Dag van:
'Ik kan er bijna niet naar kijken Willem' hoor ik mezelf zeggen als ik om zes uur de beelden op jourmaal zie van een rood wit hek voor een gapend gat tussen twee boten die aan de kade liggen....
Eromheen meer rood witte hekken vol knuffels en bloemen....
De onheilspellende plek van het onvoorstelbare.....
Opening naar de dood........ verdrinkingsdood....
Twee jonge levens waar een einde aan kwam terwijl ze nog zo'n heel leven voor zich hadden.....
Heel Nederland leefde mee..... zoals toen ooit ook met Anne Faber....
Een vader die, om zichzelf te kunnen rechtvaardigen een rotsmoes over het paradijs in zijn hoofd haalde, en zijn eigen vlees en bloed hun leven ontnam....
8 en 10 jaar oud.....
Waar hebben we het over..... dáár hebben we het over.... daar heeft heel Nederland het over....
En het ergste vind ik bijna nog wel dat die man niet eens mee krijgt hoe verbolgen, hoe boos, Nederland is over zijn daad.....
En nee, ik heb geen zin om na te denken over hoe zielig of wanhopig die man geweest moet zijn.....
Niets maar dan ook niets rechtvaardigt het einde van deze twee kinderen.....
Emma en Jeffrey.....
Dat je zelf niet met verder wil, oké daar kan ik mee leven, dat wil ik ook nog wel proberen te begrijpen..... maar dat je uit wraak naar je ex, de twee kinderen de dood in jaagt nee dat kan er bij mij niet in......
En ik weet het..... overal komen vechtscheidingen voor en overal zijn kinderen de dupe.....
Ook bij ons op school kom je het heus tegen.... soms ook met ernstige verhalen.... maar dít..... nee dit grenst aan het ongelofelijke en overschrijdt elke grens....
Ik probeer mezelf voor te stellen wat die man gedacht moet hebben toen hij voor die kade stond....
Of zou hij er roekeloos ingereden zijn met twee gillende kinderen op de achterbank...pappaaaaaaa.....!!!!
Ik hoopte nog zo dat de kinderen moskeeën al gedrogeerd waren..... maar dat blijkt niet zo.....
Zou de man ze nog wel verteld hebben over het mooie paradijs zodat de angst misschien minder was....??
Zoveel vragen en filmpjes in mijn hoofd....
Het laat me niet los.....
En dat nog wel op de dag dat onze vrienden Ioanna en Alexis in Kos hun tweede restaurant geopend hebben....Almyra seaside experience Kos....
Zulke mooie beelden van de opening door een orthodoxe priester met allerlei bijzondere rituelen.....
Een vis restaurant aan de zee is het..... en ze zijn zo trots....
Op de beelden zag ik hoe groot hun 3 dochters in die anderhalf jaar alweer geworden zijn.... echte pubers nu.....
Op de beelden zag ik ook hoe de MS bezit van Ioanna aan het nemen is....
Lieve Ioanna die straks in juli weer een week heerlijk kan schuilen en bijtanken bij ons....
Wat zal ze het nodig hebben na deze drukke openingsstress.....
En dan zie ik de beelden van opspattende golven tegen rotsblokken, want zulk mooi weer is het in Kos nu niet, en dan gaan mijn gedachten weer naar een kade in Winschoten....
En naar twee kleine kinderen die ooit een geschenk van liefde waren .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten