juist van de rust".....
Ik merk echter aan zijn gespannen stem dat ik iets gemist moet hebben....en vraag waarom ik de televisie aan had moeten hebben.....
"Israël, Gazastrook....oorlog" zegt hij alleen maar.....en zet de tv aan....
De rust is verdwenen...
Oorlogsgeweld neemt de plaats van serene rust in....
Geschreeuw, gehuil, geknal, geweld.....
En voor de tweede keer deze dag staat mijn hoofd op z'n kop ...
Vreselijke beelden die je netvlies vullen....
Elk extra journaal laat nieuwe ergere beelden zien en meldt nog meer doden en gewonden.....
Wat leven we toch in een vreemde, niet in elkaars waarde latende, elkaar afslachtende en het licht in de ogen niet gunnende wereld.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten