Dat het tranen gaat kosten weet ik nu al...
Loslaten is niet mijn sterkste kant al werk ik er al weken naar toe met de kinderen ...
Vandaag de laatste keer deze hechte groep...
En ik weet het heus wel... elk jaar is het weer hetzelfde....
Elk jaar die allerlaatste dag.....
Altijd was het weer een mooi jaar.... leuke kinderen... betrokken ouders...
Maar ik moet er toch elk jaar weer doorheen zonder dat ik dan denk 'ach meid het is ook altijd hetzelfde'.... want nee.... dat is het toch niet...
Elk jaar is weer bijzonder... en anders mooi....
Van.... de kinderen voelen het....
Eentje heeft het er echt moeilijk mee....
En dan denk ik maar.... je zal maar overgeleverd worden aan de beslissingen van grote mensen die het goed met je mensen maar wel weghalen dat er je je nou net zo veilig voelde...
Ik weet dat het goedkomt.... maar hoe moet een kleuter dat overzien?.....
Van... we delen cadeautjes uit..... we halen de namen van de tafels weg... we halen de pictogrammen van het bord...
Afscheid wordt nu zichtbaar...
We eten pannenkoeken.... we tellen af....
Daar gaan ze.....
Dag lieve leerlingen... het ga jullie goed....
Van.... en dan je je terug in een lege klas....
Het is voorbij....
Nog één groet naar de ouders via de media...
Plant een zaadje.
Zorg dat je overal
iets achterlaat.
Iets moois.
Iets geks.
Iets dat nog komen gaat.
Een idee.
Een droom.
Een grote lach.
Laat het achter.
Iedere dag.
Op de grote collage vol portretten zie je pas hoe ze ook zelf gegroeid zijn in een jaar.
We hebben veel beleefd, ontdekt, uitgeprobeerd, overwonnen, samen leren doen, vriendjes gemaakt, gelachen en samen gehuild.
Feesten gevierd, geleerd, elkaar een lange tijd niet gezien, voorzichtig leren zijn, afstand bewaren en weer dichter bij elkaar komen.
Het was een prachtig jaar waar wij juffen met een enorme glimlach en warm hart op terug kijken.
Groeien is meer dan alleen groter worden.
Droom je dromen verder
dan morgen of vandaag
Stop niet bij de grenzen.
Wat wil je nou écht graag?
Wat zou je hopen
Dat jou zou overkomen
Onthoud:
Zeg nooít nooit
Tegen je allermooiste dromen
De zaadjes zijn geplant.
Ze kunnen verder.
Verder naar een nieuwe klas, een andere stroom, of bij de eigen juf. Ze hebben immers leren dromen en geleerd dat je overal iets achter kan laten omdat er altijd weer iets is dat nog komen gaat!
Van..... nog even samen opruimen en plannen maken voor alweer een volgend schooljaar...
Wat had en heb ik een dijk van een klassen team....
Eentje gaat er mee naar volgend jaar.... heerlijk...!
De anderen vliegen uit....
Nieuwe komen terug....
Maar nu moet ik haasten..... Bengel moet naar het dierenziekenhuis....
Op tijd kom ik thuis... gris de katten draagmand uit de schuur.... gris Bengel in haar nekvel... alles in de auto.... ik ga het redden qua tijd....
Niet dus..... de vuilniswagen voor me... die nog de halve straat door moet....
Vijf meter vooruit....7 meter vooruit.... oh schiet nou op....
Ja ... ik kan verder....
De wijk door.... de snelweg op....
Nee hè..... file.....
Van.... exact maar dan ook exact om drie uur parkeer ik mijn auto in het vak voor het ziekenhuis...
Het is nog niet gezegd of ik zie Robert verschijnen...
"Wat ik voel is best al goed... minder opgezette klieren...
Wat ik hoor is ook goed... rustigere hartslag....
Wat ik meet is prima... geen koorts meer...
We gaan een foto maken...."
Ik vertel hem dat ik daar best zenuwachtig om ben...
En ik moet me er ook naar niet teveel van voorstellen zegt hij...
Het kan best zijn dat het nog wit is maar als er maar geen verslechtering is...
Van... dat wachten duurt uren voor je gevoel...
Maar eigenijk zijn ze 5 minuten later al terug....
"Ik ben blij verbaasd" hoor ik Robert lachend zeggen...
We bekijken samen de foto's...
Wauw, inderdaad.... het is dan nog wel niet over maar er zit weer wat lucht tussen...
Beter is ze nog niet... maar de drankjes mogen eraf... alleen nog de pillen nu...
Een mix van twee antibiotica pillen....
Dat ga ik redden....!
En 31 juli terugkomen....
Van... juichend loop ik de spreekkamer uit...
Robert je bent mijn held...
Nu gauw naar huis....
Van... vreselijk is dat... werken tot de laatste dag en dan de volgende dag meteen op vakantie gaan...
Die omschakeling is echt niet jofel....
Willem komt thuis met Babeth...
Hij heeft Blitz afgeleverd bij zijn tweede dochter...
Het is raar zonder Blitz in huis...
Haar vrolijkheid mis je meteen....
Maar geen tijd om verder te piekeren... boodschappen....
De laatste camping dingen... en gewone koffie niet vergeten en filters want we hebben maar 6 ampère stroom dus de senseo kan niet mee willen we de hele camping niet in het donker laten zitten...
Benzine moet ik ook nog tanken...
Medicijnen nog afgehaald worden...
Van... koken..... niet te ingewikkeld doen.... Willem vindt toch alles lekker....
Dan nog ouders bedanken voor het afgelopen jaar....
Een collage maken zoals elk jaar... van de eerste en laatste foto's van de kinderen....
Van.... campingspullen uit de schuur.... auto's inpakken....
Willems alom bekende irritante inpak stemmetje...
Grrrrrr.... ik kan daar zo slecht tegen...
Dat zogenaamd doortastende terwijl de chaos steeds groter wordt....
Dat eeuwige doemdenken..."het past er nooit allemaal in"....
En dan de buurman sommeren om een biertje te halen.....
Vlieg op....!!!
Nog erger kan het zelfs... de buren uitnodigen voor een drankje...
Nee daar zit ik op te wachten...
Ik hou van ze hoor... maar ik moet mijn koffer nog pakken... mijn brei project uitzoeken... de katten spullen bij elkaar zoeken... mijn toiletspullen verzamelen... de kamer zuigen.... ALLE medicijnen verzamelen... WILLEM!!!!!!!!!.....
Van..... half één zwaaien we de buurtjes uit.... of zwaaien ze ons nou uit...?
Laat ook maar....
Ik sta morgen wel weer vroeg op....
Kamperen.... waar beginnen we weer aan....????!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten