21 oktober 2024 Thessaloniki dag 1

Dag van:

 Rustig aan wakker worden....

Rustig aan koffie drinken....in wel een lege kamer, maar ach.....

Dit is nou het gemak van 's middags vliegen....

Rust op de Autobahn.....

Nergens een file te bekennen....

Zo rijden we door het met herfstkleuren versierde Wald van Duitsland op weg naar Niederrhein Weeze Airport....

Rust zelfs op het vliegveld...

De parkeerplaats was iets drukker maar ach zo'n plekkie voor je auto zoeken heeft ook wel weer wat....

Geen rij voor de incheckbalie waar we de koffer achterlaten...

En één wachtende voor ons bij de douane....

Zo willen we het wel altijd.....

Druk bij de koffie maar toch heus nog een plekje om te zitten....

Bij notabene heel gezellig mensen....stukkie ouder dan wij....met een eigen huisje bij Alicante maar....nee, geen overwinteraars want Sinterklaas en Kerst moet thuis gevierd worden.....

Er worden heel wat Sinterklaas ervaringen uitgewisseld....

Maar hun vliegtuig vertrekt eerder dus adios lieve mensen, wij wachten nog even....

Dan zijn wij echter ook aan de beurt...

Boarden maar....

En hoe snel en relaxt gaat dat....!!

Wel even buiten wachten want de passagiers uit weet ik waar vandaan zijn nog aan het uitstappen....

"Kijk, zegt Willem terwijl hij naar een zich razendsnel bewegend vliegtuig wijst, daar landt er eentje"....

Willem die stijgt, corrigeer ik hem....

"Nee hoor, die is net geland" houdt hij vol....

En als we dan het vliegtuig omhoog zien gaan, weet ik alleen nog uit te brengen "die houdt er wel een hele rare manier van landen op na"....

En dan schieten we maar in de lach...

Dan gaat het snel...

Mensen uit het vliegtuig, korte check, nieuwe crew erin, wij erin....

En het vliegtuig zit stampend vol....

Inclusief een identieke tweeling van pak m beet anderhalf die synchroon het op een huilen zetten ..de heeeeeeeeeeeeele vlucht....

En die vlucht duurt twee uur en drie kwartier.....

Het stijgen gaat niet echt fijn....

Nog maar kort van de grond of de vleugels gaan alle kanten op...

Wind vangen noemen ze dat....

Maar de rest van de vlucht heeft eigenlijk geen reden tot verdriet of gehuil..... vinden wij, maar daar denkt de tweeling dus anders over.....

De landing is wederom een drama....

Ik grijp me niet gauw vast aan de stoel voor me (Willem daarentegen altijd), maar dit keer ben ik er ook niet geheel gerust op.....

En ja hoor.....bijsturen, zigzaggend over de landingsbaan en meer dan vol in de rem.....

Willem mag dit keer terecht bang zijn....

Je koffer van de band plukken en dan een vrolijke chauffeur die op je staat te

wachten met een bordje met onze naam erop....

Hij spreekt goed Engels....

Zijn vrouw zit ook in de auto...nou ja, luxe busje....

We staan buiten de auto heerlijk te praten over het Griekse leven met z'n Griekse gewoonten....

We kletsen zo een kwartier weg....

Dan gaan we Thessaloniki in....

AVGERINOS NIKOLTIOS vraagt ons of we wel zeker weten dat we naar het hotel willen dat hij in zijn navigatie heeft staan....

Welja Avgerinos, wij hebben niet veel luxe nodig....

Maar hij wil ons met alle liefde maar een beter hotel brengen....zulke lieve mensen verdienen meer weet zijn vrouw aan te vullen....

Wij laten het echter zo....wij houden wel van eenvoud in een typisch Griekse etablissementen....

Avgerinos helpt ons de mega drukke

hoofdstraat oversteken en dan staan we voor de deur van ons hotel.....

En dan slaat de twijfel toe....

Weten we dit wel zeker....?

We kijken nog een keer om naar Avgerinos.....

Nee we gaan gewoon....twee ongelofelijke marmeren trappen op en geen lift.....

Een gezellige gezette Griek in een hokje waar hij net in past, achter een loketje....

Aan welke kant we willen slapen, vraagt hij.....

De drukke straat kant graag....

En of we zeker weten dat we twee eenpersoons bedden willen...

Ja dat weten we zeker....

En weer een trap op....

Maar wat een mooi pand....!

En de kamers....??

Eenvoudig maar schoon....en trouwens we slapen er alleen en zijn verder de hele dag weg.....

Nu is het wachten op onze vrienden...

Dimitris en Evangelos hebben geregeld dat weet met z'n allen uit eten gaan....met Maria Elona en Zoey en wij dus.....

En ze komen, net op het randje van Willems omvallen van de honger....

En wat komen we in een leuke wijk terecht....

Het is alsof we in Parijs terecht gekomen zijn in de wijk Saint Germain....maar dan is het hier nóg gezelliger....

En hoewel Dimitris probeert opgewekt te

doen, prikken we daar al gauw doorheen....

Dimitris is in rouw....en hoe....

We mogen in deze eerste veertig dagen rouwdagen ook geen foto's van hem op Facebook of sociale media zetten....en daar houden we ons ook aan....

Zondag komt er een eind aan de officiële rouwperiode maar we zien allang dat Dimitris er dan nog niet is....

Hij vertelt ook dat zijn leven op alle fronten nu op zijn kop staat....

Hij leefde min of meer voor zijn moeder....

Nu is mama Vicky er niet meer...

De broer van Dimitris blijft in het huis wonen omdat hij hartpatiënt is en geen kant anders op kan, maar Dimitris was alle wintermaanden bij zijn moeder en de zomermaanden op zijn seizoenswerk adres....

En één ding weet hij zeker, hij gaat de winters nu niet bij zijn broer wonen ook al is het huisje in de bergen nog zo'n mooie herinnering aan zijn moeder...

Hij moet op zoek naar een eigen huis....misschien wel een heel ander soort leven....

Op het levendig ThessalonikiParijs pleintje is het een vrolijke bedoening....

De typisch Griekse stijl van 'wij leven niet om te werken maar wij werken om te leven'.....

Heerlijke gerechten komen ook op onze tafels....de lekkerste salades, soorten vlees die je bij de Griek in Nederland echt niet krijgt....

De drank vloeit rijkelijk....

Nee niet voor mij....

Dankzij de vliegreis heb ik flink wat pijnstillers moeten nemen en daar past alcohol niet bij.....

Maar genieten doe ik evenzogoed wel....

Genieten met huilbuien, genieten van het ophalen van herinneringen, genieten van de gesprekken en het bij elkaar zijn....

Wat een geweldig waardevolle herdenkings avond ter ere van lieve mama Vicky......

Het blijft nog lang gezellig en goed op het oergezellige plein....

Zelfs een accordeonist komt een tijdje zijn niet onverdienstelijk rappe vingers over het toetsenbord laten glijden...

Kleine Agathangelos is de koning te rijk...

Griekse kinderen kennen hier immers ook geen tijd...

En of het nou maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag of weekend is, de Grieken vieren altijd feest...

Op onze wandeltocht terug zien we ook nog heel veel terrasjes voller dan vol....

Maar voor ons is het genoeg geweest....

Dimitris moet naar Exochi voor de voorbereidingen voor het feest van zondag....de laatste rouwdag.....

Evangelos moet morgen weer werken en kleine Agathangelos naar de peuterschool....en het is (schrik niet)....al half één Griekse tijd.....

Tja....en wij kunnen uitslapen.....