Vandaag dan de bovenverdieping maar doen...
Heb al eens om me heen gekeken.... de opruimwoede aangezwengeld... de organiseer radertjes laten draaien en me voorgenomen eerst wat mandjes en bakken te halen....
Niet alles hoeft weg, dus wat er overblijft moet netjes opgeborgen kunnen worden zodat het er na gebruik ook weer netjes in terug geplaatst kan worden...
Van... eerst even koffie...
Wat of ik van plan ben vraagt Willem...
Nou Willem... dat wat ik al dagen van plan ben... namelijk grote opruiming boven....
En waarom ik dan persé mandjes moet halen....
En waar die mandjes dan komen te staan....
En wat er dan in komt....
En wat ik dan weggooi...
Nou ja zeg.... meneer de bemoeial..... doe jij nou lekker jouw ding en laat mij maar lekker opruimen op mijn manier....
Waarom ik nou al weg moet. .
En of we niet gewoon nog gezellig en kop koffie kunnen nemen... het is immers vakantie....
Waar ik dan heen ga......
Of hij even in de schuur zal kijken of daar nog mandjes zijn...
Zeg Willem.... hou eens op.... laat mij eens lekker gaan.... het lijkt wel of je expres de boel loopt tegen te houden....
En nee.. ik wil niet nog meer koffie...
En nee... ik wil geen broodje....
Ik wil weg.. mandjes halen....
Van..... dan gaat de deurbel....(ook dat nog)....
Willem loopt naar de deur....
"Wampie. .. er is iemand voor jou....."
Voor mij....?????
"Ja kom even...."
Ik zie een grote bos bloemen.... prachtige bloemen... en achter die bos schuilt een gezicht...
Een heel héél bekend gezicht uit een heel héél ver verleden....
Mijn aller aller aller eerste leerling.......
1980
Hoofdleidster/juf van openbare kleuterschool het Kwetternest...
En zij.... mijn eerste kleuter ooit....
Manon....!!!!!!!
Hoe groot kan een verrassing zijn....
Van.... nou snap ik ineens ook waarom Willem....oooooooh..... hij wist het dus....
Van... en ze is niks veranderd...
Gewoon niks....
Zelfde snoetje.... zelfde spontane.... zelfde pure... zelfde schoonheid..... zelfde lach. ..
Jeetje. ...
Goh....
Allemensen....
Hoe bestaat het. ..
Nee... ik ga niet terug rekenen nu.....
Hè jakkes... ik doe het toch......38 jaar geleden....
Maar alsof het gisteren was...
En die bos bloemen...
Jeetje....
Goh. ..
Allemensen....
Hoe bestaat het....
4 Jaar was je... net geworden....
21 Jaar was ik..... ook net geworden.....
Jeetje...
Goh....
Allemensen.....
Hoe bestaat het....
En wonen je ouders nog in Barneveld...
En je zus....
Twee kinderen heb je toch....
En gescheiden. ..
Ja ik ook....
Jeetje.....
Goh...
Allemensen....
Hoe bestaat het....
Van..... bij de koffie bekom ik van de schrik.....
Ik geniet van haar "hetzelfde gebleven zijn"....
Een speciale kleuter was het....
Knuffelkontje..... schootdiertje..... en bruidsmeisje op mijn trouwdag....
Een hele speciale kleuter dus....
Maar ik ook een speciale juf dus...
Ik heb daar altijd weer moeite mee om zoets te zeggen van mezelf of te geloven....
Het is voor mij zo natuurlijk...
Het is wie ik ben....
Voor mezelf ben ik maar gewoon Wampie die gelooft in haar vak... die gelooft in liefde.... die houdt van mensen en vooral kinderen....
Ik ben vast niet de enige....
Van.... maar als ik zo haar verhalen hoor... haar levenswijsheid. . waar ik ook aan mocht bijdragen volgens haar.... tja....
Als ik hoor hoe ze me bleef volgen via sociale media.... en in haar hart gegrift bleef staan....
Hoe ik altijd haar juffie bleef....
...... dan besef ik me hoe het werkt...
Terugdenkend aan die tijd... aan mij/ haar juffie... is weer even dat kind mogen voelen... je veilig weten... begrepen en gekend... in een nu wereld die zo anders is dan dat toen gevoel.... en daarom dat gevoel koesteren, om het steeds weer naar boven te kunnen halen... als je je even rot voelt... onveilig... niet begrepen.... bang... kwetsbaar. ..
Omdat je je dan weer veilig weet... omdat het altijd om liefde draait.... want dat gevoel gaf juffie je mee .....dat je bijzonder bent... en uniek. .. dat je er mag zijn....en daar dan steeds weer de moed uit putten om weer door te gaan...
Jeetje....
Goh....
Allemensen...
Want dit.....
Dit is nou precies wat maakt dat ik juf wil zijn.....
Van.... maar potverdikkeme..... wat kan ik dan meteen ook boos... en verdrietig worden, om het onderwijs van tegenwoordig....
Het onderwijs waar het draait om handelingsplannen.... ontwikkelings perspectieven.... handelingsgerichte verslagen..... nog meer verslagen.... en overleggen....toetsen.... onderwijsbehoeften.... opbrengstgericht leren... handelingsgericht werken....trend analyses
Terwijl... hoor Manon, bewijs geleverd... het daar niet in eerste instantie om draait....
Ze is gaan leren/ heeft kunnen leren omdat ze zich veilig voelde.... niet omdat we alles uit de kast haalden om nog meer druk uit te oefenen het kind aan het leren te krijgen...
Niet eraan trekken maar voeden....
(Terwijl ik creatief lesgeven... zoeken naar oplossingen.. geweldig vind....)
En waar had ze in die 38 jaar leven het meest aan..... wat kwam ze in die 38 jaar leven het meest tegen...?????
..... dat waar ze liefde voor nodig had... en elke keer weer moed om verder te gaan.... dat wat ze nodig had om het leven te vieren.... sterk in haar schoenen te staan....
Als het leven tegen zat, had ze niet haar goede baan waar ze hard voor geleerd had en diploma's voor haalde nodig.... maar de wijze lessen van haar ouders... en juf van vroeger.... want het gevoel dat ze daarbij kreeg... daar kon ze op terug vallen... altijd weer....
Van.... Willem bevestigt het....
Vijf jaar lang deed zijn school mee aan de kanjer training/ studie om kanjerschool te worden.... vorige week... de dag voor de herfstvakantie begon, hadden ze eindelijk na 5 jaar volhouden, het begeerde maar vooral waardevolle papiertje in handen....
Willem vertelt over de allereerste bijeenkomst... en de allereerste vraag die de trainer stelde..."als je aan jouw schooltijd terugdenkt.... wat komt er dan het eerst in je op?"....
Niemand antwoordde, "het grote schoolplein met het klimrek" of "de rekenles".... of "mijn leuke taalboek".....
Niemand antwoordde, "mijn rapport" "de toets" of "mijn plek in de klas".....
Nee... alle antwoorden hadden betrekking binnen de relationele sfeer....
De lieve juf..... de grapjes meester... de juf die zo mooi vertellen kon.... de juf die zo lief troostte als je gevallen was..... de meester die je complimentjes gaf....
Van.... en zelfs ouders die je vraagt waar ze aan denken als ze terugdenken aan de oude school van hun kinderen hebben het niet over goede handelingsplannen of geavanceerde digitale schoolborden.... maar over het fijne contact dat ze hadden met een bepaalde meester of juf.... en dat ze er altijd terecht konden....
Dát .....meneer de inspecteur en andere onderwijs beleidsmakers/ bedenkers van weer wat nieuws... is namelijk waar het om draait....
DAT vooral......
En als dát er is dan kan je alle slecht nieuws gesprekken aan... dan kun je je eens een foutje of misser veroorloven. ..... dan is er wederzijds vertrouwen....
Dan heeft elk kind plezier om te gaan leren.... helemaal uit zichzelf... met een beetje 'onzichtbare' hulp. ..
Maar dan heeft het vooral de tools om later zich staande te houden.... in een wereld die niet alleen uit rekenen en taal bestaat....maar ook uit heel andere problemen....
"Ik weet nu weer waar het om draait.... om liefde "... schrijft Manon in haar bedankje na afloop....(Ja ja.. schrijven heeft ze op school geleerd... ik weet het)....
Schrijven leren we allemaal.... maar wat we schrijven... daar gaat het om....
Van....... jeetje... goh... allemensen... het bestaat.... de liefde...
En ik kan dan wel niet de wereld verbeteren... maar ik kan wel op kleinschalig gebied het vuur laten voort dragen en keer op keer door laten geven....
Normen en waarden... liefde.... die woorden bonken nog even door in mijn hoofd....
En hoezeer worden we daar tegenwoordig niet in belemmerd in onderwijs land....
Niet alleen het leerklimaat... ik zou zelfs durven zeggen... vooral niet alleen het leerklimaat is belangrijk op een school. . maar het leefklimaat.... daar draait het om....(kijk naar de wereld om ons heen)
Van.... ik zal ook nooit vergeten... ik werkte net amper drie jaar in het speciaal onderwijs.... waar mijn hart passioneel vol van was. .. dat de inspecteur onze school en mijn klas bezocht....
Ik heb het over 18 jaar terug of zo....
Gepassioneerd was ik.... helemaal vol van met deze kinderen werken.....
(Dat ben ik overigens nog wel hoor)
Alles draaide om die kinderen en om hoe de bekende pedagogen Luc Stevens en Freudentahl erover dachten.....relatie, competentie, autonomie... die drie stappen... maar relatie vooral....
Kinderen een veilig gevoel geven.... ze zich gekend en begrepen laten voelen.... complimentjes geven.... naar ze luisteren... enz....
Uren tabellen... roosters.... ik lapte ze aan mijn laars. ..
Maar de inspecteur wilde natuurlijk roosters zien... en uren verantwoording tabellen....
Ik snapte er geen hout van hoe ik dat allemaal op moest schrijven en vulde maar wat in....
Daar stapte de inspecteur de klas binnen.... we waren heerlijk aan het werk.... spelenderwijs... kindgericht.... niks geen methodes.... niks geen poeha....taal omdat het bijdraagt aan het welzijn en emotioneel uiten van het kind en aan zijn zelfredzaamheid.... rekenen omdat het van pas kan komen ... later... als het eraan toekomt... meer of minder knuffels... veel of weinig liefde.....
Hij neust in de klassenmap.... hij fronst bij het zien van het rooster... hij grijnsde bij het inkijken van de tabellen....
Hij bleef niet zitten achter in de klas maar hielp mee toen ik hem vroeg mij even te helpen....
(Wist ik veel dat dit eigenlijk niet gepast was).......
Hij speelde zelfs na een kwartier met de kinderen mee....
Anderhalf uur bleef hij... de directeur was al langs geweest om te vragen of hij geen pauze wilde....
Van.... na zo'n dag inspectie bezoek volgde altijd de nagesprekken.....
Ook ik kwam aan de beurt....(inmiddels goed zenuwachtig want collega's hadden gezegd dat ik de inspecteur nooit had moeten vragen te helpen...)
Hij keek me vorsend aan......
Hmm niet goed.... dacht ik....
Toen vroeg hij hoeveel werkdagen mijn week telde....
Vreemde vraag... maar ik antwoord netjes "vijf werkdagen"....
Hoeveel uur ik les gaf dan... vroeg hij....
En ik antwoord braaf..."acht uur per dag"...
Hoe is het dag mogelijk dat je 45 uur taal geeft in de week en 20 uur rekenen....
Nee... dat kan niet. . zeg ik nuchter....maar ik snapte ook niks van die tabellen....
Van.... er verscheen een enorme lach op zijn gezicht....Wampie Wampie... zei hij..... het is je allemaal vergeven want jouw klas is een pedagogisch paradijs....zo liefdevol....
Die woorden ben ik nooit vergeten....
Een pedagogisch paradijs...
En vooral toen hij toevoegde dat alles zo natuurlijk en puur eraan toe ging...... en dat taal en rekenen dan gewoon wel vanzelf gingen....binnen de daarvoor beschikbare tijd grinnikte hij...
Vier jaar later kwam hij weer..." jouw klas wil ik niet missen" zei hij....
Van.... tja... zo ging dat toen nog....
Als tegenwoordig de inspectie komt is een school in rep en roer.....
De complete administratie op de kop.... alles MOET kloppen volgens de regeltjes....
Opbrengst gericht leren... en oh wee als je administratie niet klopt of je les niet loopt volgens leerplan....streef kwaliteiten of kerndoelen.....
Alles moet in protocollen vastgelegd zijn...
Pedagogisch klimaat.... wat is dat....????
Pest protocolletje is voldoende....
Van... en ja... ik zal me er naar conformeren...maar geen minuut langer of werk meer eraan besteden dan de gestelde maat..... omdat het pedagogisch paradijs voor mij altijd voorop zal blijven staan....als basis voorwaarde voor al het andere.....
Dank je wel Manon... dat je er was... en bent... en me weer eens een temeer bewust hebt gemaakt van waar het (naast taal en reken onderwijs) werkelijk om gaat in het leven van een kind.....voor nu... en later....en dat ik daar mijn steentje aan bij mocht dragen.....
En dát je het doorgaf aan jouw kinderen...."Ik had een juffie bij wie je je veilig voelde en bij wie het ging om liefde...."....
Van.... Willem die me het beste van iedereen kent, vraagt als Manon vertrokken is "dringt het nou eindelijk eens tot je door.... voel je het nou wél....."....
Ach Willem.... ja het maakt me blij... bij voor haar... en die anderen waar ik wat voor mocht betekenen.... blij vooral omdat het een leidraad in hun leven werd waar ze werkelijk wat aan hebben en op terug kunnen vallen.... dát wat ik nóóit gekend heb....
Daar ben ik blij om. .
Ach... en trots...????
Misschien een heel klein beetje sinds kort.... sinds ik weet dat er mensen kunnen bestaan die het je misgunnen.... maar eigenlijk misgunnen ze het dan die kinderen.... want mijn gevoel en missie.. die blijft altijd....dat is een way of life....
Vorige week een oud leerling die trots zijn papiertje "geslaagd voor theorie examen" komt laten zien.....
Twee weken geleden een telefoontje van een ouder van een leerling uit een ver verleden.....
Elke dag wel even ergens een berichtje van een oud leerling....
Vandaag.... weer een hele bijzondere verrassing....
Van.....maar die bovenverdieping.... tja.....
Ik durf het bijna niet meer....
Maar zal ik dan maar zeggen... morgen weer een dag......
Wat in het vat zit verzuurt niet....
En morgenavond etentje bij een collega van Willem... dus ik kan lekker even doorwerken.... als ik tenminste niet weer voor verrassingen kom te staan.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten