3 maart 2022 Guardamar del Segura dag 4

Dag van:

 Twee zwalkende oudjes die de stoep niet meer van de straat konden onderscheiden....

Maar ze hadden plezier... en daar ging het om....

Verder was het net als alle nachten stil.... doodstil...

Overwinterende oudjes gaan vroeg naar bed want 's morgens beginnen al vroeg de eerste bejaarden fitness oefeningen....

Voetje voor voetje natuurlijk.... en met je rollator als houvast.... en buiten... 

Niks geen sportscholen binnen, maar gewoon lekker in de buitenlucht...

En daarna jeu de boules.....

Wij zijn vanmorgen de eerste die de eetzaal betreden...

Onze Julia is helemaal van slag...

Ze vergeet zelfs de vers geperste sinaasappelsap...

En als ik haar ook nog vraag of ze alsjeblieft een taxi wil bellen die over een klein uurtje moet klaarstaan, is ze helemáál de weg kwijt....

Wat nu eerst??....

De koffie of de taxi.....

Willem trekt zich nergens wat aan...

Willem eet door....

Het afscheid zie ik nog achter zijn ogen...

Ik hoef er maar één woord over te zeggen of het wordt zichtbaar... in die ene traan....

En trouwens ook maar één kop koffie want Juul is écht van 't padje vandaag...

Dan zie ik door het raam de taxi aankomen...

Ook Julia lijkt niks met afscheid te kunnen...

Dat hoort niet in haar systeem...

Dag, tot ziens en graag gedaan....

En dat terwijl je nog wel in een hotel werkt...

Zelfs de schilders die aller bezig zijn groeten ons vriendelijker....

Maar toch zit Julia in ons hart...

We hebben dezelfde taxi chauffeur als gisteren...

Dat wordt een zwijgzaam ritje....

Hij is een man van weinig woorden...

Gelukkig hebben Willem en ik nog genoeg stof tot babbelen...

Hoe mooi het was... hoe bijzonder... maar vooral hoe waardevol.....

Langs de flamingo's..... de hoge hotels.... de pompstations waar de benzine nog 1.49 kost (dat valt Willem natuurlijk weer op)....

En dan doemt het vliegveld voor ons op....

Nou heb ik gisteren weer uren lopen klungelen om die vluchtgegevens en vooral de validiteit daarvan voor elkaar te krijgen, dus ik kruis mijn duimen dat het maar wéér goed moge gaan.....

En dat gaat het....

Met de boardingpasses door de douane....

Er piept weer eens van alles bij mij maar na het akelige momentje fouilleren kan ze toch echt niks vinden en mag ik door....

En we zijn moe...

Moe van al die vele indrukken...

Moe van het afscheid....

Moe van alle dagen op pad te zijn geweest...

We hangen aan een tafeltje tot we mogen boarden...

Het vliegtuig in....

Door een lange slurf...

Geen Noorse, geen Zweedse, geen Engelse taal maar nu alleen maar Nederlands...

Waar hebben ze al die tijd verstopt gezeten die Nederlanders...?

Niet in Guardemar in ieder geval....

Achterin in het vliegtuig nemen we plaats...

En op het moment dat ik mijn jas in de bagagebakken boven ons wil leggen besef ik dat Alicante een ontzettend leuke, mooie en voor het eerst een keer voor mezelf een dure winterjas rijker is....

Ik heb 'm namelijk laten hangen over de stoel in het koffietentje waar we zojuist zelf ook hebben gehangen....

Kak!!!!!!!......

Snel bedenk ik me of er belangrijke spullen in de zakken zaten maar ik kom niet verder dan linkerzak mondkapjes en rechterzij mondkapjes...

En een winkelkarrenmuntje.....

Dag Alicante... dag Guardemar..... dag Spanje... dag jas....

En nou zijn we echt tevreden over de vliegmaatschappij

Vueling hoor....

Er is alleen één ding.... landen kunnen hun piloten niet...

Bij Vueling hebben we nog niet één keer gevlogen zonder dat dit gevolgd werd door een beroerde landing.....

Met een klap raken we de grond en alwéér zwalkt het vliegtuig van links naar rechts....

Als dat nou een Vueling-eigen techniek is... het zou kunnen... maar ik zou er dan direct mee stoppen...

Hou je roer gewoon recht....

Ook nu weer in groepen naar buiten...

Willem verliest opnieuw zijn autonomie en lijkt nu bultjes te krijgen als reactie op deze allergische reactie hiervoor......

Twintig minuten wandelen naar de bagageband...

En zonder lopende band waar je zelf overheen kan hè...

Gewoon stappen...

En wel zoveel dat je de tel al gauw kwijt bent...

Lekker is wel dat als we aan komen lopen bij de bagageband, de koffer ons tegemoet lacht...

Onze koffer lijkt wat uiterlijk betreft op geen andere koffer dus dat is wel lekker...

"Is het de onze echt wel?" durft Willem alwéér en ook nog eens te vragen....

Maak hem een stukje open schat... je herkent de geur van je vuile sokken direct....!

De shuttle terug naar lang parkeren P3.....

Zinloze anderhalf brede stoelen..

Wie hier de logica van snapt mag me appen...

 De meest zinloze onergonomische interieursuitvinding allertijden is toch echt mijns inziens díé shuttlebus....

Hier een bankje, daar een klapstoeltje, iets verder weer een duobank, een kofferrek en dus die lovechairs waar je echt niet met z'n tweeën inpast ook nog eens....

Row 509.... mijn paarse Peugeottertje...

Starten, lopen.....

Ik krijg toch heus nog schik in mijn autootje....

De lange weg weer terug....

Bij de A2, file...... om een ongekende oorzaak.....

Drie rijstroken bedekt met dode spreeuwen.....

We reden er notabene langs en geloofden onze ogen niet....

Maar ook de nieuwslezer die ons even later op de autoradio dit nieuws meldt, snapt er iets van....

Boodschappen...

Gewoon weer bij de lokale supermarkt...

En Willem wil...... LOEMPIA....

Nou echt niet Willem....

Laat me nog even in tapas sferen verblijven...

Kippenpootjes dus... en stokbroodjes zalm met pesto....

Thuis....brrrrrr koud.....

Volgende keer de verwarming toch maar wat hoger zetten....

Twee dolblij poezen.... zelfs Bengel is niet boos...

Al blijft ze vervolgens wel de rest van de middag en avond buiten....

Bengel is duidelijk bij mooi weer geen binnenkat.....

Nu nog de honden ophalen....

Hoogtepunt voor Willem...

Nou ja en Babeth natuurlijk even videobellen...

Ze heeft een drukke eerste stagedag gehad....

Terwijl wij aan het reizen waren, prikte zij mensen op suiker, verzorgde wonden, meette bloeddruk,  legde een infuus aan en deelde medicijnen uit....

De drukte dag was van haar koppie af te lezen...

Gelukkig geen tijd gehad om bij de gedachte van gisteravond te blijven hangen 'ik wil weer met papa en Wampie mee naar huis'....

Wat is ze stoer.... wat doet ze het goed....

Wat waren het waardevolle dagen die toch een beetje op vakantie leken....

En wat worden we toch twee oudjes die de halve avond ' oeh, ah, au,oh' steunen en kreunen door de afgelopen sportieve maar ook oh zo slopende dagen.....

Maar waardevol.... wauw!!!!!....