Dag van:
Ik kan geen spelletje op mijn mobiel meer zien....
De eendjes hebben een blik van "is ze daar nu alweer met haar brood"....
En ik leer zelfs ondertussen het snateren van de een en ander te onderscheiden....
Juffrouw Kwek heeft de irritantste kwek en juist die hoor je veelvuldig....
De appelboom die net klaar was met het dragen van de zware appellast hoor je kreunen "daar heb je háár weer met al dat vogelvoer dat ze aan onze nog zo vermoeide takken hangt"...
Willem roept wanhopig uit "als je nou nog één plantje stekt en op de vensterbanken zet, word ik gek"......
Mijn broeikasje bezwijkt onder de inhoud....
De kleine olijfboom begint van de schrik door al mijn zorgen, spontaan uitschieters te vertonen....
De honden zijn misselijk van alle botjes, kalfspootjes en varkensoren.....
De Jehova's aan de deur staan met hun oren te klappen dat ik ze aanhoor, het gesprek aanga en de deur niet voor ze dichtsla.....
De seizoensarbeiders van de kassen
komen al dagen niet meer over ons bruggetje lopen om boodschappen te halen, omdat het werk erop zit en zij hun moeder/vaderland weer hebben opgezocht.....geen vrolijk hand opsteken of hallo dus meer om de dag te breken.....
komen al dagen niet meer over ons bruggetje lopen om boodschappen te halen, omdat het werk erop zit en zij hun moeder/vaderland weer hebben opgezocht.....geen vrolijk hand opsteken of hallo dus meer om de dag te breken.....
De sta-op stoel begint al een kuil te vertonen (bij wijze van spreken dan want dure stoelen vertonen geen kuilen).....
Maar poes Bengel spint tevreden tussen mijn benen en de arbo arts zegt dat ik een nekhernia toch vooral serieus moet nemen en de fysiotherapie en pijnbestrijding de tijd moet geven....
Kortom....ik begin hier tegen muren en ramen aan te vliegen....maar ik ben er nog niet helemaal...
De pijn pijnt onverminderd door zolang er geen actie is ondernomen....én zolang ik te bang ben om teveel pijnstillers te slikken....
De fysiotherapie praktijk was onbereikbaar vandaag....wéér een dag wachten....
En ik weet niet wat dat met die woensdag elke week is, maar iedere woensdag lijkt wel "collega hoe is het met je, dag?".....
Heerlijk al die prive berichtjes met het wel en wee nieuws op school....
Het doet me denken aan die tijd van mijn zwangerschapsverloven....
Iedereen had het maar steeds over je gevulde buik, dikke voeten, vocht vasthouden, babykamertjes, of daarna over je pas geboren baby, luiers, flesjes, slapeloze nachten....terwijl ik zoiets had van 'vertel alsjeblieft over school'....!!!!
Dit is nu weer zo'n periode....
Iedereen die je spreekt heeft het over pijn, artsen, operaties, verveling, hoe het met je gaat, mogelijk en onmogelijkheden....dus als collega's berichtjes sturen of bellen spring ik een gat in de lucht....!!
Trouwens wel een gat in een natte winderige lucht.....
Maar goed....het is nog geen Florida Tampa waar straks de zwaarste orkaan in honderd jaar zal gaan huishouden.....
Waar ik overigens via tv een man zie die niet op de oproep tot evacuatie is ingegaan....
"Verderop staan toch files zegt hij....de vorige heeft hij ook overleefd", vervolgt hij.....
Nee....hij heeft gewoon een aggregaat staan en zijn koelkast en vriezer helemaal vol gepropt met rantsoen voor een weeshuis lijkt het wel...."voor de komende dagen, zegt hij....als alles de lucht in gaat en de winkels dicht blijven"....
Euhhhhhh....waar die koelkast en vriezer staan....?????
Nou gewoon buiten.....
Hahahahahaha.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten