13 februari 2021

Dag van:

Waar kan een mens anders over schrijven dan over schaatsen....

De wereld is wit... corona is even uit onze gedachten.... er is pret.... ijspret....

Lachende zwierende mensen.... kleurrijke kleding.... plezier....!!!

En dat voor jong én oud... want tjonge wat zie ik veel ouderen ook op het ijs...

En het leukste.... die oudjes schaatsen over het algemeen beter dan de jonkies...

Geen wonder ook natuurlijk want die jongeren die hebben bijna geen ijs gekend...

De generatie daarvoor wel...

En het lijkt net als fietsen.... eenmaal schaatsen geleerd, dan verleer je het ook niet meer....

Heel even worden alle ouderdomskwaaltjes vergeten...

Handen op de rug... rug gekromd... en kris kras.... lange slagen over het ijs....

Als Anton Pieck nog geleefd had, had hij z'n hart opgehaald..... en zijn ezel langs de kant gezet....

Het zijn werkelijk de mooiste plaatjes.....

Niet alleen voor de deur maar ook op het journaal, op de sociale media en de foto's die Willem stuurt tijdens zijn wandeling met de buurman langs de IJssel......

Het grappige is dat in elke ontmoeting die je hebt wel

een verbinding in het verschiet kan liggen...

Maar wij zijn allemaal kat uit de boom kijkers... 

Je deelt niet direct je ziel en zaligheid...

Afstand... zeker in deze tijd natuurlijk ook....dat is wat we als eerste doen... het onzichtbare muurtje om ons heen....

Maar op dagen als vandaag lijkt dat allemaal weg te vallen...

Er wordt naar elkaar gelachen, geroepen.... je trekt elkaar weer overeind na een valpartij.... je bent behulpzaam bij veters strikken.... je maakt een praatje.... droogt tranen ook als ze niet van je eigen kind zijn,.... deelt de stoel waarachter je krabbelt....

Ineens wordt er niet beoordeeld, veroordeeld, geoordeeld.....

Verschillen lijken weg te vallen...

Oké.. de één gaat wat sneller dan de ander... de één is iets gevorderder dan de ander.... maar allemaal staan ze op het ijs...

De fotomodel in haar oh zo korte zwart wit geruite rokje en nog seksier zonnebril en bontmuts op haar hoofd....

Het oude vrouwtje in haar tweedehands tweed rok met de duffelse jas en de eigen gebreide wanten....

De oude man met zijn Friese ijsmuts op een versleten noren aan de voeten....

De jongere man van verderop met zijn nieuwe hockey schaatsen waar hij waarschijnlijk voor het eerst op staat.... maar oh zo stoer op probeert weg te rijden...

De moeder die de slee trekt met drie kinderen erop...

De geduldige jongen van de hoek die oh zo geduldig keer op keer zijn kleine broertje weer overeind helpt...

En de jonge vrouw die nog steeds met haar twee schoothondjes bij haar ouders woont en nu met die twee over het ijs drentelt....

Ze lachen allemaal.... zoveel plezier....

Groepsvorming verbindt...

Allemaal in winterse kledij....

Allemaal op dat ene stuk ijs...

Allemaal in diezelfde kou....

Gelijkgestemden noemen ze dat.... 

Het is de overeenkomst die verbindt....

En dat is eigenijk best grappig...

Want toen Willem en ik elkaar leerden kennen ontdekten we zoveel gelijkenissen....

Dat voelde goed, veilig, vertrouwd...

En de mensen die je dat vertelde kregen een zorgelijke blik....

Och jee... als dat maar goed gaat.... want hoe kun je elkaar nou nog aanvullen...? want zo hoort dat immers in een relatie....

Datzelfde gevoel dat ik toen kreeg heb ik soms ook op mijn werk...

Werken met kinderen met een beperking...

Ze "aanvullen"..... leren wat ze (nog) niet kunnen of weten....

Maar veel leuker vind ik het ook dat wat ze wél kunnen juist te versterken.... hun kwaliteiten en talenten nog verder te ontwikkelen....

Dat geeft immers het zelfvertrouwen...

Waarom moet een mens altijd leren van zijn fouten...?

Och Pffft... keer op keer op keer leerde ikzelf daarvan....

Tot ik dacht: maar wacht ff.... die neus wil ik niet meer stoten...

En weet je hoeveel ik toen geleerd heb van mijn succeservaringen.....

Wow.... meer en meer wilde ik daarvan.... dat succes motiveerde....!

Datzelfde gold dus ook voor Willem en mij na onze mislukte huwelijken... hij iets met dan ik dan maar dat terzijde...

Het voelde zo heerlijk om jezelf in de mens naast je te herkennen... de mens naast je in jou te herkennen...

Dezelfde interesses te delen...

Elkaar te versterken....

Alleen ten goede....?

Nee hoor... tuurlijk niet...

Soms is het best lastig als je elkaar versterkt...

Maar het verbindt wel heel erg...

En daarnaast vullen we elkaar ook heus nog wel een beetje aan....

Dat gevoel kreeg ik dus toen ik naar het ijs keek...

Het ijs waar corona even heel ver weg was....

Het ijs waar verschillen van mensen weg vielen...

Status,  kleur, gender, beperking,......

Er was slechts één gemeenschappelijk doel.....

Plezier maken....

Er was verbinding.....

Met gelijkgestemden....

De overeenkomst...

En dan zit ik in m'n stoel gedoken.... en dan krijg je zo'n droombeeld voor je....

Zo'n onbereikbaar utopie....

Zou er nou niet één iets op de wereld zijn dat mensen samen konden doen om plezier te maken....

En zo zich met elkaar te verbinden...

Niet zodat verschillen dan wegvallen.... maar omdat verschillen dan niet meer uitmaken.....

En we allemaal samen één doel hebben dat voor ons allen succes zal hebben......

En dat dan zo helend werkt dat we samen op zoek gaan naar weer plezier....

En dan wil ik verder dromen.... en dan denken dat het kan....

En dan komt Willem binnen....

"Is het eten al klaar".....