Dag van:
Mama Vicky is niet meer.....
Lieve, lieve, Griekse mini kleine mama Vicky....
Het pittoreske typisch Griekse huisje in de bergen is uitgestorven leeg en stil....
In de meivakantie zouden we er nog naar toe gaan met een koffer vol cadeaus....de reis en de route naar Exochi hadden we zo zorgvuldig gepland toen we in Thessaloniki waren.... maar toen ging het door de dood van haar broer niet door en zijn we noodgedwongen in Thessaloniki gebleven....
En nu zullen we haar nooit meer zien die
lieve mama Vicky met haar kleine pretoogjes....
lieve mama Vicky met haar kleine pretoogjes....
Dimitris zal nooit zijn mama meer elke dag kunnen bellen om haar krakerige lieve stem s'agapo lieve zoon, te horen zeggen....
Lieve kleine μητέρα (mitéra) Vicky....zonder geboortedag...want in die tijd bestond er in Griekenland nog geen geboorte aangifte....
En toen het eenmaal wel moest....ach het was in de lente...doe maar 1 april....
Wie zal er nou haar bergtuintje onderhouden waar ze zo dol op was en waarvoor ik haar ieder jaar bollen opstuurde om te planten.....
Wie zal er het graf van haar dochter onderhouden nu zij er voorover gebogen met kromme rug het witte bezempje niet overheen kan vegen....
Nooit meer de geuren van moussaka in de keuken of mama Vicky die haar Griekse recepten met me deelt....
Ik ben intens verdrietig.......
Maar dan heb je daar je vriendinnen...
Kom we gaan lunchen....dat hou je wel vol....
Lunchen bij de brasserie van Landswinkel de Woerdt....
Mijn navigatie kan de route wel dromen...
Ja, jaaaaa....behalve vandaag dan....
De navigatie vond het zeker niet leuk dat we zelf niet reden of zo want zo'n omweg als vandaag heeft ie nog nooit aangegeven....
Maar we komen er....
De meiden hebben zin in een clubsandwich zalm...
En het is maar goed dat de dames naast ons zo'n ding bestelden want toen ze de omvang van de clubsandwich zagen klonk het in koor "dat krijgen we nooit op"....
Maar de Landswinkel is de beroerdste niet en dus mochten ze ieder de helft van het reuze gevaarte op twee bordjes....
Mijn eigen broodplankje was gelukkig iets bescheidener....
We hadden veel bij te praten.....vrouwenpraatjes, moederzorgjes, vriendinnenverdrietjes.....
"Ik zie dat je moe wordt" zegt Marleen na
anderhalf uurtje....
anderhalf uurtje....
En natuurlijk ontken ik dat stoer....
Maar eenmaal afgezet bij huis en me in de stoel settelend met een pijnstiller, val ik in een diepe slaap, met poes aan mijn voeten....
Even geen pijn meer.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten