Dag van:
Nee....neeeeee....zo wil je als moeder niet wakker gemaakt worden....
Al vroeg staat Willem naast mijn bed "Wampie je moet Haarlem bellen, Robbert (mijn zoon) is in het ziekenhuis opgenomen"....
Ik ben nog nooit zo snel klaar wakker geworden als vanmorgen....
Nog nooit zo snel pakte ik mijn mobiel die naast mijn bed ligt....
Verdomde doofheid....dat ik nou toch zelf die telefoon niet heb horen overgaan....
Ik krijg een aangeslagen schoondochter aan de telefoon....
"De pijn was niet meer te houden, we zijn vannacht naar het ziekenhuis gereden.....het is geen darmkoliek....zijn alvleesklier is ontstoken.....hij is overgebracht van het Kennemer ziekenhuis naar het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp"....
Nee, in paniek raak ik niet.....stil word ik er wel van....
Alvleesklier.....en hij heeft al geen galblaas meer want die is eruit gehaald toen hij galstenen ooit had....
En wat je dan NOOIT moet doen, en toch doet is.... Googlen.....
En daar word je dus niet blij van....
Ik moet eerst verdere onderzoeken afwachten eer ik er naartoe kan....
Ze willen eerst de oorzaak onderzoeken....
En wat duurt wachten dan lang....
Ik bel mij dochter....
Zij moet natuurlijk ook weten wat er met haar broer is....
Ze luistert aandachtig en we stellen elkaar gerust....
Maar dan komt het volgende....
"Mam ik moet zo ook naar de huisartsenpost, ik heb al vier dagen buikloop en niets blijft erin....ook water niet".....
Gedachte:
Mijn hoofd zit vol zorgen
Als je kinderen klein en ziek zijn breng je ze een warme kruik, je perst een sinaasappel uit of prakt een banaan met wat suiker, ze mogen bij je in bed of jij slaapt bij hen ...
Je leest ze voor, kookt wat water voor bouillon, koopt een kleinigheidje....
Je kriebelt ze over hun rug omdat ze daar zo rustig van worden, ze slapen op je schoot....
Maar nu zijn ze groot....
Moederhart vol zorgen...
De afstand voelt zo dichtbij maar in kilometers lijkt het niet te overbruggen....
Nu zijn ze zelf groot....maar hoe kwetsbaar klein voelt het als je ziek bent...
Ze doen zo sterk....ze klinken ferm....maar nu is het andersom....
Niet ik stel hen gerust maar zij mij...
"Het komt goed mama"....
Het verlossende telefoontje uit Hoofddorp...
Er heeft een steentje in de galleiders gezeten maar die is eruit....heeft wel voor de ontsteking gezorgd....
Maandag volgt verder onderzoek met een inwendige echo want de gewone echo laat niet alles zien....
Hij moet nog wel twee weken blijven ....alles blijft onder controle...complicaties zorgen voor IC opname....
Mijn schoondochter is kwetsbaar sterk....
"Het komt wel goed toch?"....
De hoop en de vrees in vijf woorden.....
Het verlossende telefoontje uit Didam...
Een darminfectie veroorzaakt door een bacterie....nu antibiotica en vooral opletten dat er geen uitdrogingsverschijnselen optreden....
"Ik ga jouw soep maken hoor mam, en ik neem nou een beschuitje kaas"....
Zou je wel kaas nemen lieverd, klink ik toch nog bezorgd....
We bellen straks hoor....ik rij nu maar Hoofddorp....
Ja, ik rij voorzichtig, Willem gaat mee en zit naast me....
Zevenendertig.....vierenzestig.....allebei moeder....even zijn we gelijken en hebben zorg om elkaar....
Overal files.... ongelukken... wegwerkzaamheden..... gesloten rijstroken.... afgesloten wegen.....
Tuurlijk...het is vakantie in het noorden, nu is het de tijd ervoor....
Er wordt niet gedacht aan moeders die naar hun kind in het ziekenhuis willen....
Spaarne Ziekenhuis...zó groot....
Doolhof vol verdwaal gangen....
En ik moet naar D2 MDL kamer 3......
Gangen, deuren, liften, nog meer gangen, veel meer deuren....
Verkeerde gang, foute deur..... zelfs een medewerker weet niet wat ik bedoel terwijl ik een printscreen laat zien die mijn zoon stuurde van het papier waar het opstaat....
Broeder die vriendelijk zegt dat er misschien een cijfer niet op de foto staat... verpleegkundige achter hem die zegt "oh Robbert ....ja die deur daar....bij het raam ligt hij...
Ik kijk achter me...kamer 3...raam....
En daar ligt hij....
Grote lieve beer met baard onder een witte deken...wit bed....wit laken...wit kussen....
Ik hoor piepjes uit kastjes komen...ik zie draadjes lopen....zakken vocht aan een standaard.....een buisje naar een naald in zijn arm....
Hij ziet gelig en heeft diepe wallen onder zijn ogen....
En ik heb geen geprakte banaan met suiker en kan geen sinaasappel persen....
Ik geef hem een kus op zijn bezwete voorhoofd....
Hij mompelt wat...traag en bijna onverstaanbaar...
"Morfine mama".....
"Niet zo helder en alles is wazig"....
Ik leg de games die ik in de vakantie had gehaald in de winkel bij ons, en nog snel in mijn tas heb meegenomen in zijn hand op de deken....
Zijn ogen lichten even op....
"Dankjewel mam, blij mee".....
Mijn schoondochter is, omdat ze wist dat wij onderweg waren, snel naar huis gereden om kleding en toiletspullen te halen....
Verward en in losse woorden die geen zinnen vormen vertelt Robbert zijn verhaal...
Maar al met al komt hij wat meer bij als de morfine zijn werk doet en de pijn zakt...
Eindelijk......
Dan komt Tamara met drie grote tassen en rugzakken binnen....
Ook zij oogt vermoeid na drie zware gebroken nachten met Robbert thuis....
Robbert komt zowaar weer even... met vlagen...op zijn oude vertrouwde praatstoel terug....
"Het is allemaal voeding mama en Willem...die verrotte voeding....niks is meer vers...."
Gelukkig hij heeft weer wat praatjes...verward en mompelend misschien...maar wel een stukje oude Robbert....
Morfine is de nieuwe banaan zal ik maar zeggen....
Dan zakt hij weer weg....
Voor ons tijd om te gaan ...
Robbert en Tamaar redden het vast....
Ik kom snel terug komende week en dan blijf ik langer, zeg ik hem in een knuffel....
"Fijn mam, rij voorzichtig"....
Veertig.....vierenzestig.....allebei vader/moeder....even zijn we gelijken en hebben zorg om elkaar....
De weg terug verloopt stilletjes maar vlotter dan de heenweg....
De vliegtuigen vliegen in hun landing rakelings over ons heen....
In mijn app verschijnt een foto van de "mama groentesoep".....mijn recept...
Mijn dochter heeft geluisterd naar mijn raad.....groentesoep is de nieuwe banaan....
Zorgen, zorgen....
We waren al zo begaan met de dochter van Esther en Marcel na haar ongeluk, met een lieve vriend van mij waarvan de vader afgelopen week is gestorven, met de (schoon)vader van lieve vrienden die kritiek ligt, met een kennis die vorige week twee broers verloor, met iemand die haar kindje verloor voor de tweede maal, met mijn vriendinnetje die nog zoveel hulp behoeft omdat ze zoveel pijn heeft en niks kan, mijn eigen gezondheid die even niet wil.....
En nu mijn kinderen.....
Rare vreemde zomer......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten