4 mei 2025

Dag van:

En nog steeds stromen de filmpjes over noodweer in Parijs binnen......

Ze zijn daar geloof ik wel behoorlijk geschrokken......

Het is voor ons maar lastig te bevatten, als je onder de stralende zon uit Parijs vertrekt en nog geen paar uur later de beelden van een winterse bui binnenkrijgt die zijn weerga niet kent.....

Ondergelopen metrostations, omgewaaide bomen, stromen water door de straten....op

de boulevard Voltaire zelfs tot kniehoogte....

Hagelstenen als pingpong ballen zo groot.... die deuken op autodaken en gaten in parasols achterlaten....

Ik zie de plekken waar wij liepen, sommige terrasjes zelfs waar wij eergisteren nog zaten....

Van zomerse hitte naar winterse taferelen in een paar uur tijd.....

Ook allerlei berichtjes van de twee zelfdodingen krijg ik binnen....

Best wel grotere berichtjes dan ik dacht....

Na je dood blijk je dan toch vermeldingswaardiger.....

Ik voel in de berichtjes alleen niet wat wij voelden, en krijg echt dat gevoel van media sensatie om je krantje vol te krijgen....

De koffers zijn uitgepakt en de eerste was zit in de machine....

Je hebt gelukkig niet veel mee op een korte trip, dus met twee machines (wit en kleur) red ik het wel....

Ook de toilettassen staan weer op hun vertrouwde plekje....en de tandenborstels weer in eigen beker....

De regen hier in Nederland is wel even verkwikkend en scheelt me een sproeibui voor de plantjes.....

Poes Bets laat zich weer zien....

Bengel wijkt dan wel geen meter van je zijde maar Bets moet altijd even haar ongenoegen laten blijken over je vier dagen afwezigheid....

Zo heeft ieder haar eigen karakter.... net als bij mensen....

Ik klets gezellig even bij met de liefste oud

collega die vandaag jarig is en voor wie we ooit de Alp d'Huez opliepen....

Ik kijk eens naar de foto's van toen....

Wat een onderneming was het, wat een avontuur maar vooral wat een ervaring en belevenis....

Ze is nu 9 jaar kankervrij maar de gevolgen om dat te bereiken en zo te houden,  zijn nog steeds niet misselijk.....

Voor het huis van de oude buurtjes staat een andere auto....

Het voelt vreemd en niet vertrouwd meer....

Hun verhuizing voelt nu zo heel definitief....

Ze zijn druk in het huis bezig.... waarvan ik dan weer leer dat hoe mooi, netjes, goed onderhouden en modern je je huis ook achterlaat, als nieuwe bewoners ga je toch je eigen ziel er weer in brengen.....

Peter de oude buur belt....

Hij heeft het moeilijk in de nieuwe omgeving.... mist de vrijheid en mist ons....

We spreken af om dinsdag bij hen langs te gaan....

Maar ik weet nu al dat het nooit meer zo zal zijn als vroeger.....al is dat vroeger dan ook nog maar een week geleden.....

Willem vertrekt naar Duiven voor de dodenherdenking.....

Hij moet daar fluiten en dochter Marianne zingt.....

Hier thuis staan én de livestream Duiven,  én de NOS tv aan.....

Mijn gedachten gaan alle kanten op, en natuurijk die van de 4 mei herdenking....

Ik krijg het alleen niet meer voor elkaar om díé los te koppelen van alle andere ellende op de wereld......

Mijn moeder in het Jappenkamp, mijn vader die twee wereldoorlogen meemaakte..... hun verhalen uit die tijd die ik niet of nauwelijks ken (er werd niet over gesproken..... te pijnlijk) maar ik denk vooral ook aan de gevolgen van hun ervaringen die ik wel heb doorstaan....

En ondanks alles wat we moesten doormaken waren zij mijn helden omdat zij onze ouders,  onze wortels waren....

Om dát wat ik dan wel niet wist wat zij hadden moeten doorstaan, wél voelde.....

En dat was voor mij genoeg.....

Ik kreeg misschien niet wat een kind nodig had maar ik werd daarom wel diegene die ik nu ben....

En dus is mijn trots, de liefde die ik voor mijn ouders voel.....

En daarom onderstaande voor mijn ouders en alle andere helden......

Op hol geslagen

Kun je nog over die ene oorlog praten 

zonder die anderen te benoemen....

Kun je nog over die ene dode spreken

zonder die andere namen te noemen....

Hoe lang duurt een belofte?

Wat is vrede?

Hoe verdrietig is verdriet?

Hoe bang is angst?

Mijn ouders streden voor mijn vrijheid

De gevolgen van hun angst en hun strijd

maakten mij een tweede generatie oorlogsslachtoffer....

Streden zij voor niets....?

Voor het nu wat het nu,

dichtbij en veraf,

in de wereld is...?

Moet ik mij de vraag stellen

of alles voor niets was....?

Is dit wat mijn (groot)ouders voor ogen hadden...

Vandaag herdenk ik hen...

Morgen vier ik dat wij...

Juist wij.....

Die door hen zo gewenste en bevochten vrijheid,

die nu losgeslagen vrijheid,

opnieuw inhoud moeten gaan geven

Respect opnieuw inhoud moeten gaan geven

Want dit van nu

kan niet zijn

waar zij voor streden 

Kan niet zijn

hoe zij het voor ogen hadden....

Op hol geslagen vrijheid....