Van... onze dag is al gepland geloof ik...
Eerst mijn haren knippen en dan naar Deichman schoenen in Duitsland....en hebben we dan nog tijd over, dan naar Oriëntalis in de Heilige Land stichting...
Benieuwd wat er nou weer van die plannen uitkomt...
Van... maar haren knippen is een must....
Laatste keer was in de zomervakantie...
(Nou ja en wat ik er zelf afknipte tussendoor)...
Aangezien niemand anders dan alleen Annet mijn haar mag doen (kapper jeugdtrauma)... en wij allebei werken en druk zijn... en dus niet vaak tijd hebben. . komt van regelmatig knippen niet veel...
Zelfs in de zomervakantie was het slechts wat bijpunten....
Maar nu komt er dan eindelijk weer model in...
Annet gaat aan de slag...
Ik noem haar geen kapper maar haarkunstenares.....
Die maakt van een vogelnestje nog een frivool kapsel...
Die laat een vogelverschrikker nog als fotomodel shinen.....
Het komt dus wel goed met mij.... euh mijn haar....
Van...knipperdeknip.... en kapperdekap..... klinkt makkelijker dan het is... maar drie kwartier later is de klus geklaard...
Alle happen... alle sprieten weggeknipt... alle lokken in model...
Nu föhnen...
Van. .. de deurbel....
Buurmeisje. ..
Met een verhaal...
Mama heeft voor de derde keer teruggekomen borstkanker... nu uitgezaaid in spier en borstbeen.... rijden net weg bij het ziekenhuis na de chemo... krijgt mama (52) in de auto een beroerte....
Annet is direct van haar padje en schrikt zich een ongeluk...
Ik zeg nog tegen het meisje dat ik blij voor haar ben dat ze nog bij het ziekenhuis waren... weliswaar in de auto... maar toch...
Zegt die lieverd "Ja maar we moesten toch 112 bellen en mochten mama niet naar binnen brengen"...
Volgen jullie me nog...????
Snappen jullie iets van dit bericht...???
Je krijgt dus voor de deur van je ziekenhuis een beroerte en je mag niet door de deur naar binnen maar moet eerst 112 bellen en wachten tot de ambulance komt.... die dan niet even twee broeders met wat apparatuur, van de achteruitgang naar voren sturen, maar je 5 minuten laten wachten tot er daadwerkelijk een ambulance naast je parkeert...
Ik overdrijf dit niet.... dit is waar gebeurd....
Onbegrijpelijk waar....
Och arm kind....
Annet zit verslagen op de stoel...
Gisteren zwaaide ik nog naar haar... zegt ze...ze was zo vrolijk...
"Ja mama was een binnenvetter.... die vertelde niet veel en liet niks merken "... vertelt het meisje die haar dochter is....
En het kind vertelt van oma...
Och... dat ook nog... een moeder die mogelijk haar kind gaat overleven....
En dat oma, mama en zij elkaar de drie musketiers noemen en samen sterk staan...
En ze vertelt van de afdeling en hoe ze mama mist. ..
Van.... door merg en been gaat het verhaal...
Oh oh, zegt Annet... wat ben ik blij dat ik klaar ben met jou knippen. . ik had niet verder gekund...
Mij met een half geknipt hoofd door het leven laten gaan zeker... pffft....
Zo'n échte Annet opmerking weer....
Van... ik troost buurmeisje zo goed en zo kwaad als dat gaat in deze situatie.... zorg dat Annet de kop erbij houdt.... en föhn mijn eigen haar zelf even...
"Ik zeg het je... zegt Annet... ik zie de buurvrouw hier niet meer terug"....
En ik maar positief blijven de hele tijd... en het meisje haar musketiers gedachte laten behouden....
Tja... soms is het moeilijk.... is Annet nu realistisch en ik te optimistisch.... en wat nou als zoiets fout afloopt en die kans is groot... of wat nou als het toch goed afloopt...
Wat kan je het beste zeggen in zo'n geval...
Annet en ik bakkeleien er even over....
Tot ze zegt "kom we gaan die schoenen halen"...
En misschien is dat maar het beste wat je kan doen...
Van..... niet via de Duitse grens bij Arnhem erover.... verkeers informatiedienst zegt 'laaaaaaange file'....
Ja tuurlijk... vuurwerk verkoop is losgebarsten...
We rijden wel via Nijmegen....
Van... tot Nijmegen alles oké... maar dan...
Niet op de heenweg naar Duitsland file.... maar juist op de terugweg. .
Oooooh nee roept Annet... niet weer in de file... we gaan weg... weg... weg...
(Wat hebben we toch met Duitsland en files deze twee dagen?)
Van... ik duik direct een zijstraat in...Ubbergen....Beek....
En direct vergeet Annet alle stress en narigheid. .
We rijden langs prachtige oude huizen... tuinen... oprijlanen. ..
Je waant je in een andere wereld daar...
Alles is aaaah.. en oooh... en mooi... schitterend... prachtig... en dan ineens....
"Zouden die mensen nou gelukkiger zijn?"....
Ha ha ha ha.... kijk... en dat is nou waarom we zulke dikke hartsvriendinnen zijn.... heerlijke lieve....Annet met haar onverwachte opmerkingen en vragen.... en haar van de hak op de tak gevoelens....
Van... ondertussen is het wel een goeie vraag....
En na eventjes nadenken antwoord ik...."Ik denk -misschien een beetje anders gelukkig-"....
Maar ook daar zal ziekte en zorg voorkomen....
Zoiets blijft immers niemand bespaart....
En dan hoor ik al mensen denken "Ja maar met geld kan je wel betere dokters.... de juiste medicijnen.... etc"....
Misschien wel... maar zou dat de werkelijke zorg wegnemen?.....
En hebben immers niet soms alle mensen oogkleppen op bij tijd en wijle....
En komen er niet in alle geledingen optimisten en pessimisten voor....?
Van..... navigatie aan.... en naar Oriëntalis....
Door prachtige bossen... langs een fantastisch golfterrein.....mooie boerderijen... kolossale villa's.... nog meer bossen en landerijen....
Wat kunnen we daar toch van genieten samen...
Cadeautjes voor de ziel noemen we dat...
Verrassingen die alleen wij tegen kunnen komen (lyrische flauwekul natuurlijk maar wel lekker)...
Dat komt.... zegt Annet... omdat wij het leven op ons af laten komen....
Van... nou Netje ... dat komt meer omdat we files ontwijken....
Dat ook... zegt Annet...
Van.... Oriëntalis.... en het is druk...
Dat ben ik niet gewend van dit park....
Een bijbels museum park is niet zo gewild...
Maar... zo blijkt al snel....de grootste kerststal van Europa is er momenteel gevestigd. ..
Wat gaan we doen.... eerst het park door en dan maar kijken of we de stal ook nog bezoeken of toch in de rij mensen (och jee... mensenfile) gaan staan....
We kiezen de laatste optie en sluiten achterin de rij aan...
En rij die achter ons sneller groeit dan hij voor ons was....
En de rij gaat stapvoets vooruit...
En dan niet grote stappen maar voetje voor voetje met ook nog eens 2 a 3 minuten
Maar eindelijk staan we binnen....
Van... en dan snap je die rij...
Het is echt van een adembenemende schoonheid. .....
Wat ongelofelijk mooi...!!!!!!
Van de verliefdheid tussen Jozef en Maria... de engel met de boodschap... de zwangerschap... het leven in de steden en op het land van Israël.... de aankondiging van de volkstelling... tot en met de reis... de geboorte... het gevolg van de reis... de inschrijving. . de tocht van de drie koningen... de woestijn... de farao's... alles en alles is in beeld gebracht tot in het kleinste detail....
Een poepende herder op de heide.... parende en barende schapen.... de marktjes. . de huizen... de tenten... de Romeinen.... de stal met de drie engelen (blauw de geboorte engel, zwart de doodsengel... rood de lijdenswegengel)... en nog meer symbolen... de gecastreerde ezel (ongelovigheid)... de pauw (ijdelheid) ... slakjes in het zand (stilstand in het leven).... de kraaiende haan (de nieuwe dag)...en nog zoveel meer.... zo en zoveel meer... ontzettend veel meer... we lopen en lopen en bewonderen en verwonderen...
Iedereen heeft contact met elkaar en wijst elkaar op weer nieuwe details....
Zooooo mooi.... als was het een schilderij.... al waren het honderden schilderijtjes... maar dan in 3D.....
Eigenlijk zou iedereen dit moeten zien... en het is nog maar tot 6 januari...
En dan moet het weg.... erger nog. . dan moet het voor altijd weg want de kunstenaars achter dit, al jaren durende, project stoppen ermee....
Oriëntalis vraagt daarom om een donatie... om het te kunnen kopen...
Nou die donatie krijgen ze van me... een vette....
Het kind en de volwassene. . de gelovige en ongelovige.... de cynische en bewonderende in mij... alles kwam naar boven en los daar....
Ik zou zo weer achteraan in de rij aanschuiven om nog een keer...
Nee, zegt Annet ferm (die zelf alleen maar 'och kijk toch eens... en daar... en hier... och kijk toch...' liep te roepen) ..... nu het park in...
Van... het is een grauwe en koude dag...
Langs de wegen staan vuurkorven en vuur schalen en de langs de hele weg hangen snoeren lampjes om je pad te verlichten. ... het park is dan ook tot 20.00 uur deze dagen open....
Van... zo lopen we naar Judah.... een dorpje vol ambachten....
Worsten rokerij.... smid.... een vrouw die bezig is met borduren van Palestijnse patronen... een manden vlechter... een wol spinnende man met zijn stilzwijgende breiende vrouw ernaast... een tuin vol keramiek bloemen die je zelf ook kan maken... en bloem voor een zieke of naaste of vriend... of zomaar....
We lopen naar het Arabische straatje... en naar de ezels...
Van... en daar staat een man...
Hij fotografeert de waterbakken en de wei van de ezels...
"Waarom doe je dat"... vraagt Annet...
En hij vertelt....
Dat hij leraar is... van een ZMOK school voor leerlingen van 12 tot 20.... en dat hier in Oriëntalis al 16 jaar een project is die de jongeren die helemaal buiten de boot vallen, aan het werk houdt.... dat die leerlingen ervoor betaalt krijgen... schoonmaken... schoonhouden... dieren verzorgen... bos onderhouden...vuurkorven aansteken en aanhouden...
De trots straalt van hem af...
En de olijke oogjes vertellen dat hij middels de foto's de jongeren even gaat confronteren met hun goede werkhouding waarvoor ze betaalt worden....
Het werk dat ze dus niet goed uitgevoerd hebben... terwijl ze nu hun geld zitten op te vreten (zijn woorden)... in de herberg van het Romeinse stadje. ..
Maar hij vertelt er ook bij waar het wel goed gedaan is....
"Eerst een hok om te schuilen... dat eis ik"....zegt hij... dan komen ze pas terug...
Tja.. en ze beten in schouders van bezoekers... en dat kon eigenlijk ook niet...(het is wel duidelijk dat dat maar bijzaak voor hem was)
Van... wat een heerlijke gepassioneerde leraar....en vakman.... die, zo proef je uit al zijn woorden, ontzettend van zijn leerlingen houdt....
Van... we lopen verder door het bos... langs het meer... over het bruggetje... de Romeinse stad in... de stadspoort door... de beschilderde muren langs... de herberg in die overvol is....
Ook voor ons geen plek hier... ja in het stalletje is plek... maar veel te koud en donker daar...en geen warme chocomelk te krijgen....
We gaan het paleis van de farao in waar je kunt knutselen... we vergapen ons aan de mooie spullen in het winkeltje... vooral de mesousa's (staafjes met een bijbeltekst erin die in Israël bij de voordeur hangen...
We warmen ons bij de vuurkorf.... we lopen onder de zuilen gangen door... maar... we worden koud en moe....
Het is al vijf uur.... en ik zou samen met Willem eten....
Van... huiswaarts dus.... met een wereld aan herinneringen in ons.... en de mooiste beelden op het netvlies....
Zo lopen we langs het bospad waar de bomen foto's van helden vertonen; Mandela, ML King, moeder Theresa... bomen vol bomen van mensen.... die iets betekende voor de vrede in de wereld...
Profeten in het klein... of juist groot?....
Van... de auto in... verwarming hoog.... mijn botten zijn verkleumd.... en doen zeer....
Napraten... gewoon even stil zijn en weten dat het goed is...dat het mooi was....
Twee vriendinnen dagen... ze zitten er weer op...
Wat hebben we weer genoten....
Van.... nog even stokbrood halen voor de kaas fondue....
Willem die darten kijkt...
De honden die me enthousiast begroeten....
Het breiwerk dat weer lonkt....
Van... gezellig de aardewerk fondue pan tussen ons in.... en dippen....
Ik laat Willem de foto's zien...
Hij is toch ook wel onder de indruk ervan...
Meestal heeft hij niet zoveel met dit soort parken, maar dit keer lijkt het anders....
Van... Willem lost weer eens een dochter probleempje op (weer een andere dochter) .... soms word ik er wel moe van merk ik...
En ik brei de laatste mouw af...
Morgen de trui in elkaar zetten...
Dat komt mooi uit want morgen komen de kleinkinderen logeren...
Kan Britt mooi de trui meteen aan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten