Dag van:
Wat een rust....
Willem naar de kerk, de honden in slaap, de katten idem dito en het senseo apparaat pruttelt....
Noemen ze zoiets 'huiselijk genoegen'....?
In staat van tevredenheid....?
En toch hè.... als je dan bedenkt waar tevredenheid voor staat:...."gelukkig en voldaan zijn met de huidige situatie, zonder verlangen naar meer of iets anders..... of iets als een gemoedstoestand van acceptatie en waardering voor wat je hebt en wie je bent...... dan denk ik tóch, "klopt niet helemaal'....
Ooooh jazeker ben ik in staat van tevredenheid..... en geniet ik van de rust om me heen; de beesten, het water, de pruttelende Senseo......
En ooooh jazeker heb ik waardering voor waar ik nu in verkeer..... wat ik heb en wie ik ben....
Maar waarom zou je, als je dat voelt dan niet óók nog dat verlangen mogen voelen..... alsof dat je dan weer ontevreden maakt....
En zo is dat echt niet.....
Ik verlang naar Griekenland.... WIJ verlangen terug naar Griekenland.....
En dat dit nu nog niet kan accepteren we echt wel, maar daarom mag het verlangen er nog wel zijn.....
Het brengt me eigenijk zelfs nog meer in staat van tevredenheid en huiselijk genoegen, als ik mijn koffie pak, in de stoel ga zitten, naar buiten kijk, een slok neem, mijn ogen sluit en achter mijn ogen de haven en het terrasje zie.....de vissertjes....de poezen die sneaky proberen de vers gevangen vis te bemachtigen.... al was het de kop maar....
De vrachtwagentjes met παγάκια pagakia ofwel ijsklontjes en de pick up trucks met hun καρπούζι karpoúzi watermeloen die de bestellingen aan de tavernen komen afleveren....
Het zwoele zeebriesje.....de zilte zeelucht.....de sirtaki muziek op de achtergrond.... of de melancholieke klanken met z'n s'agapo en agapimou (ik hou van jou en schatje)....
Hoe tevreden kan je je voelen met die herinneringen die tevens een verlangen zijn....
'S middags komt één van Willems dochters...
Zij is net terug van Samos....
Ook één van mijn Griekse lievelingseilanden..... waar ik voor het eerst na mijn scheiding heel voorzichtig weer verliefdheid voelde.... een kus onder de opgaande zon op het kleine strandje....
De eerste keer Griekenland was het voor Willems dochter, en ze is helemaal 'om'....
Ze heeft gevoeld waarom wij er altijd weer naar terugkeren....
Waarom wij er na mijn pensioen een paar maanden willen gaan wonen....
(Parijs is immers onbetaalbaar)....
Nee, niet emigreren.....
We kunnen immers niet zonder onze familie en vrienden....
Maar gewoon een week of zeven, acht een appartementje huren en meeleven, mee beleven, mee doen aan het Griekse leven....
Onze vrienden helpen met het zomerklaar van hun restaurantjes..... of Nederlandse les geven aan de kinderen van de vele Nederlanders die daar een compleet nieuw leven zijn gaan leiden....
En dan je ogen weer open doen.... de laatste slok koffie uit je kopje nemen.... naar buiten over het water kijken waar de meerkoeten bezig zijn de waterlelies te verminken.... je borduurwerk weer oppakken..... Willem horen thuiskomen die vol is van de preek van een gastcollega... en je verlangend, gelukkig en volkomen tevreden voelen....
Zondag..... en ik geniet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten