Nou dag van, poep en plas jeuk en braaksel dus....
Dag van, even hier en even daar.....
Dag van, dit en dat en nog meer.....
Het begon met plas.... een ongelukje in de taxibus dus een complete omkleed parade....
En och.....dan nog een gevalletje poep waarvan we dat wel eens gekscherend 'tot je nek in de drek' noemen.....
Gevolgd door een haarluis ontdekking....
En in de middag, och arm kind, álles wat er lopende de dag in was gegaan, weer overgeven.....
Om het leuk te houden ook maar over de juf heen.....
Ofwel, er zou wel eens wat kunnen heersen aan bacterietjes of virusjes bij de kleuters....
Het hoort er allemaal bij en we draaien ons hand er niet voor om, maar ik moet zeggen "t was wel een bietje veul voor één dag'.....
Arme kinderen vooral, maar ook een beetje arme juf.....
Waar ik dan altijd erg om moet lachen is dat de reacties op poep luiers altijd minder hevig zijn dan die op braaksel uitwerpselen....
Gelukkig kan ik tegen beiden maar och je zal ze de kost geven die zelf beroerd boven een hoopje braaksel staan.....
Verder tussendoor nog maar even snel
andere klassen opvangen of erin invallen waar tijdelijk personeelstekort was....
andere klassen opvangen of erin invallen waar tijdelijk personeelstekort was....
Mijn eigen klas van vandaag was gelukkig ruim bemand, dus ik kon zo nu en dan wel even weg......
Na schooltijd nog gezellig met een collega wat handelingsplannen aanpassen, verfraaien en corrigeren, maar dan.....als je thuiskomt.....
Om even die bekende uitspraak te gebruiken.....'daar was die man met de hamer.... had ook een vrouw kunnen zijn trouwens om het neutraal te houden.... maar dan klopt de betekenis niet meer....
De opmerking is namelijk beroemd geworden door de tekeningen van de Franse cartoonist René Pellos (1900-1998).....L'homme au coup de marteau.....
Één of ander mythische figuur die de reuzen van de weg (een journalistencliché voor `wielrenners') buiten westen slaat.....
Volgens Gaston Esnault, een Franse argotdeskundige, zou dit gezegde rond 1926 opgedoken zijn......
Een jaar eerder, 1925 dus, ontstond de uitdrukking ‘un coup de marteau’ (een tik van de hamer) in de betekenis van: een plotselinge inzinking.
En laat ik het zo maar even noemen 'een korte inzinking'....
Niet te genieten was ik.... arme Willem.....
Elke enkele prikkel was er al twee teveel zal ik maar zeggen....
En hij was nog wel zo enthousiast over de uitvaart die hij nu weer mag voorgaan....
Vreemd om nu het woord enthousiast te gebruiken misschien, maar hij was het wel....
Gewoon omdat het altijd fijn is als je dát kunt raken wat de overledene betekent heeft voor de nabestaanden....
Zoiets dus....
En dan zat ik daar met mijn sjachetijn....
Te moe om een paar krieltjes in kwarten te snijden en de ui in snippers, kreunend bij het openen van een blikje tonijn en te beroerd om een tube mayonaise uit te knijpen....
We aten namelijk maaltijdsalade....
Niet blij genoeg omdat hij aan een toetje voor mij gedacht had..... geen woord zeggen over de hal die hij zó keurig had opgeruimd, en ook geen zin om koffie te schenken na het eten....
Geen kookluchtjes, mijn kleren uitdoen die volgens mij nog steeds naar braaksel roken, geen stap meer verzetten, geen verhalen aanhoren of antwoorden geven.... helemaal geen geluid en gewoon even mijn ogen dicht.....
Ow wat een zaligheid.....
Om na een uurtje dan met een licht schuldgevoel toch maar naar beneden te gaan om samen even te overleggen hoe het nou na volgende week met de klusjesman moet en om samen het samenzijn te voelen door naar 'de verraders' op tv te kijken....
Alleen maar denkend aan het einde van een drukke werkweek en niet eens kunnen denken aan een begin van een weekend....
Het daar nou 'het glas is half leeg?"....
Nou zo'n dag van dus.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten