28 oktober 2024

Dag van:

Terwijl het in Griekenland groot feest is vandaag en we van alle kanten foto's en filmpjes van parades, juichende en feestende vrienden zien binnenkomen, juicht het stiekem in mij ook een beetje....

Het juichen van mijn kant is alleen ook wel vermengd met wat spanning....en misschien ook wel honderd vragen....

Doe ik er goed aan....?

Is het niet te snel....de behandeling moet immers nog beginnen......?

Wil ik niet meteen blijven nu ik weer die stap over de drempel zet....,?

Want ja....ik ga vandaag weer even naar school....

En nou is je school nooit uit je gedachten....

En vraag je je wel tien keer per dag af hoe het met de kinderen gaat en met een aantal in het bijzonder.....

En word je door collega's niet vergeten, want écht ik ben een bult post en kaartjes in de kamer liggen en mijn mobiel zit vol berichtjes en appjes.....

En dan natuurlijk de bezoekjes of het een keertje uit eten gaan of een wandelingetje maken...

Ik koester het allemaal....

En toch is dat allemaal anders dan zelf weer door de gangen lopen....

De heimwee is groot maar de angst voor pijn is er ook....

Wil ik namelijk naar school dan betekent dat een hele dag geen pijnstillers slikken....

Willem leidt een uitvaart dus die kan niet rijden.....

En nou heb ik wel eens een ritje naar de winkel in mijn auto gereden, maar geen half uur....

En wat ook meespeelt is dat ik thuis of bij de mensen die het dichtst bij me staan, de pijn wel kan laten zien, kan staan en weer zitten, kan lopen en weer zitten, voorover kan hangen en weer zitten, maar als ik terugdenk aan die horror vluchten naar Griekenland (tweeëneenhalf uur zitten)....de terugreis van het vliegveld naar het crematorium.....en toen nog een uur afscheidsdienst.... dan huiver ik al....

Daarbij ben ik mijn lijf opnieuw aan het ontdekken....

De gekste dingen die je niet meer kan zonder dat de pijn erin schiet... simpele alledaagse dingen....water afgieten uit de pan, stamppot stampen....

Het leren doseren....

Nou ja, allemaal gedachten..... en wellicht zal de helft reël zijn en de andere helft irreëel....

En na donderdag (fysiotherapie) hoop ik dat het ergste voorbij is....

Naar school dus ......met de auto..... 

En duimen, duimen dat er geen files staan....

Op de parkeerplaats al het eerste weerzien en een praatje....

Leverde me ook direct een plekje op om de auto te parkeren....

De deur door, de hal in en ja hoor....meteen mijn vervangers die er zitten.....

Weer een praatje....

Hand omhoog in de zijgang, hoi geroep vanuit de andere gang....praatje van iemand die aan komt lopen....en nu gauw maken dat ik bij mijn eigen team gang kom.....

Ik ga aansluiten bij het thee momentje....

Thee momentje????.....er is helemaal geen tijd voor het thee momentje....er is een bordsessie.....

Val ik even met mijn neus in de boter.....meteen weer op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen.....

Maar dan begint het hè.....

Te lang zitten..... ongemakkelijke tafel.... ongemakkelijke kruk (werkt ook niet

dus).....bureaustoel hoef ik al helemaal niet te proberen weet ik van thuis....dan maar staan.....

Niet te lang staan.....

Jongens sorry, ik moet even heen en weer lopen.....

Het gaat me makkelijker af dan ik dacht om dit te bekennen....maar de echte pijn laat ik toch niet merken......

Voorover buigen maar......lijkt heel natuurlijk als ik me zo vasthoud aan het hekje van de huishoek, terwijl we het over de nieuwe keukentjes voor daarin hebben....

Op naar mijn eigen klas....

Ook hier even flink bijpraten.....

Maar tussen mijn schouders lijkt wel een uitslaande brand te ontstaan die naar mijn nek trekt.....

Lopen maar weer .....

En mijn voicemail af luisteren want ik ben door iemand anders in school gebeld....

Collega die even om de hoek komt kijken....praatje maken....

Het voelt allemaal zo verrekte goed maar hoe goed had het wel niet gevoeld als die brand tussen de schouders en kramp in mijn nek nu weg was....

Had ik nou toch maar die stomme pijnstillers meegenomen...

Maar hoe was ik dan thuis gekomen....??

En dan dat gevoel dat je eigenlijk wel zou willen blijven....morgen weer zou willen beginnen....de kinderen weer zou willen zien en voelen....weer mee wil denken om de nieuwe sprint van de bordsessie vorm te geven.....

Ik heb het mezelf alleen maar moeilijker gemaakt.....

En ik hoor mezelf zeggen dat ik voor de Sinterklaastijd weer terug wil zijn....

Heerlijke Sinterklaastijd......

Maar mijn mond zegt meer van mijn gevoel dan van mijn verstand en de rest van mijn lijf....

Hier ga ik immers weer vol van start weet ik....

De autorit naar huis is geen pretje....

Maar och wat ben ik blij dat ik dan toch naar die prachtige regenboog kan kijken....

En wat heerlijk dat ik mijn gedachten op

de ondergaande zon kan richten die er net zo uitziet zoals ik hem in Griekenland zag ondergaan....

Dezelfde prachtige kleuren.... dezelfde heerlijke zon.....

Hier lijkt hij eigenlijk veel dichterbij dan in Griekenland achter de bergen aan de zee....

Wat zit zo'n melkwegstelsel toch vreemd in elkaar....

Het lijken mijn nekwervels wel....

Ik kom thuis....

Willem kijkt me vragend aan maar ziet het antwoord eigenlijk al....

En daar is de traan van die boosheid over de kuil tussen willen en kunnen......en daar is Willems schouder....die had ik even nodig.....

Waarom kan het in je leven nou niet gaan zoals je het graag zou willen.....?

Nou ja, misschien omdat de regenboog van net dan haar betekenis zou verliezen....

Zij staat immers voor hoop.....en die ben ik echt nog niet kwijt......