Dag van:
Het is kwart over negen en Willem zit alweer aan zijn derde omelet van deze korte vakantie....
Nu maar hopen dat hij niet zo verwend is geraakt dat hij dit uitgebreide kippenproduct elke ochtend op zijn bord wenst.....
Het zit er weer bijna op een toch begin ik het nu wel jammer dat die eerste dag ons door de neus geboord is....
We kregen trouwens nog wel vannacht een keurig mailtje van Eurostar, of we nazorg wensten.....
Ons uitzicht is weer heerlijk druk en
levendig....
levendig....
Bussen die af en aan rijden en erachteraan gillende mensen die proberen een bus die zojuist wegreed, toch nog te halen....
De in de war zijnde man die maar heen en weer loopt en roept dat we respect moeten hebben voor de politie want hij kent ze....
Misschien zelf wel ooit agent geweest en nu met een ptts op straat beland.....?
En terrassen vol met mensen die een ontbijtje bestellen....
Er wordt meer buiten dan binnenshuis gegeten.....
En dan heb ik het nog niet over de talloze reizigers die lopen te worstelen met wankelende koffertjes over de ongelijke straat, en zichzelf met moeite overeind houden....
Och en de zwerver op het houten bankje naast het busstation....
Zijn vaste slaap en verblijfplaats....
De jonge knul in het portiek die zijn roes ligt uit te slapen in een walm van alcohol....
De oude vrouw achter de rollator met wel vijf baquets erop waardoor ze niet eens kan zien waar ze loopt.....
De oude donkere voortstrompelende man die zijn nog steeds witte tanden bloot lacht.... blij dat hij zich nog kan voortbewegen en er even uit kan.....
De vrouw in hippie kleren die elke ochtend naar espresso zo zwart en sterk mogelijk drinkt en nooit zonder een glaasje pastisse ernaast.....
De zoveelste zinloos toeterende automobilist staat naast ons op het zebrapad...
Waarom toeteren als je ziet dat mensen de weg nog niet over kunnen omdat rechts toch ook hier heus voorrang heeft....
De zoveelste sirene.....
En heel vreemd maar hier in Parijs kan ik brandweer, politie en ambulance met gemak uit elkaar houden.....
Iets dat me in Nederland niet lukt....
Wieuwwieuwwieuw voor de ambulance
Tudetuuuutudetuu voor de politie....
Woeiiiiiiiiihoeiiiiiiwoeiiiiii voor de brandweer.....
In Parijs raak je nooit uitgekeken....
Er is altijd wat te doen, te zien, te horen, te ontdekken, te ervaren, te beleven, te genieten, mee te leven, te vinden....
Maar vandaag gaan we weer naar huis....
En eerlijk is eerlijk.... ik zie er tegenop....
Nee, niet omdat we weg moeten.... ja ook natuurijk wel.... maar om de toch wel nóg een beetje aanwezige angst van de heenreis.....
Het zal toch niet weer dat......
Want gek genoeg neem je dan je lezers wel mee op je hoogtepunten en je wandelingen door Parijs..... en ik geniet ook absoluut wel..... maar de heenreis heeft me niet losgelaten....
Nee, ik zal heus geen gebruik maken van de nazorg....
Maar toch.....
En misschien komt dat ook wel door de gemengde gevoelens steeds....
De gedachten aan beide machinisten.... aan de nabestaanden.....aan de twee levensbeëindigers zelf, hun wanhoop en verdriet.....
Ze blijven ook zo anoniem..... verhaal onbekend..... slechts één klein krantenberichtje....
Twee of drie van die afschuwelijke regeltjes die zo het gevoel zouden kunnen bevestigen van de reden waarom er voor de trein gesprongen werd 'ik ben niet meer waard dan twee of drie regeltjes'.....
Maar ik ben ook boos....
Boos dat ons die ene dag ons is ontnomen....
Eerst in Nederland je aansluiting missen omdat in Gilze Rijen.... nou ja dat dus.....
En dan vlak voor Parijs vijf uur stilstaan omdat pas drie uur na de zelfdoding het spoor mag worden vrijgegeven....
En moedeloos, want weet je.... dan sta je voor dat immens grote station vanmiddag..... en de één na de andere bedelaar komt je om geld, om sigaretten, om eten etc vragen.....
Bedelaars onder dekens waar half afgerotte tenen uitsteken....
Bedelaars in vodden die een uur in de wind stinken....
Zij die op blote voeten lopen bij gebrek aan schoenen of zelfs maar slippers....
Zelfs een man met alleen een handdoek om zijn middel.....
Of zij die het schaarse geld dat ze die dag vangen, aan hun hond geven die er ook niet uitziet.....
Of al die jonge knullen die je ziet loeren hoe ze je spullen afhandig kunnen maken op een onbewaakt ogenblik om er daarna op een step als een haas vandoor te gaan....
Het laatste stukje wachten na wat geslenter door de nog steeds warme stad, eindigen we met op onze billen op de stationsvloer..... wachten.... wachten.....
Voie 9 moeten we hebben.....
En kijk aan, na een half uurtje mogen we al inchecken....
Ja zo gaat dat ook in een internationale trein en niet alleen op vliegvelden.....
Rijtuig 5, stoel 95 en 96.....
Zelfs dat lijkt op een vliegtuig.....
Ik kijk naast me op het spoor...........
........daar ligt een slipper...........een stuk aangetast spoor.............zou daar......
Niet aan denken nu maar....
Koffers in het rek..... boek bij de hand..... en flesje drinken.....
En de reis verloopt geweldig en exact op tijd....
Na ruim een uurtje stappen we over in Brussel.....
"Zeg hebben jullie ook een mailtje gehad en al schadevergoeding aangevraagd", horen we de stem van die leuke vader met z'n dochter, die op de heenreis bij ons in de coupé zaten, vragen....
Ja een mailtje hebben we gehad.....
Iets met nazorg....
Maar schadevergoeding.....?????
De helft van je reisgeld terug....?
Of 75 % retour aan treinvouchers.....?
Stond dat ook in het mailtje.....?
Daar heb ik vast overheen gelezen....
Maar....... maar.......
Maar schadevergoeding over de dood van een ander......
Ik weet niet of ik dat kan.....
Ik weet niet of ik dat wil......
Brrrrrrr hier móét ik even over nadenken.....
De één zijn dood is de ander zijn brood....?
En wat voor schade hebben we geleden.....
Tja, het heeft ons een dag gekost maar eigenijk hebben we dus die dag ook niks hoeven uitgeven.....
Ik euh......ik weet het niet.....
Dan vertrekt de trein van Brussel naar Breda alweer.....
Wij in rijtuig 5, zij in 8.....
Ik laat het maar even op me inwerken.....
Ook deze reis verloopt prima....
Anderhalf uur later staan we in Breda....
De vader wil nog even naar ons toekomen maar ontdekt dan dat de trein naar Zwolle (zij wonen in Dieren) al op punt van vertrek staat een wel op een spoor verder....
Rennen dus.....
Gelukkig ook maar want ik ben er nog niet over uit.....
Wij stappen in de trein naar Arnhem....
Van Eurostar naar Eurocity, naar Sprinter.....
Als we langs Gilze Rijen komen, ben ik net als in Parijs, weer even stil
En weer anderhalf uur later staan we dan in Arnhem..... en wou ik dat ik ook een jongetje was als ik Willem tegen een boom zie plassen.....
Het is inmiddels drie uur later....
Willem heeft de honden al gehaald..... Bengel 'plakt' aan mijn zijde......
En daar begint de hoos aan appjes.....
Zijn jullie veilig.... of.... alles goed met jullie....????
Ik begrijp even niet waarom deze vragen allemaal...... maar al snel ontdek ik dat het noodweer is in Parijs.....
Och lieve help..... en ÉCHT noodweer dus.....
Hagelstenen van 4 centimeter doorsnede....
Filmpjes met weg glibberen auto's, daar waar wij vanmorgen nog op een terrasje zaten....
Filmpjes met ingestorte zonneluifels boven terrasjes, daar waar wij notabene gisteravond nog zaten te eten op Place du Tètre....
Het is echt verschrikkelijk.....
Losgebarsten twee uur na ons vertrek.....
En oooooh die twee leuke jonge mensen zitten nu in Euro Disney......
En die twee meiden van de heenreis lopen ergens nog in Parijs..... wat zullen hun ouders nu een zorgen hebben....
Maar wij zijn veilig hier hoor allemaal....
Lief dat jullie zo meeleefden maar van het noodweer hebben wíǰ̣ niks mee gekregen.....
Het zit er weer op....
Een bewogen reis.....
Nieuwe ontdekkingen....
Inspirerende gedachten.....
Pijn in de kuiten van alle trappen in de metro beklimmen en de steile heuvels op Montmartre....
Genoeg stof tot nadenken.....
Dus zeg ik de vaste lezers "tot morgen" en de vakantie lezers "tot de volgende vakantie".....
De tweede juli week gaan we hoogstwaarschijnlijk een voor ons nieuw Grieks eiland bezoeken....
Tot dan of tot morgen en bedankt voor alle reacties weer.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten