Dag van:
Hoe vroeg je ook wakker bent, of hoe laat je ook naar bed gaat, er is altijd leven in Parijs...
Maar vanmorgen is het rustig.....
Dat kan dus in Parijs.... vandaag 1 mei is dag van de arbeid en dat betekent géén arbeid vandaag.....
Vandaag is de dag van de lelietjes van Dalen, de demonstraties en de picknicks in de parken....
En behalve een Willem die van zich laat horen dat hij aan een omelet en koffie toe is, en behalve de giga drukte voor de metrokaartjes automaten en servicepost, is er rust.....
Het is zelfs even zoeken naar een cafeetje dat open is om Willem zijn omelet te laten bestellen....
Maar oeioeioei die metro....
Het kost wat moeite om een twee dagen kaart te kopen....
Lange rijen mensen, uiteindelijk een loslopende medewerkster die langs de rijen loopt om je van dienst te zijn....
En wirwar van mogelijkheden merken ook de Nederlanders achter ons, want wat kun je nu het beste voor kaartjes aanschaffen als je tussendoor ook nog naar euroDisney wil...
Wij nemen maar een kaart voor twee dagen....
Geen gedoe en wegwezen.....de rij uit...
Maaaaaaar, dan moet je kaartje het wel doen....
En dat doet de mijne dus niet....
Oude poortjes meldt de medewerkster van zojuist, die te hulp schiet....
En ja nu doet de kaart het....
Maar doet ie het straks ook nog....?
We zullen zien....
Voorlopig staan we binnen de poortjes....
Nu nog even uitzoeken waar we heen willen en hoe we daar komen want dat kost je even om al die metrolijnen met overstappunten te vinden op de kaart....
We besluiten naar de Notre Dame te gaan maar ons kent ons en als we in de metro tussenstation Rambuteau zien staan, stappen we daar uit....
Hier vinden we immers Centre Pompidou..... één van onze lievelingsplekken....
Was gisteren alles anders gelopen en waren we gewoon om twee uur aangekomen dan waren we hier, zoals de traditie ons gewoon is, naar Cavalier Blue gegaan voor een drankje en een kaasplankje....
Maar het liep anders.....
Nu kunnen we het goedmaken, het tijdstip leent zich alleen niet voor drank en een kaasplank maar voor koffie.....
Veel winkeltjes zijn dicht, en ook het Centre
Pompidou is gesloten...
Pompidou is gesloten...
Het Centre Georges-Pompidou is één van de meest opvallende gebouwen in Parijs met zijn enorme buizen waarin zich roltrappen bevinden.......
In het gebouw vind je onder andere het grootste museum voor moderne kunst in heel Europa......
Het is dus dicht maarrrrrrr, onze lievelingsgalerie is open....
Het malle wil alleen dat we die dit keer niet met kunst de deur uitgaan maar Willem wel met de muziek die er gedraaid werd....
Noemen ze dat lounge muziek....???
Hij deelt de muziek direct met muziekvriend Klaas.....
We lopen verder....
Even vrolijk worden van de Stravinsky fontein....
Niki de Saint Phalle en Jean Tinquely zijn de makers ervan....
De Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely kreeg in 1982 de opdracht een fontein te maken op de Place Igor Stravinsky, boven een ondergronds deel van het muziekinstituut IRCAM......
De plek was een hele uitdaging: in hartje Parijs, met architectonische contrasten rondom het plein als het moderne Centre Pompidou aan de ene kant en de kerk Saint-Merri, met een gotische façade, aan de andere kant.......
Maar wauw wat is het goed gelukt....
We worden altijd weer blij als we hier zijn....
En vooral nu in de zon is het een lust voor het oog...
Willem heeft natuurijk alweer honger....
Iets eten dan maar....
Maar waar Willem een halve kip weet te verorberen, geniet ik lekker van een broodje zalm met radijsjes.... wat een heerlijke, nog nooit eerder geproefde combinatie is dat.....
Als het aan Willem ligt blijven we hier nog wel even, maar ik wil verder...
Ik wil nú eindelijk na al die jaren de boom van Anne Frank vinden....
Zo vaak naar gezocht, en nooit gevonden....nú moet het ervan komen....!
En waar een wil is, is een weg.... zo moet de familie Frank ook gedacht hebben.... totdat.....
In de Jardin Anne Frank in Parijs werd tijdens de opening van de tuin op 20 juni 2007 een stekje van de boom uit Amsterdam geplant door burgemeester Bertrand Delanoë, Pierre Aidenbaum (burgemeester van de 3e arrondissement, en Hans Westra, directeur van het Anne Frank Huis......
En dat stekje.... dat is nu een heuse boom geworden....
Het Jardin Anne Frank is zo’n plek in Parijs waar je je even terug kunt trekken uit de stad, middenin de stad.....!
Het ligt tussen de drukke Rue du Temple, Rue Rambuteau en Rue Beaubourg, vlakbij le Centre Pompidou.......
Op de borden staat de ingang wel aangegeven maar je loopt de Impasse Berthaud met de entree zo voorbij.....
Geen wonder dat ik het nooit eerder gevonden had....
Maar nu, dankzij de wil dus, wel.....
Eerst kom je het voorpark in, daar waar de boom staat....
Je herkent hem niet alleen alleen zijn prachtige kaarsen in bloei maar je kunt hem sowieso niet missen door de foto van Anne en de uitleg op een apart bordje.....
Maar die rust.... die rust .... die is echt ongekend.....
Als je ietsje verder gaat kom je op een tuinplein....
Het zit er vol Parijse families, buren, vrienden....
Ze hebben eten en drinken bij zich en liggen op kleden op het gras...
Nog iets verder spelen de kinderen in een speeltuintje....
Je moet je ook voorstellen dat een stad als Parijs niet zoals wij een bos of zee in de buurt hebben....
En op een Eifeltoren of Arc de Triomph, zijn ze allang uitgekeken...
Dat is allang geen attractie meer.....
En een boottochtje op de Seine tussen de toeristen, daar willen ze al helemaal niks van weten... .
Je moet óók weten dat ze wonen in kleine appartementen in de hoge Hausmanngebouwen....en weinig ruimte en contact met elkaar hebben.... omdat ze al zoveel van elkaar horen door de gehorigheid....
Het enige vertier dat ze dus hebben, zijn ze parken....
Gelukkig kent Parijs veel (stads)parken, groot en klein, maar die zijn in de weekenden of op vrije dagen dan ook overbevolkt....
Maar wat vinden Willem en ik het altijd weer een geweldige aanblik....
Eventjes dan....en dan gaan we zitten op een bankje bij de boom van Anne.... en de vreselijke uit hout gesneden veelzeggende beelden.....
Wampie:
De boom zonder achterhuis
Waar in de tuin kinderen
In vrijheid spelen
Zonder muren
Zonder angst
Kastanjekaarsen als
Herinneringslichtjes
Aan een andere tijd
Op een andere plek
Maar nog steeds
Van alle tijden
Van alle landen.....
Laat kinderen altijd
In vrijheid mogen spelen
Anne Frank boom in het Anne Frank park in Parijs, wat een bijzonder gevoel....
Willem:
In de Anne Frank tuin in Parijs,
tegenover de Anne Frank boom,
geniet ik in volledige vrijheid
van de intense rust,
toegezongen door het wonder
van schitterende vogelmelodieën.
In het verlengde van dit grote goed
braakt het kwaad zijn intenties uit
en gooit het bestaan van de unieke mens
ondersteboven aan stukken van intens leed.
De ziel uitgewrongen en stukgeslagen
zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn.
En waarom en waarvoor?
Mijn ogen keren terug
naar de Anne Frank boom
waar duiven hun voedsel vinden.
Vanuit mijn ooghoeken heb ik echter ook de Notre Dame gezien.....
Zo vreselijk gehuild heb ik toen ik de brand op tv volgde destijds.... en als daarna gevolgd....
Het hart van Parijs dat nog zo zwakjes klopte....
Aangetast en half opgevreten door het vuur en haar vlammenzee....
Bijna omgekomen maar niet dood.....
En nu is ze herrezen uit haar as...
Hebben zoveel handen haar weer opgebouwd en tot leven gebracht....
Ik wil er nu echt naar toe....
En het gekke is dat elke stap die ik zet zwaarder voelt.....
De emotie en wond van vijf jaar geleden en de paar maanden na de brand dat we voor het verwoeste hart van de stad stonden en de half dode kerk zagen staan, zit nog diep.....
Maar kijk..... tussen de bloesem zie ik de nu witte torens....
Zien we drommen en drommen van mensen die haar nóg meer nieuw leven willen inblazen....
Het is er druk.... ongelofelijk druk....
Eigenijk moet je een tijdslot reserveren om naar binnen te kunnen, maar ook zonder tijdslot kan je in een rij gaan staan....
Rijen zoals bij de Efteling of ander pretpark waar je langs hekken zigzaggend je doel bereikt....
Maar we gaan het niet doen....
Het is goed zo...
Onze Dame staat er weer... majestueuzer en prominenter dan ooit....
De ziel van Parijs is terug.....
En verder gaan we.... door de drukte.... Saint Germain in....
Langs de oudste boom van Parijs in park Viviane....
Het is een kolossale zwarte acacia geplant in 1601......
Hij werd geplant door de botanicus Jean Robin, die de soort in Frankrijk introduceerde onder Hendrik IV......
Daarom draagt het zijn naam (Robinia).....
Al meer dan 400 jaar bloeit de oudste boom van de hoofdstad elke lente.....
Hij is nu 15 meter hoog en heeft een omtrek van 3,50 meter, terwijl bomen van deze soort meestal niet hoger zijn dan 10 meter......
Een betonnen structuur ondersteunt nu deze historische Robinia.....
Ik moet er altijd even langslopen voor ik de smalle steegjes vol toeristen in loop.....
Nee Willem.... niet nu alweer honger....!!
Maar wel dus....
En het wordt een Grieks restaurantje dit keer....
Eerlijk is eerlijk, ze hebben er heerlijk eten....!
Volgende plan....
Toch maar de Eifeltoren dan...?
Ach ja, waarom niet....
Ook best mooi in de avond.... want meestal komen we er overdag....
Maar och wat is het toch altijd druk als je die toeristisch trekpleisters opzoekt....
Dan kun je beter het tuintje van Anne hebben als je rust zoekt....
Het Trocadero plein staat vol verkopers met lichtgevende mini Eifeltorentjes, sjaals, handtassen enz....
Maar ook is het plein weer vol artiesten....
En eentje heeft wel heel veel bekijks....
Music united.... het is heus....
Hoeveel nationaliteiten er wel niet in een kring omheen staan mee te zingen.... mee te dansen....
Tot de klok elf slaat en de Eifeltoren haar glitter lampjes laat branden....
Een vijf minuten durend spektakel dat met luid gegil ontvangen wordt....
Ook Willem en ik zien er de romantiek wel van in....
De Eifeltoren bij avond is wel één speciaal gevoel....
Drinken we hier in de buurt nog een afzakkertje of elders....
We kiezen voor de tweede optie....
Humzzzzzz..... het kan even duren....
We raken de weg in de metro wirwar kwijt....
Dat is ons nog nooit gebeurd....
We stappen van de ene lijn op de andere maar waar we willen zijn daar komen we niet....
Dan de metro naar de rosse wijk maar, vandaaruit weet ik altijd wel hoe we terug komen moeten....
Ach en een leven onder de grond is ook een leven.....
Willem vindt er altijd wel posters om mee te dollen nietwaar....
En het staat vanavond vol artiesten die zingen, gitaar spelen en dansen....
Eindelijk na vier metrolijnen komen we dan toch op de plek van bestemming aan....
En dus daar waar het afzakkertje gedronken kan worden....
De plek waar we de dag begonnen, eindigen we hem nu ook.....
Het was weer een bijzondere dag....
Een dag vol verrassingen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten