Maar nú is de jongste telg van de familie nog de enige die het niet kan...
Dat weerhoudt dit madammeke er niet van om met iedereen mee te doen hoor... welnee...
Juist dit kleine wondertje niet want zij is een enorm familie mens....
Is Isa van de groepsknuffels... Luna zingt familie tralala familie.....
Dat zijn we allemaal wel maar Luna spant tegenwoordig de kroon...
Mijn kleinkinderen chatten en facetimen wat af met elkaar...... en wij groten hebben een familie app...
Facetimen kan deze dame als de beste, maar ze weet ook dat je dat maar niet alsmaar moet doen.... zeker niet met oma als ze werkt of druk is...
Daar heeft ze wat op gevonden hoor.... oma even schrijven of het uitkomt kan ze niet maar.... gesproken berichtjes sturen wel...
Dus wordt deze oma wakker en ziet een rits aan gezellige 'Luna talk'..... zachtjes ingesproken want oma slaapt nog misschien....(alsof oma dat meteen ook hoort)....
Van..... oei en dan dat knagende gevoel in je oma lijf als zo'n lief stemmetje vraagt... omi... omaatje... kom je vandaag....
Die twee aan je oor knagende stemmetjes van...."Ja oma je moet naar je kleinkinderen" tegenover dat andere stemmetje "oma hey is jazz festival en de prijs van Engeland trouwt, je mag best aan jezelf denken"....
Nou weet ik heus wel dat ik val klaar sta en alles voor mijn kleinkinderen over heb .... ze komen heus niks tekort.... maar ja... zijn lief stemmetje erstaan is niet makkelijk...
Van.... en toch doe ik dat... toch weersta ik het verzoek... met natuurlijk de belofte dan gauw een andere keer te komen...
Ik voel me eigenlijk ook best stoer dat ik zomaar nee zeg.... nou ja..... en beetje dan...
Maar als ik een lief berichtje terugkrijg met een hartjes smiley verdwijnt ook het laatste ongemakkelijke gevoel....
Van.... en nu de tv aan.... het huwelijk van prins Harry en zijn Meghan.....
Zelfs Willem zit er klaar voor...(natuurlijk ook omdat Meghan een niet te versmaden mooie vrouw uit een van zijn favoriete Netflix series is)
Laten Willem en ik gisteren nog een artikel over tradities lezen en hoe belangrijker die kunnen zijn (volgens die schrijver dan) dan de ontwikkeling van je eigen ik omdat het collectief bewustzijn met bereikt dan individuele ik- zieltjes..... toch bekruipt me nu de beklemming bij het zien van die strakke Britse tradities en protocollen...
Van... begrijp me niet verkeerd... ik hou van de Engelse beleefdheid. . hun keurige rijen bij bushaltes... hun heerlijke etiquette en normen en waarden (behalve hun drink cq alcohol gebruik)... en ik hou van hun eigenzinnigheid als de Engelse pond behouden en links rijden.... maar er mag wel enige flexibiliteit in die rituelen... tradities en etiquette zitten als het aan mij ligt....
Van... wat een prachtige bruiloft... wat een schiterende kerkdienst... love can change the world... love can make a new world ... love is the only way.....
Woorden naar mijn hart....
En wat geniet ik van die, ongemakkelijk op hun stoel schuivende "upper class" in de kapel van Windsor Castle.....
Dit Amerikaanse enthousiasme staat lijnrecht tegenover hun eigen keurslijf...
En tóch..... en tóch... bespeur ik iets van bewondering en blijheid....
Je kan er ook moeilijk onderuit als je het enthousiasme van de Amerikaanse dominee ziet en hoort...
Van... en wat prachtig zowel het gospelkoor als het kerkkoor.... zo zuiver... zo mooi... zo intens...
Zelfs Willem zit op het puntje van zijn stoel....
Ging al zijn aandacht eerst uit naar mooie Meghan.. haar uitstraling... haar schoonheid. .
Nu ziet Willem het geheel alleen nog maar... de liefde van twee mensen... de woorden van de dominee... het geluid van koren.... de vele genodigden die samen blij zijn voor dit prachtige paar...
En vóór we er erg in hebben zitten ze al in de koets voor de toer en is de plechtigheid voorbij...
Tijd die voorbij vloog... liefde die binnenkwam...
En zelfs... ja ja... hoor ik Willem aan het einde zeggen..."nou... ik wil best wel eens naar Engeland eigenlijk"....
Van..... tjonge jongen... heb ik het er toch zo regelmatig over dat ik Engeland een mooi land vind... zegt hij altijd..." Engeland trekt me niet"... en dan nu uit het niets.... naar aanleiding van een bruiloft hoor ik ineens dat hij "best wel eens naar Engeland wil"....
Willem!!!!!..... echt. . díe man blijft me verbazen....
Laat ik zeggen... hoog sensitieve mensen blijven me verbazen...
Je snapt soms echt niet hoe dat in hen werkt en hoe veranderlijk ze kunnen zijn door het ervaren van bijvoorbeeld maar één gevoel van een minuut....
Maar boeiend blijft heet... dat zeker....
Van.... en dan nu (ja schandalig... nu pas. .)... ons huiskloffie uit en opmaken voor Den Bosch...
Jazz in Duketown is al in volle gang....
Zoals altijd zetten we de auto in een wijkje vlak bij het centrum... en ok dit jaar is er weer plek...
In de verre horen we de klanken al.... het kan niet missen,....op naar de muziek.
Van... we kijken even op de Parade.... maar Willem heeft honger dus lopen we (ook als ieder jaar) naar Jeronimus op de Markt voor onze jaarlijkse maaltijd kaas salade met dikke plakken vers donkerbruin brood...
Staat niet op het menu maar.... die maken we speciaal voor u hoor...!!!
Hulde aan Jeronimus...
Toedeledoki Willems dieet... daar staat het eerste glas witbier al voor hem....en nog eentje...
Borre ligt onder de tafel en kijkt zijn ogen uit terwijl hij zich laat verwennen met aaitjes... knuffels en lekkers...
Op naar John Scofield... maar we krijgen nauwelijks dé kans om te luisteren want iedereen wil maar één ding....BORRE...!!!!
Daarbij is Scofield natuurlijk te gek goed maar vooral erg technisch erg goed....dat raakt ons dit keer minder....
We eten eerst maar eens een visje... en krijgen het verhaal van de eigenaar die eerst ooit een wolfshondenkennel heeft gehad...met een kampioenshond...
We horen het verhaal van de onbegrepen Braziliaanse transgender aan die alleen begrepen werd door zijn hond...(gesprek van een half uur)
En van de jongen wiens vader ooit een nestje van 13 herder pups had...
En van de man die bij het zien van Borre toch ook maar overstag moet gaan en zijn vrouw haar zin moet geven door toch een hond te nemen...
En van de man die ging verhuizen maar de sleutels niet kon vinden omdat ze daar nooit de deuren op slot deden... ze hadden immers 3 herders rondlopen....
En van het meisje dat smekend papa aankijkt want ze wil ook zo graag een hond...
Van dé vrouw die haar sjaal kapot laat bijten omdat ze het zo leuk vindt hoe Borre ermee speelt...
De dronken man die Borre geen Duitse maar een raszuivere Bosche Herder noemt
De Jazz in Duketown vrijwilligers die Borre de tofste jazz hond vinden...
Oooch lieve help... we komen geen stap verder of er is wel iemand... en allemaal met een verhaal...
Toch genieten we van Ida Nielsen.... tjonge wat kan die vrouw spelen.... en de Funkanizers... wauw wat een vuur....
Van. . en nu gauw naar huis... naar de andere twee kanjers...
Ze hebben niks in huis gedaan... te gek....
Morgen moet Willem eerst zelf optreden maar daarna.... is er weer een heerlijke jazz dag...
Met....yeahhhhh Joeri Honig...i love it....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten