Einde van de maand en vandaag een einde aan alle werkzaamheden in kamer en keuken....
Er is vandaag een doren uit mijn oog gehaald zei ik tegen klussen in style man Fred.....
En het is een flinke doren ook want tjonge de vloeren zijn weelderig mooi.....
Hoger moet ik ook niet kijken want het dorentje 'muren die nodig geverfd moeten worden' ,zit er nog in.....
Maar ik moet zeggen, de vloeren verzachten dat leed voor 85 procent.....
En ja, daar zag ik tegenop....
Ik hou er niet van als mensen aan mijn lijf zitten....een (niet te lange) knuffel oké maar daar houdt het ook mee op.....
Die uren naar twee uur vanmiddag kruipen om....
Oftewel de spanning leek wel al die tijd meer op te lopen....
En dan zit je daar in zo'n gezondheidscentrum....
Niet onaangename wachtkamer maar het was meer de sfeer die in de gangen en in de mensen zelf hing dan dat het nou door wachtruimte was, die goed voelde....
Er flitst een man in alle haast, bezweet aan mij voorbij....en in die flits denk ik "hé dat is mijn fysiotherapeut die iets te laat (twee minuten) binnen komt vliegen.....
Ik had hem immers al gegoogled (goed voorbereid zijn voelt immers veiliger voor mij)....
En ja hoor, vijf minuten later komt de nu ontzwete opgedroogde man in iets lager tempo de deur uit waar hij iets daarvoor invloog.....
Mevrouw le Comte klinkt het....
Die naam heb ik de laatste tijd al door heel wat medici uit horen spreken, maar deze klinkt verreweg het beste....
En dan kom je in zo'n spreekkamer en kijkt met enige huivering al meteen naar zo'n massagetafel.....maar je mag eerst gaan zitten....óp een stoel....
En dan kijken twee ogen, die dwars door je heen kijken, je aan.....
Deze man maak je niks wijs voel je meteen....
Maar goed, ik hoef hem niks wijs te maken, laat hij mij maar wijzer maken....
Dat kan ik dus in eerste instantie vergeten want hij begint te vragen.....te vragen....te vragen....te vragen.....
En niet alleen gewone medische vragen maar ook heel persoonlijke vragen....
En aangezien je die ogen niks wijs maakt, vertel ik dus wijs maar dat deel van mijn levensverhaal waar hij naar vraagt....
Dit moet weer zo'n hoog sensitieveling zijn merk ik tussen het antwoorden door op....
En hij schetst binnen twintig minuten een beeld van me inclusief kwetsbaarheden, krachten, levenswijze, waar ikzelf nog een puntje aan kan zuigen....
Als je niet zeker wist dat je een fysiotherapie centrum was binnengelopen dan zou je denken dat je de afdeling psychotherapie was binnengestapt....
Maar vreemd genoeg voelt het niet vervelend.....
Het leuke is dat hij weigert te spreken over slijtage....
"Ik noem het verandering in het lichaam" zegt hij.....
En hij vertelt me dat álle mensen slijten op den duur....en nog meer verhalen....
Maar dan begin ik ineens het nut van al zijn vragen te begrijpen.....
"Jij hebt jezelf veel te veel overbelast" zo zegt hij.....
"Jij bent iemand die niet opgeeft en maar doorgaat, het allemaal zelf wel doet, sterk wil zijn, nooit klaagt omdat je je dan zwak voelt overkomen en veel te veel hebt meegemaakt in je leven wat je sterk onafhankelijk heeft gemaakt"....
Zóóóó steek hem even in je zak.....
"Je geeft meer van jezelf dan acceptabel is, en dan geef je zelfs nóg meer ".....
"En je school is waar je hart en ziel liggen....de plek waar je je het veiligst voelt"
"Dus, gaat hij onverschrokken verder, ik ga je niet aanraken want dat heb je denk ik als het even niet hoeft, niet....en het hoeft ook even niet....maar we gaan het hebben over overbelasting, spanning in de spieren en fysieke belasting".....
Wat ik natuurlijk meteen wil ontkennen maar nu even niet meer durf omdat je diep in dat lijf van je wel voelt dat hij gelijk heeft....
En dat voelt HIJ dan weer want dan krijg je te horen dat je dat allemaal niet wil weten maar dat het allemaal met elkaar te maken heeft....
"Je enorme kwaliteit is je wilskracht" zegt hij, "ik ben blij te horen hoe je in het leven staat"....
En dan nog die mokerslag vraag....."ik vind Wampie zo'n super leuke naam, ben je daar vroeger veel mee gepest of anderszins gepest"........BAMMMM......
"Ik ga je niet loslaten, vervolgt hij.....ik ga met je aan de slag.....je eet gezond....je beweegt je binnen je mogelijkheden genoeg met je vier honden, je hebt bewezen dat je tegen pijn kan.....we gaan het anders aanpakken".....
En dan volgt er een heel verhaal.....weer op de mens die in het lijf leeft.....
Het komt er op neer dat ik tot Oud en Nieuw twee maal per week met hem ga trainen.....
We trainen de spieren rond de nekwervels zodat die de fysieke belasting beter kunnen opvangen.....
Elke week een beetje meer belasting.....tót het moment dat de erge pijn teveel wordt en de beknelling er weer in zijn geheel inschiet.....dan gaan we stapjes terug....
Zo zal mijn lijf me leren tot welke fysieke belasting ik kan gaan.....
Hij gaat me leren (oh help) om hulp te vragen en niet alles zelf te doen ....
Én zo zegt hij.....zelfs in het nieuwe jaar laat ik je niet los want dan heb je weer opnieuw recht op behandelingen....
Maar hij weet natuurlijk allang wat ik zeggen wil dus na de eerste drie woorden van mijn vraag kapt hij de zin al af.....
Maar werken....begin ik dus......
"Tja, zegt hij, kies maar......of je doet het zo en kan nog heel wat jaren mee....óf je zit in het nieuwe jaar weer in hetzelfde schuitje en zal dán waarschijnlijk wél geopereerd moeten worden waardoor je écht nog veel langer uit de running bent"....
En als hij dan mijn gezicht ziet, "moeilijk accepteren hè".....
Shit....ja dat vind ik het zeker....
Je kan namelijk wel stoer lopen roepen dat beetje bij beetje ouder worden een proces is maar dit soort aspecten van het proces zou ik graag overslaan.....
Eerst morgen maar eens gezellig naar school....
En volgende week bij uitzondering op een dinsdag naar mijn psycho fysio.....heb ik in ieder geval deze keer even tijd om bij te komen....
En dan te bedenken dat ik nog niet eens met de krachttraining begonnen ben....ik vond dit namelijk al behoorlijk krachtbelastend......