Dag van:
Wat een prachtig berichtje kreeg ik vandaag in mijn app....
En hoe toepasselijk kon de lieve verzender niet eens weten...
Brains will first ask, 'am I safe?'
Then
'Am I loved?'
Only when the answer to these is 'yes', will it then be ready to ask, 'What can I learn?'....
Sowieso is de support en betrokkenheid groot als men weet dat je een intensief traject met een leerling ingaat....
Er wordt koffie gehaald, er worden berichtjes gestuurd, even langs het raam van je klas gelopen terwijl er een duim omhoog gaat....
En dit berichtje dus....
Waarom het zo toepasselijk was....?
Omdat ik vandaag een 'God zegen de greep', emotie les er tegenaan gooide....
Gisteren een les 'weet je welkom, weet je gekend en gezien', vandaag dus een les emoties....
Emoties samen met de kleurenmonsters....
Eerst lacht de leerling alles hard weg....maar het duurt nog geen vijf minuten of hij kijkt naar onze gezichten die veranderen van blij in boos , in verdrietig....en helemáál komt dan de interesse als het grijze monster 'angst' verschijnt....
Hij vertelt over zijn angst voor monsters, voor donker, voor opgesloten zijn, voor pijn, voor mensen die boos zijn en hem gek vinden....
En als de andere leerlingen die voorbeelden bevestigen, al dan niet aangevuld met angst voor spinnen, spoken en krokodillen onder je bed....dan mis ik het monster 'verbaasd'....want dat valt dan van het gezicht van de leerling af te lezen....
Ik ben niet de enige....
Onmiddellijk denk ik terug aan de psycholoog van mijn zoon die ooit met hem voor zijn boekenkast in zijn spreekkamer ging staan en tegen mijn zoon zei "deze boeken zijn allemaal alleen voor jou geschreven".....
We staan er misschien wel eens te weinig bij stil hoe vaak een kind en zelfs een volwassene denkt "ik zal wel de enige zijn"....
Vanmorgen nog...ook zo'n mooi voorbeeld....
Mijn oude onderwijsassistente komt even gezellig Goedemorgen wensen en vragen hoe het nu gaat....
Ik vertel haar dat ik het vanmorgen best eng rijden vond naar school....
Die harde regen, het donker, die tegenliggende lichten Oranje, rood wit....
Ik heb vanmorgen maar wat langzamer gereden....
En ze zegt letterlijk "hé, had jij dat ook, ik dacht dat ik de enige was, dat het wel aan mij zou liggen"....
Nou dat dus....
We zoeken met de klas naar oplossingen voor bang zijn....
'Je verstoppen ' vindt iedereen.....(de flight van flight, fight, freeze)....
En wie ben ik dan om nu te zeggen dat ze hun angst in de ogen moeten kijken.....
Daar zijn ze immers nog niet aan toe, blijkt wel....
Dus gaan we op zoek naar verstopplekjes in en om de klas....plekjes waar je je veilig kunt voelen....
Niet alleen voor die ene leerling een goede activiteit, maar voor ons allemaal...
Er wordt zelfs discussie gevoerd over waarom de ene plek wel veilig is en de andere minder......
En we nemen er de tijd voor...
Dit is nu belangrijker dan lezen, schrijven, rekenen....
En raad eens wat....
Het ging nu veel beter.......
De leerling bleek er zelfs gevoelig voor als je vertelde dat andere kinderen ook bang van zijn geschreeuw werden en waarom.....
Hij heeft de rest van zijn schooldag heerlijk mee geknutseld..... en op de gang spelen vond hij geweldig nu het buiten regende en we dus niet naar buiten konden......
Dat een andere leerling hem 'mijn vriend' noemde, maakte zijn dag helemaal goed.....
Niks pushen, niks sturen....maar laten gebeuren....
's Avonds heb ik een lang gesprek met een bevriende bekende pedagoog....
Zijn adviezen zijn wijs en liggen dichtbij het kind ipv dichtbij de leerkracht......
Al lijkt het misschien dat er soms over jouw woorden heen gelopen wordt, je niet serieus genomen wordt...."daar heb je haar weer"....zo moet je ook weten dat er een tijd komt dat ze zullen denken 'die opmerkingen en handelingen waren eigenlijk nog niet zo gek en best wel erg zin- en waardevol, zegt hij....
Wat mij verbaast op dit moment is ook dat in veel scholen wel wordt gepraat over veiligheid maar dat het zo als een cognitief iets wordt benaderd......
Je moet maar zo en zo doen en dan is het veilig.....vingerknip en klaar.....
Maar ja, zo lijkt het niet te werken......
Straal je uit wat je zegt......?
Geef je de ander ook werkelijk het vertrouwen....en vooral....gun je dat de tijd.....?
Moet je er zomaar vanuit gaan dat een ander, omdat jij vindt dat het zo moet zijn, zich ook echt veilig voelt.....?
Onderwijs heeft nog veel te stappen te maken....
En ondertussen blijven er gewoon maar brandjes geblust worden.....aldus de woorden.....
En och wat sta ik daar toch achter....
Wijze woorden....die ik meeneem....
En ik antwoord....
Ik ben het met je eens dat alles erg cognitief resultaat gericht benaderd wordt en het proces alsmede de zogenaamde 'onderstroom' vaak niet gezien of over het hoofd gezien worden.....
School is meer dan een onderwijs Instituut......
Zeker het speciaal onderwijs maar het regulier ook.....
Een kind komt pas tot leren als het zich veilig weet '.......
En niet -als het nou maar cijfertjes en lettertjes op jonge leeftijd leert - dan komt het wel goed want dan heeft het succes.....
Dan hebben wij voldaan aan doelen....
Zeker bij kleuters mis ik het zo dat er niet een stevig huis met muren gebouwd wordt waar ze hun kamertjes gestaag kunnen vullen later....
Máár dat die cijfers en letters tegenwoordig voorop staan en men niet ziet dat oeps de muren en bodem vergeten zijn......dat wordt nauwelijks gezien....
Wat krijg je dan op den duur.... BOEM huis stort in.....
En dat noemen ze dan groeibewust kleuteronderwijs.....
De vertaling hier is meer resultaatbewust kleuteronderwijs......
Niet spelenderwijs maar lerenderwijs....
We zullen er nooit over uitgepraat raken samen denk ik......
Moeilijke kinderen bestaan niet, schreef ik gisteren....
En nee, moeilijke kinderen bestaan niet .... wat moeilijk is, is kind te zijn in een wereld die altijd gehaast is, met mensen die mooie en altijd druk zijn en weinig geduld meer hebben.....
De executieve factoren die door zorgen dat de Window of tolerance overloopt...
Daar zijn we het in onderwijsland eigenlijk ook allemaal wel mee eens....maar we gaan er op school vaak net zo hard mee verder....
Geert Kelchtermans heeft op verzoek van de Onderwijsraad een rapport gemaakt over de kern, het hart van de professie van de leraar......
Hij schrijft aan het eind: het lerarenberoep is een relationeel beroep......
En dan komt de rest.....
Er is eerst de relatie, de pedagogiek, en dan pas de didactiek.......
Dat is het mooie van het beroep, én het kwetsbare.....
Waar je kwetsbaar bent, ben je sterk...... Namelijk in de relatie.'.....
En Luc Stevens (mijn held):
Kinderen hebben behoefte aan relatie, zowel met hun leerkrachten als met andere kinderen willen ze zich veilig weten'....
Ze willen het gevoel hebben erbij te horen, deel uit te maken van een gemeenschap.....
Hoewel in een gemeenschap conflicten zijn en men rekening moet houden met elkaar, voelt men zich er in principe veilig.....
Kinderen en volwassenen voelen zich gezamenlijk verantwoordelijk voor een goede sfeer en als het lastig is, kan de leerling rekenen op de steun van zijn leraar......
In scholen hebben volwassenen veel invloed op de kwaliteit van de relaties...... Niet door op de voorgrond te treden, maar juist door vanaf de zijlijn beschikbaar te zijn......
Luisteren, vertrouwen bieden, optreden als het echt nodig is, uitnodigende
omstandigheden creëren, het goede voorbeeld zijn, uitdagen en ondersteunen zijn belangrijke pedagogische voorwaarden voor het ontstaan van goede relaties...... dat kost tijd maar betekent ook winst voor later en daarin moet je investeren....zeker in deze tijd....
omstandigheden creëren, het goede voorbeeld zijn, uitdagen en ondersteunen zijn belangrijke pedagogische voorwaarden voor het ontstaan van goede relaties...... dat kost tijd maar betekent ook winst voor later en daarin moet je investeren....zeker in deze tijd....
Ik zit weer eens op de praatstoel hoor ...zeg maar schrijfstoel....
Maar och die kinderen met een koffer vol onzichtbare inhoud....ze blijven je bezig houden.....
Thuis was er geen sprake van even tot rust komen....
Op school is het dan wel een kwestie van de langste adem op dit moment maar het is dan toch altijd ook wel even lekker om thuis op adem te komen....
Nou niks ervan....
We moeten de twee vaccinaties halen; pneumokokken en griep....
Heel fijn Willem....je hebt wel jouw oproep veilig gesteld, maar waar heb je de mijne gelaten....?
Enfin, na een half uur zoeken, en zelfs al een mailtje naar het landelijk vaccinatie bureau om alsjeblieft een nieuwe oproep te sturen, vind ik hem achter Willems Tijdsgeest van de Trouw tussen de verwarming....
Einde van deze stress...nu de stress om op tijd bij de huisarts te komen...
Willem heeft het hoogste woord en hangt de clown uit als we de locatie binnengaan....
Ach, zeg ik....dat zijn de zenuwen....
En ra ra waarom er nu het hardst gelachen wordt....
We halen maar gauw wat te snacken want koken.... ja doeiiiiii.... vandaag even niet....
En dan moet Willem alweer naar een lezing van Fokke Obbema en heb ik dus een goed pedagogisch inspiratiegesprek.....
Morgen nog één dagje te gaan....
Dan start de herfstvakantie....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten