19 februari 2022

Dag van:

 Het is niet omdat we nou zo vreselijk graag en veel in Parijs komen...

Soms zie je gewoon documentaires die zo vreselijk mooi, ontroerend goed zijn, dat je heel héél diep geraakt wordt...

En ja inderdaad, deze documentaire ging over de fatale 13 november in Parijs....

13 novembre Fluctuat nec mergitur......

Heen en weer geslingerd, maar niet gezonken....

Je volgt via een plattegrond de route van de aanslagen..

Een route waarvan Willem en ik er tien dagen voor de aanslagen een deel van volgden en een paar meter van de aanslag op Boulevard Voltaire zelfs logeerden...

En juist dat maakt ook waarschijnlijk dat het me dieper dan diep raakt.... wij hadden daar immers ook kunnen zijn... op het terrasje kunnen zitten.... als we een week later herfstvakantie hadden gehad....

Of nee..... het zijn de verhalen... niet de beelden. Niet alleen omdat het Parijs is....maar het zijn de verhalen, die me ten diepste raken...

De donkere man met z'n van verdriet getekend gezicht omdat hij ineens besefte dat je je kind, die even naar het toilet was, niet kon beschermen zoals je hem beloofd had toen je hem voor de eerste keer in je armen had...

Het kind leeft nog.... maar het besef van deze man ook....

De verhalen die vooral over geuren gaan...

Geuren van bloed, buskruit, metaal.... eerst zoet en dan snijdend scherp je neus binnendringen...

Geuren van dood....

De opmerking " Het was een chaos van stilte"....

In de chaos van alles wat er gebeurde was er die stilte...

Ik probeer het me voor te stellen als ik de beelden zie...

Kreunend slachtoffers... doden hangend over stoelen en tafels... helpende handen... brandweer... politie... sirenes... maar toch die voelbare stilte ......

Niemand die voor z'n eigen leven ging, zoals je zo vaak voor als het om overlevingsdrang gaat....

Maar het dragen met elkaar....

Stil... blijf liggen... doe of je dood bent....

Of die dikke vrouw die niet omhoog kan klimmen om weg te komen... ze schaamt zich zo... ze houdt de anderen op... wil ze voor laten gaan... laat mij maar hier... maar ze moedigen haar juist aan... je kunt het... ze helpen haar... en ze komt boven...

Nu kunnen de anderen ook omhoog... het smalle spleetje tussen dak en plafond op... om daar te schuilen....

De man die probeert weg te kruipen met z'n vrouw... maar merkt dat zijn vrouw gewond is...

Hij gaat staan en tilt haar op... en met de handen in elkaar verstrengeld probeert hij, haar dragend in z'n armen, weg te komen...

In de vlucht voelt hij haar vingers koud en stijf worden...

Ze sterft in zijn armen... hij kust haar voorhoofd en strompelt verder... 

Hij kan niet meer... twee anderen helpen hem haar dragen.. maar bij de uitgang moeten ze haar los laten,... ze komen niet over de lijken heen op deze manier....

De man die als gijzelaar de terroristen moet volgen... De wenteltrap af naar beneden... terwijl de politie inval al plaatsvindt...

Hij was zo dicht bij de bevrijding...

Dan is er één wandje dat hem scheidt van die ene terrorist waar hij het dichtstbij loopt...

Hij ziet dat de man de rode knop van het kamikaze ontstekingsmechanisme wil indrukken.. hij duikt achter het wandje.... voelt de druk van de ontploffing.... bloed en ingewanden vliegen tegen hem aan... maar hij leeft...on vivent... on vivent.....

De commissaris die het proces leidt...

Een prachtig gevoelige man in zijn strijd die laatste aanval of inval te laten gebeuren in de wetenschap dat hij ook de onschuldigen daarmee misschien doodt...

Wat een innerlijke strijd...

Dan het 'oui'.... de inval... het loopt goed af... wonder boven wonder loopt het goed af....

En op dat moment krijgt hij dat telefoontje...

Je beste vriend was naar het concert in Bataclan....

Zijn zoektocht tussen de op de grond liggende mensen.. dood... gewond...

De talloze mobieltjes die maar blijven afgaan in tassen, jassen, weggeslingerd op de grond.... met in het scherm de naam van een vriend, van maman...Papa..... en dan dat lichaam van zijn beste vriend vinden.... dood...

Zijn professionaliteit verliezend... mens zijn... vriend zijn.. en op dat moment zijn taak overdraagt want nu is ook hij slachtoffer en kan dit niet meer professioneel leiden....

Van leiden naar lijden....

Van die ruwe bolster die zijn Djamilia op het terras ziet

zitten... en haar een paar minuten later dood terugvindt...

Hij moet aan zijn dochtertje gaan vertellen dat mama dood is....

In zijn verhaal probeert hij weg te wuiven wat was... maar van de ruwe bolster is niet meer overgebleven dan de blanke pit....

En nog zoveel verhalen meer....

Over leven... over dood... moed... liefde... saamhorigheid....

Het complete leven in een notendop van nog geen drie uur documentaire... en voor hen die het overkwam in nog geen paar minuten soms...

Zo ongelofelijk mooi....

Zo fantastisch neergezet...

En van alle kanten belicht... de huilende minister... de aangeslagen president... de brandweer en politiemannen.... de overburen die erop uitkeken... en hen die het overkwam....

Ik hoop voor jullie dat je Netflix hebt....

Ik raad aan de documentaire van drie afleveringen te bekijken...

Bekijk de afleveringen in één keer.... en laat je raken door dat wat het leven in diepste kern is....