5 november 2020

Dag van:

Het is vandaag een dag vol gouden randjes....

Het begint al met het feit dat alleen de achterruit van de auto bevroren is en ik daar pas achterkom als ik de straat uit ben....

Nou kan je denken 'bah een bevroren achterruit'......

Maar waarom...?

Ik denk vooral 'yesssss de voorruit was lekker schoon'....

En dus gooi ik de achterruitverwarming aan en heb binnen 5 minuten nergens meer last van...

Je zou kunnen zeggen dat de eerste nachtvorst aan mij voorbij gegaan is...

Ik rij van de ochtenddamp die van de sloten en vijvers afkomt, door een mistige stad.... maar als ik die door ben zie ik wazig roze luchten en een ontzettend haar best doend zonnetje dat door de grijze dunne wolken probeert heen te glippen....

Op school heerst zonder reden,  een knus gezellige stemming....

Dat voel je....

Er worden grapjes gemaakt, ongedwongen kletspraatjes, gezellige babbels....

We hebben vandaag een broodmaaltijd op het programma staan...

Tien kleuters die brood mogen smeren en beleggen....

Autisten die altijd hetzelfde op brood hebben maar vandaag dus iets anders moeten proberen...

En dat lukt aardig....

Gezellig aan een grote tafel geven ze elkaar de boter en het beleg door....

We zitten meer dan een uur aan tafel....

En het is dat ik weet dat ze zelf goed gegeten hebben, anders had ik, als ik naar de puinhopen naast het bord en onder de tafel kijk, daaraan kunnen twijfelen...

Maar geslaagder dan zo super geslaagd als dit maakt dat we met plezier de kruimels overal vandaan halen en opvegen..... en alle chocolade, jam en appelstroop besmeurde snoetjes afvegen....

En het klinkt misschien raar... maar zelfs als die leerling van de andere klas die op het schoolplein een nare epileptische aanval krijgt, wordt dat in alle rust in harmonie en als een geoliede machine opgelost....

Ik herken de slapte, informeer het klassenpersoneel, die op hun beurt direct de verpleging inschakelen,  ik haal dekens, anderen vangen de kinderen op en door al die rust lijkt het net alsof er niks gebeurd is...

Hulde ook aan die juffen van de leerling, die zo kalm blijven en handelen waar nodig....

De eerste rijmende mailtjes worden verstuurd omdat de sint kriebels nu toch wel op komen zetten...

En we krijgen keurig een mail van hogerhand in rijm terug....

Met toch wel de mededeling of het de volgende keer weer gewoon mag (met een knipoog)... omdat rijmen wel veel tijd kost...

En tijd is kostbaar in deze corona tijd.....

Fluitend rij ik naar huis....

Weekend, en nog een gezellige visite voor de boeg...

Oud leerling Jip komt met haar ouders waar we bevriend mee zijn....

En Jip op bezoek staat garant voor veel plezier want deze pracht dame met toevalig syndroom van Down brengt altijd plezier met zich mee....

Toch nog eerst even gauw langs mijn vriendinnetje die het niet gemakkelijk heeft...

Oh heerlijk om daar op de zachte bank neer te ploffen en me te laten verwennen met koffie en al de verhalen en intriges over de ziekenhuis hectiek in een corona golf...... de ruziënde collega's, de verpleegsters met korte lontjes, enz enz....

Bij elk woord oogt ze opgeluchter nu ze haar verhaal kwijt kan....

Maar dan toch snel door .... door naar mijn visite...

"Ik heb je gemist Wampie..... juffie...."....

Ik jou ook Jip... hippe kip..... of ben je nu Jip ouwe kip....

We halen Chinees... we lachen... we wisselen ervaringen uit.... kletsen weer bij over waar we nu mee bezig zijn en vertellen elkaar waar we nu staan in het leven....

Jip heeft het hoogste woord...

Haar hond is een mafkees.... oom Paul woont nu in de hemel.... als papa en mama in de kist liggen kunnen ze hun benen niet meer bewegen... en mama wordt een oud omaatje....

Dit laatste wordt met een timing verkondigd waardoor we allemaal kreupel van het lachen over onze stoelen liggen....

Dat de juf geen toetje heeft is toch op z'n minst gezegd maar raar, maar Willem redt de situatie.... er ligt nog een misbaksel ijsje in de koelkast in de schuur....

Verder heeft ze geen vriendje meer maar een ex....

Haar vriendinnetje zegt dat ze in haar slaap met haar armen om zich heen slaat maar duh.... haar vriendinnetje snurkt...

En als je oud wordt, wordt je dik...

We zijn weer helemaal bijgepraat, moe gelachen en oh zo blijmoedig als het tijd is te vertrekken...

Met zulke mensenkinderen als Jip om je heen weet je... er is nog hoop voor de wereld....

Willem vertrekt naar zijn oude buurman om naar Feyenoord te kijken en ik...?

Ik krijg de glimlach maar niet van mijn gezicht als ik brei.... aan vandaag, aan mijn vriendinnetje, aan de gezellige avond terugdenk en alle leuke berichtjes van ouders lees over de broodmaaltijd van vanmiddag en genoten van de foto's van hun kinderen met al die besmeurde toetjes....

Ik ben toch maar een bevoorrecht mens....

En dat is een dankbaar gevoel....