En die vullen we heerlijk op ons eigen manier in...
Geen kinderen... geen visite... geen buren....
We hoeven niks en mogen alles...
Van.... wel willen we allebei graag even naar Willems moeder...
Het komt immers niet vaak van dat we samen kunnen gaan...
We zouden s morgens gaan... maar ach... die bedden liggen nog zo heerlijk....
En dan komt dus dat niks hoeven en alles mogen om de hoek kijken. .
Want... dan gaan we toch lekker wat later...
En.... nog een beetje later....
Om.... met al die beetjes later dus om 1.00 uur te vertrekken....
Van... een kerstbloemetje wil ik wel meenemen....
Ze weet misschien dan niet meer wie het haar geeft maar ze geniet er zo van... en daar gaat het om....
De top 2000 galmt luid door de auto speakers...
Ultiem kerstgevoel...
En als er dan een nummer tussenzit nieuwe minder is (dat kan zo zijn aan het begin van die lange lijst)... dan doen we een nummer van de nieuwe cd van Glennis Grace tussendoor...
Nou ja... nieuwe cd.... Willem draait hem grijs hoor....
Hij kan er geen genoeg van krijgen. ..
Van... zo komen we in Hengelo bij het Borsthuis aan...(hoe verzin je zo'n naam?)....
Meteen als we binnenkomen raakt ma al in de war...
Overduidelijk dat zij haar dag niet heeft vandaag...
Ze geniet even van de bloemen die ik in de vaas zet en in de gemeenschappelijke woonkamer zet..
Zo kunnen alle bewoners ervan meegenieten...
(Al ontstaat er direct al gekibbel want iedereen zegt dat de bloemen voor hen zijn)
Van... Willem staat ontredderd met zijn trillend op de benen staande moedertje in de gang...
"Pak een rolstoel Wampie.... of nee... hou ma even vast... goed vast... anders valt ze... ik pak die rolstoel wel..."
Van. . ik hou moeders stevig tegen me aan...
Ze lacht... ik ben wel veilig zo hè....
Ja ma... dat ben je...
"Komen we wel terug.... waar gaan we heen... missen ze me nou niet..."
Van... meestal nemen we haar mee naar het restaurant beneden....voor koffie met koek....
De laatste tijd geeft ze aan liever boven te blijven bij de anderen maar het is er vandaag druk....
Er zijn meer familieleden die op bezoek komen...
Vandaar de keuze toch maar naar beneden te gaan...
"Wat is dit voor gek ding... gaan die deuren nog wel open...?"
Het is de lift ma... straks zijn we beneden en dan gaan de deuren open. .
Van... we vinden een plekje in het ook al drukke restaurant...
"Wat niét teveel moeite kost", antwoord ze als ik haar vraag wat ze wil drinken...
Maar de automaat is geduldig en dus kost niks me moeite...
Ik neem maar thee voor haar mee...
Van... ze is duidelijk overprikkeld... ander eten. . versiering overal... veel mensen over de vloer... verzorgsters met kerstmutsen op. ..alles anders dan anders... en alles teveel...
Haar verhaal is onsamenhangend....
Gaat over kinderen die ze moet verzorgen....
In haar mist herkent ze me wel maar mijn naam blijft ergens in de nevel steken...
"Poeperdje heet ze" grapt Willem...
"Foei Willem... dat zeg je niet tegen een dame....reageert ze quasi geschokt...
"Heb jij ook kinderen..."
Ja ma 2 kinderen en 4 kleinkinderen...
Vroeger vroeg ze er altijd belangstellend naar... nu is ze ze verloren. . in de mist om haar heen...
"Dus je bent ook moeder hè... en schooljuffrouw..."dat is wel belangrijk.... kinderen zijn goed.... vroeger moesten ze in de kelder... nu niet meer"...
"Zijn dat ook kinderen...?" wijst ze naar de bezette tafeltjes...
Dat denk ik wel ma. . die komen allemaal omdat het Kerstmis...
"Kerstmis is niks voor mij.... ik ben toch alleen..."
"En die daar ken ik ook... niks aan..."... ze steekt haar tong ondeugend uit... als een venijnig kind...
"Je ziet et goed uit... maar ik ben je naam kwijt.... ik ben veel kwijt... zullen we weer naar boven gaan. ."
"Jullie moeten vast weer naar huis..."
" Vannacht heb ik voor het eerst alleen geslapen... ja... iedereen was boos op mij..."
"Heb jij ook kinderen" vraagt ze aan Willem...
Willem noemt ze op... bij Marianne zegt hij.."zij is naar jou vernoemd weet je nog"....
"Oh.... ik ben de namen kwijt... zullen we maar naar boven gaan..."
Van... en dat doen we dus... twintig minuten is genoeg...
We zetten haar weer boven in de woonkamer... bij de anderen....
De bloemen zijn verplaatst....
"Kijk ma... je bloemetjes staan nu daar..."
"Dan zullen ze wel voor Annie zijn" zegt ze....
En verder tegen Annie...."Ik ben net naar de kerkdienst geweest...."
Ik laat het maar zo.... dementie kent een ander soort mijn en dijn.... een soort van "van allemaal"... maar dat neemt dan tegelijkertijd ook weer ruzietjes met zich mee....
"Dag lieve ma..."
En dan weer zo'n blik van... neem me mee.... laat me niet achter.... of misschien wel... blijf hier... laat me niet alleen...
In ieder geval een blik waar ik moeilijk tegen kan. ..
Van... we waren er een half uur... ma had haar dag niet....in nevelen gehuld...
Onopgevulde leegtes.....kraters in de ziel.....brein van verloren dingen...
Van... we rijden huiswaarts.... top 2000 aan..... in gedachten verzonken.... muziek die de stilte vult...
Muziek die aan herinneringen kleeft...
Wij hebben ze nog....
Och ....toen was ik verliefd...
Jee... toen deed ik examen...
Oh ja....dat was tijdens de kampweken...
Bah... toen was de verkering net uit....
Wij weten het nog....
Nog met wie.... wat... waar .... wanneer.... hoe...
Stel je voor... dat je dat allemaal kwijt bent maar ergens nog weet dat het er was... dat er iets was... maar dat het iets niets wordt... slechts een groot donker gat vormt waar je invalt....
Van..... nee Willem... naar links... ik moet mossel kruiden halen.... was ik gisteren vergeten....
Mijn gaten zijn immers niet donker... maar helder verlicht... ik kan de trap naar mijn geheugen uitgang altijd vinden...
Van... mosselen....oooooh heerlijk...
Saampjes de leunstoelen aanschuiven..... niks niet pontificaal aan een gedekte tafel zitten.... niks niet 5 gangen diner... top 2000 aan...schaal mosselen op de salontafel... schaal extra voor de lege schelpen... kaas-uien stokbrood ernaast (niet gesneden, maar gewoon lekker afbreken).... sausjes erbij (niks niet in schaaltjes, maar gewoon uit het flesje zo op je bord).... en smullen...
Vier kilo mosselen.... ze gaan schoon op....
Ons ultieme kerstdiner...
Laat anderen maar overvol zitten... geen pap meer kunnen zeggen.... der broeksriem los trekken... en uitbuiken....
Wij zijn gewoon voldaan en tevreden... en klaar om naar de bioscoop te gaan...
Nog even een kerstmaaltijd voor de honden en we gaan....
Pathé Nijmegen... mooie nieuwe bioscoop.... en lekker dichtbij....
We zouden het kunnen lopen....
Zeven minuten rijden geeft Google Maps aan...
Prachtige ruime bioscoop... en we zijn ruim op tijd...
Drinken halen...
Nee nee... geen snoeperij erbij...
We zijn voldaan en tevreden...
Wat we gegeten hebben...???
Nou mosselen dus...!
Nee niet als voorgerecht... gewoon als enig gerecht... voorgerecht, hoofdgerecht, en dessert ineen. ..
Het meisje achter de toonbank kijkt ons aan alsof ze water ziet branden....
Ach... laat haar maar denken.... ieder zijn eigen kerst denk ik dan maar...
Van... zaal 5... rij 5... stoel 14 en 15...
Mooie plekken...
De enigen zijn we niet zoals eerder verwacht...
Er zitten nog zo'n 12 man in de zaal...
Ruimte genoeg...dat wel...
We installeren ons... kijken naar de reclame... en dan begint het....
Twee uur en een kwartier zal het duren... zonder pauze....
Vanaf minuut één geboeid...geroerd.... geraakt...
Kippenvel. . tranen....(er wordt wat af gesnotterd door 12 man)....
Niet stil kunnen blijven zitten...
Meeleven... meevoelen... meedragen.... meezingen... meedeinen...
Wat een onwaarschijnlijk mooie film...
Wat een fantastische cast...
Wat een leven....
Hoogte op dieptepunt... diepte op hoogtepunt... up en down... down en up...
Over vriendschap... belangen.... liefde.... geaardheid.... ziekte... broederschap... familie.... acceptatie....muziek... passie... teloorgang... opbouw.... verlies... winst... vertrouwen... doorzetten... volhouden. . geloven.... extravagantie.... buitensporigheid... uniciteit... perfectie.... invloeden...
Alles zit erin...
Je voelt de pijn... het verdriet...
Je vecht mee...
Je zegeviert mee...
En je gaat een stukje mee die dood in... het einde...
En iedereen (nou ja ...12 man)... blijft zitten als de film is afgelopen...
Onwaarschijnlijk... indrukwekkend...
Die man verdient een Oscar zegt Willem...
Wel twee... hoor ik achter me zeggen....
Van... in de auto op weg terug naar huis... weten we alle stukken uit de film in 7 minuten na te vertellen....
Die vader... oh en die Jim.... nee die Mary dan... en die come back.... zag je dat gezicht van Geldoff.... dat kushandje dan.... en hoe ze erover nadachten om het publiek mee te krijgen...brrrr en die nare Paul...nou, en die man was denk ik ook inderdaad wel homoseksueel... wat een kippenvel bij Champions hè.... ik miste wel die opera zangeres en Barcelona... och en bycicles ook niet gehoord.... en hoe trouw was hij hè...
Van... zo praten we ook thuis nog even door... met de top 2000 alweer op de achtergrond...
En zo chatten we nog met mensen die de film allang gezien hebben en nog steeds onder de indruk ervan zijn...
Van... het was me het eerste kerstdagje wel. ..
Op naar die vreemde, niet te plaatsen tweede....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten