8 oktober 2024

Dag van:

Zo laat mogelijk naar beneden maar.... uitstellen, uitstellen.....

Nog even dit, nog even dat en vooral niet over 'even straks' nadenken.....

Dan snel die kop koffie en natuurlijk Willem die erover begint....

Of ik er tegenop zie.....wat ik ervan verwacht.....wat als.....

En dan is het ineens tijd om te gaan....

De auto in..... richting Rijnstate ziekenhuis....

We zijn veel te vroeg....

Maar komt dat even goed uit, want er staat een kleine file voor de slagbomen van de parkeergarage en die begint al onderaan de weg ernaartoe....

Oorzaak: een vrachtwagen die op de linker weghelft staat....

We zijn afhankelijk van de beleefdheid van elkaar of we erlangs kunnen....

Omgeving ziekenhuis schijnt daar toch wat aan mee te helpen want netjes en beleefd laat een ieder, om de beurt, de ander erlangs.....

Opgelost...en nu komen we wel precies op tijd....

Mede ook omdat we op de zesde verdieping van de parkeergarage pas een plekje vinden....

Route 55.... 

Ik ietwat gespannen toch wel, let natuurlijk niet op....

Willem, met een oriëntatievermogen van een amoebe wel....tot op de vijfde verdieping dan want daar stagneert zijn vermogen.....

Maar gelukkig ben ik dan weer bij zinnen....

OR code aanmelden bij de zuil...

Ach we worden er zo handig in....

Plaatsnemen op de paarse bank....

"Je panty's passen mooi bij de bank mevrouw" .....

Toeval bestaat, zeg ik terug....

Vijf over twee de afspraak, tien voor half drie aan de beurt...

Dat valt mee....

En dokter Lamers heet ons welkom....

De MRI foto's staan al in het scherm....en hij begint met "het is wel vreemd".....

Het zal weer eens niet als het over mij gaat....

Laat ik ooit gaatjes prikken in mijn oor voor oorbellen (ik was achttien)....gaat er van alles mis...

Krijg ik te horen dat 1% van de klanten kraakbeen in de oorlel heeft waardoor prikken bemoeilijkt wordt en het pijnlijker is......

Behoor ik natuurlijk tot die 1%.....

Heb ik enorme pijn in mijn kaak en is de oorzaak in eerste, tweede en derde instantie niet te vinden.....blijk ik speeksel kristallen te hebben....

Dat krijgt maar één op de honderdduizend mensen mevrouw, daarom denk je daar als tandarts niet direct aan....

Ben ik dus één van die honderdduizend....

En wat is er dan nu weer vreemd....????

Allereerst begint hij met "u heeft nog voldoende vocht achter de ruggengraat"....

En hij zegt het op een toon dat ik de indruk krijg dat dit wel positief nieuws is....

En dat is het dus ook....

Ja, voor mij dan, maar voor hem niet....

"Wij opereren zo graag, lacht hij, maar in jouw geval hoeft dat nog niet"....

Ik negeer dat woordje 'nog' maar even....

Dan laat hij precies zien waar de vernauwingen zitten.....

"Maar nu het vreemde, vervolgt hij.....kijk, dit is de linkerkant en daar zou u veel meer pijn moeten hebben want daar zien we veel ernstigere versmallingen.....

Nou zit er op dit moment wel een slijmbeursontsteking links omdat ik rechts zoveel mogelijk ontzie maar ik voel er niet de pijn die ik rechts voel met al die rare tintelingen....

"Vreemd, herhaalt hij....en ik heb er geen verklaring voor".....

Ik haal mijn schouders maar op en vraag wat er dan nu gaat gebeuren....

"Ik ga u doorverwijzen naar ons pijnteam en naar de fysiotherapeut......het loont echt de moeite als u daarheen gaat....zij geven oefeningen en injecties waardoor de zenuwen ontspannen raken"....

Ik vind alles best.....ben al blij dat er geen

operatie volgt al had ik nog zo graag een beschuitje aan bed met hem willen nuttigen....

Maar ik wist eigenlijk al wel dat ze een hernia niet zo gauw meer opereren....

We nemen weer afscheid.....

"Tot een volgende keer" lacht hij....

Nouuuuuuu laat maar.....

Nu nog even gauw naar de zevende verdieping waar het oud slechtziend vrouwtje ligt waarvoor ik regelmatig teksten schrijf in groot lettertype voor de kerkdiensten....

Ze is zaterdag gevallen en heeft haar bekken en elleboog gebroken.....

Wat is ze blij Willem (en mij) te zien....

"Ik zal nog wel even in het ziekenhuis moeten blijven want een bekken geneest niet zomaar als je zo oud bent als ik" zegt ze....

En ik (overmatig enthousiast) zeg nog dat dat wel mee zal vallen....zeventig is nog niet zo oud ....

Blijkt ze eenennegentig te zijn.....

Nou ben ik niet eens slechtziend maar dat had ik haar nooit gegeven....

En zo ligt ze ondanks de misère toch nog een beetje trots en blij in bed.....

Tja, en nu morgen dan maar achter de fysiotherapeut aan en afwachten tot het pijnteam mij opbelt......