4 juni 2022

Dag van:

Vandaag leerde ik dat de brace die ik draag 'orthese' heet....

Een brace is een hulpmiddel, dat je aanbrengt om een gewricht te ondersteunen......

Orthesen geven steun en masseren het gewricht bij elke beweging.....

Dit stimuleert de doorbloeding en ondersteunt het genezingsproces.....

Het is maar even dat ik het weet....

Vandaag is mijn enkel ook iets gevoeliger dan gisteren...

Niet teveel mee doen dus vandaag...

Na de medicijnen plof ik dus maar netjes op de stoel met mijn been omhoog en laat Willem de koffie brengen....

Ik leer het nog wel...

Zelfs als Willem op huisbezoek moet, blijf

ik zitten, haak een beetje en kijk naar de zender TLC.....iets met huizen verbouwen of zo....

Altijd fijn om naar blije mensen te kijken als ze zien hoe mooi hun kamer geworden is na de verbouwing....

Ik ben overigens niet te genieten...

Kortaf.....snauwerig soms....mezelf in de weg zittend....onrustig...en dat maakt me dan weer moe...

Hazenslaapjes tussendoor dus, wat moet je anders....

Verder baal ik als een stekker dat eindelijk Jazz in Duketown (ons jaarlijks festival dat er nou missen) er weer is na twee jaar corona en wij er niet heen kunnen nou door die stomme enkel....

En kriegel als Willem weg is en de bel gaat.....

Jeetje....strompel strompel.....

Alleen verdwijnt het sjacherijn van mijn gezicht als ik een prachtige bos bloemen zie....

Van m'n werk notabene... WAUW....

"Bent u de le Comte van het grote huis in Oosterbeek misschien?" vraagt de Fleurop bezorger....

Ja, maar inmiddels niet meer hoor, antwoord ik...

Jeetje dat is lang geleden dat ik het meisje van het grote huis genoemd werd....

"Ja, want ik heb de grote houten balken aan het plafond in de drie woonkamers toen aangelegd...een zwaar werkje hoor.....ik kende uw vader en moeder dus ook"....

Dat was vast zwaar werk, antwoord ik hem, maar wat stond dat mooi!....

Hij kijkt trots.....

Ja, ja...lang geleden mompelt hij...

"Nou dag hoor, leuk u nog eens gezien te hebben, u moest het wel zijn, er zijn niet veel mensen met die naam"...

Ja dag en nog bedankt bedankt voor toen en de herinnering....

Dan plof ik weer op de stoel en kijk naar de prachtige bos...een plukboeket...die ik niet eens zelf in een vaas kan zetten....

Weer kriegelig word ik als de de bel

opnieuw gaat.....

Strompel strompel....

Maar kijk nou....een pakket in hartjes papier....

Van Facebook vrienden van Willem...

Een doos vol verrassingen....

Zo lief....

Een tijdje later neemt het sjacherijn weer toe....

Maar de bel gaat weer...

En nu is Willem thuis....

En Willem laat een nog grotere verrassing dan groots binnen....

Mijn vroegere oppaskindje Henkie.... inmiddels een meneer geworden...

En hij heeft zijn vriendin meegenomen en een schattige orchidee...

Er valt heel wat bij te kletsen.... Herinneringen ophalen....

Henkie weet ook alles van de tweede wereld oorlog en tanks.....

Weet zijn hele stamboom te vertellen tot en met een Russische keizerin....

Ik heb weer afleiding....

Wat een bijzondere dag is het toch....

En toch verval ik ook steeds weer in gemopper en gefoeter....

Want wat ik al weken geleden had moeten vertellen is....

Sinds Willem nu twee keer een strontje in zijn oog heeft gehad, heeft hij een soort fobie ontwikkeld....

Bij het minste geringste kriebeltje roept hij "Wampie kijk even of er geen strontje op mijn oog zit"

Dat gaat nu al maanden zo...

Maar nu het huwelijk dichterbij komt, wordt het steeds erger...hij vraagt het nu vier keer dagelijks....want stel je voor....met eo en stront oog op de foto's....

Daarbij heeft hij de laatste weken last van oogmigraine.....ofwel van die friemels voor zijn ogen....

Dat heb ik ook wel eens...maar dan bij neonverlichting....

Alleen voor ik erachter kwam dat Willem dat bedoelde, duurde even...

Hij sprak namelijk over bibber ogen en een bibber zicht...

Enfin Willem en zijn ogen dus...

Om de haverklap hoor ik...."Wampie kijk even"....

Of "Wampie ik heb die bibbers weer"...

En wacht...na elke wandeling met de honden heb ik dan ook de verplichte teken controle....

Is hij thuis dan voelt hij overal wat kriebelen...

Vergeet ik ook nog bijna dat gevoelige plekje in zijn rug dat zo opspeelt....

Dat en een behoorlijke uitslag in zijn liezen waar hij zich ongerust over maakt, zorgt toch heus voor onmundig hypochondrisch gedrag....

En dat in combinatie met mijn gebroken enkel is zo frustrerend dat je bijna zou denken dat een huwelijk er niet meer in zit....

De spanning is hier namelijk af en toe te snijden....

Men pleegt dit huwelijksspanningen te

noemen....

Bruiloftskoorts....

En dan te bedenken dat we dankzij mijn enkel veroordeeld zijn tot zeker drie weken op elkaars lip zitten....

Dapper zeggen we dan weer tegen elkaar "over een week ziet alles er weer anders uit....en over twee weken weer anders"....

We hebben natuurlijk gelijk....maar we moeten deze dagen eerst nog wel even door zien te komen.....