1 oktober 2024

Dag van:

 Ken je dat....een hele nacht vol adrenaline in je bed liggen...

Met dat ik dit schrijf is het vijf uur 's morgens, ik heb nog geen oog dicht gedaan en ik verrek van de pijn......

Ben ik zenuwachtig voor de MRI straks....?

Nee eigenlijk niet, maar die adrenaline zit er niet voor niks natuurlijk.....

Het is meer het gevoel dat er eindelijk....eeeeeindelijk wat gaat gebeuren dat me verder helpt.....

Ik ontdekte alleen voordat ik alle vergeefse pogingen om te gaan slapen ondernam dat ik een t-shirt shirt met lange mouwen en een broek met lange pijpen aan moet in de scan....

Dat was dan wel even stressen als je iemand bent die alleen een kast vol jurken heeft.....

Ergens heel ver weg gestopt vond ik nog een pyamabroek.....en dan maar hopen dat dat volstaat....

Ik draai me nog maar een keer om, en dat staat hier sneller geschreven dan dat in werkelijkheid gaat, want oei omdraaien vindt een nekhernia allerminst een prettige beweging....

Nog een uurtje en dan gaat de wekker....

Slapen doe ik in die scan wel.....

Ervaring ochtendspits....dat was lang

geleden...

En het lijkt wel nog drukker geworden dan die drie weken geleden toen ik naar mijn werk reed.....

Dát....en de regen....de schittering van autolampen.....een beslagen vooruit...en een ongeslapen nacht, maakt het ritje naar het ziekenhuis er niet comfortabeler op....

Route 25...oude bekende route....

Dit keer nemen we maar de trap....

Weet je wat me opvalt.....dat meer oudere mensen dan jongere mensen de trap nemen....

Jongere mensen staan veelal voor de lift te wachten....de ouderen kom je op de trappen tegen....

Wachtkamer 4....

We zijn de eerste....

Willem geeuwt luidruchtig....zoals alleen Willem dat kan als hij om aandacht verlegen zit....

Pas nou maar op jongen....voor je het weet hebben ze hier een bed voor je....

Hij is direct stil....

Zwijgzame vader en dochter nemen plaats...

Ik zeg zwijgzaam dus er kan ook geen goedemorgen af....

Een bleke dame neemt naast ons plaats....dit keer met een welgemeend goedemorgen, maar daar bleef het ook bij....

Verpleegster roept Anne....de zwijgzame dochter van de zwijgzame vader....

Ik zeg nogmaals zwijgzaam want er kan niet eens "dag lieverd sterkte" vanaf....

Mevrouw leecomtee....gut, dat zal ik wel

zijn....

Ik waag me er op dit ochtenduur maar niet aan de man te verbeteren....

En dan snap ik niet waarom ik tweemaal per email eraan herinnerd wordt de folders betreffende de voorschriften voor een MRI te lezen in de app 'mijnRijnstate'....want al mijn zorgen om het dragen van een broek die ik niet heb en een t-shirt met lange mouwen die ik niet heb, worden met één veeg van tafel geveegd....ik mag gewoon mijn rok en blouse aanhouden....alle sieraden en hulpstukken moeten wel af en uit....

Maar dan......

'Eeuwen' geleden toen ik eens een scan had kwam ik in een kamer met een tunnel....

Je weet wel, zo'n buis met licht aan de ene kant en licht aan de horizon aan de andere kant....

Ik bevind me echter nu in een kamer vol nieuwste techniek met een MRI scan in de vorm van een soort ijzeren luchtballon die nog op z'n kant ligt.....

En er stond beslist geen mandje naast maar de enige opening was een smal buisje in die 'ballon'....

Ik krijg een kapje....zeg maar douchmuts op m'n hoofd, met als enige uitleg "over de oren graag".....

Dan moet ik liggen, hoofd in een soort groen kuiltje en de volgende mededeling volgt "benen omhoog graag"....

Ik heb dus weer iemand met een ochtendhumeur getroffen....

Er wordt een kussen onder mijn benen gelegd terwijl ik die toch liever onder mijn hoofd had gehad nu....

Volgende handeling....zonder enige uitleg....ik krijg een soort van metalen frame, zeg maar Hannibal Lector masker over mijn hoofd die aan de tafel wordt vastgemaakt....

Nu krijg ik het benauwd....

Ik geloof niet dat ik hier blij van word....

Een koptelefoon krijg ik op.... duhhhhh, alsof ik nog wat hoor zonder gehoorapparaten....

En als laatste krijg ik een alarmbel in mijn handen....

Ik mag hem uitproberen....

Het ochtendhumeur van de man neemt blijkbaar wat af als ik hem hoor zeggen "ziet u wel, het werkt"....al blijf ik het een sociaal onhandige vertaling vinden van "geen zorgen, alles komt goed'....

Zonder aankondiging schuif ik de tunnel in....

Mijn neus raakte de bovenkant....

Het is stikbenauwd.....

Ik moet nu alle zeilen bijzetten om rustig te blijven....

En vanaf nu neemt een robot stem het over....

Een emotieloze empathie arme robotstem.....

Ik doe mijn ogen dicht....

Niet kijken nu....

Niet nadenken vooral ook....

Handen op de buik houden en rustig ademhalen Wamp, spreek ik mezelf toe.....

"De volgende scan duurt vier minuten"....

En weet je wel hoelang vier minuten zijn...???

Stilte....

"De volgende scan duurt twee minuten"....met weer een ander geluidje....

Stilte....

"De volgende scan duurt zes minuten"....piep piep piep....

Hou nou je ogen dicht Wampie, nee nee je ziet geen licht, geen begin maar ook geen einde....je ziet alleen een witte ijzeren muur om je heen....nog geen millimeter van je neus....

Niet wiebelen....nee nee je hebt geen jeuk....stil liggen nou....

Mijn nek staat in brand lijkt het wel....

Mijn arm tintelt en tintelt....

Tussen mijn schouderbladen steekt een venijnige pijn....

Ademhalen.....in....uit....

Dan beweegt de tafel....

Neeeee....je beweegt de verkeerde kant op, denk ik nog....je moet niet verder naar binnen....je moet naar buiten....

Meedogenloos kreng....

"De volgende scan duurt vier minuten"....

Zucht....oh nee...ademen, niet zuchten....

Achteraf blijk ik er vijfentwintig minuten in gelegen te hebben....

En het eerste dat ik de verpleger zeg "dit gaat mijn man, als het ooit nodig is, nooit durven....

"Daar hebben we pilletje voor" zegt hij stoïcijns.....

Zelfs die gaan niet helpen, zeg ik...

Dan groet ik hem...zoek mijn sieraden en hulpstukken op, doe mijn jas aan en ga....

Willem ziet aan mijn gezicht dat ik deze ervaring nog even moet laten landen....en blijft stil....

En echt....je krijgt mij niet gauw gek....maar om nou te zeggen 'jongens morgen nog een keer'....nou nee....!