Dag van:
Roodomrande, gezwollen ogen....
Tranen van moedig doorzetten....
De moed die in je schoenen zakt....
Waar haal ik de moed nu nog vandaan...?
Hoe hou ik nu nog vol....?
Dat ene telefoontje vanmorgen....en toen die tweede....en derde....
Het eerste telefoontje was de huisarts weer....
Ze belt elke woensdag even...
Ze hoort dat ik het einde van mijn volhouden nu wel bereikt heb en zegt nog meelevend "maandag weet je gelukkig meer".....
Toen was alles nog goed....
Blij met een huisarts als Paulien die zo betrokken is....
Nog geen kwartier later voicemail....
Wat heb ik gemist....?
Het bleek de Bergman Kliniek...
"Met de Bergmankliniek, we kunnen de gegevens van uw MRI scan niet vinden"....
Mijn hoofd fronst zich vol vraagtekens....
'die moeten jullie toch maken', zeg ik nog niets vermoedend.....
"Ow, ja....dat was eigenlijk niet duidelijk...maar dan verzet ik de afspraak van maandag naar 16 oktober en dan neemt de poli zo contact met u op voor een afspraak voor een MRI scan"......
Ze zegt het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, terwijl ik alleen maar denk 'hoe kan dit'.....en 16 oktober veel te laat vind.....
Maar ik kan praten wat ik wil, het is wat het is....
Vol onzekerheid wacht ik op het tweede telefoontje....
Want wat er ook gebeurd, die scan moet voor 16 oktober gemaakt zijn....
Biedt dat wat troost....?
Nee....!
Twee uur later gaat de telefoon en het is de Bergman Kliniek ten tweede male....
Nu de poli.....
Net als vorige week bij Rijnstate krijg ik een hele waslijst aan vragen...
Gewicht, lengte, implantaten etc....
En zo komen we bij 'gebruik medicatie'....
Hmzzzzz vreemd, denk ik nog.....waarom willen ze dát nou weer weten....daar vroeg het andere ziekenhuis niet naar.....
Of ik bloedverdunners gebruik......euh ja, hoezo......?
En dan heel abrupt en uit het niets klinkt "dan kunnen we u niet helpen".....
"We nemen niet het risico van bloedverdunners"......
Ik ben echt even helemaal stil.....
Totaal verbijsterd eigenlijk.....en vraag dan... 'hoezo niet helpen, ik lig in een scanapparaat....wat kan er gebeuren dan?'.....
De secretaresse antwoord niet echt en zegt dan weer abrupt 'dat is een risico'....
Maar ik snap er niks van, probeert nog van alles te zeggen....over op mijn eigen risico e.d., maar ze wil snel van me af en zegt alleen nog maar "dat zijn de regels, bel uw huisarts maar hoe nu verder, fijne dag"......
Een bevriende verpleegster zegt me 's avonds 'dat is wel heel patiënt onvriendelijk hoe ze je daar behandeld hebben'....
Ik vind het nog zachtjes uitgedrukt en heb echt een kwartier voor me uit zitten staren terwijl er alleen maar tranen kwamen....
Voor mij einde Bergman Kliniek voor nu en voor altijd.....
Dan bel ik de huisarts maar weer....
Ja ik weet het, het is buiten bel uren om maar ik ben een beetje wanhopig....
Paulien is er nu niet en de secretaresse is niet bij de computer....morgen mag ik weer bellen.....
En daar zit ik dan....
Helemaal terug bij af....
Het circus dat weer opnieuw opgestart moet worden....
En de moed die me ontbreekt omdat de pijn niet leuk meer is....
Het is alsof Bengel het voelt....
Ze wijkt niet van mijn zijde.....
Ze is dol op de sta op stoel want ze past precies in het holletje tussen de knieholtes als het vrouwtje met de benen omhoog ligt....
Veel meer ruimte dan alleen maar een schoot....
Een lieve kaart van collega's, twee kaarten zelfs, weten me niet op te beuren maar
verzachten wel de tranen een beetje.....
verzachten wel de tranen een beetje.....
Ik moet steeds naar de kaart kijken....
Was ik maar weer daar.......
En dat is het moment dat ik toch weer dat sprankje moed vind......
Daar wil ik immers snel weer naar terug....pijnloos, dat wel....
Morgen maar heel vroeg bellen naar de huisarts en hopen dat spoed nu écht spoed betekent......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten