2 december 2025

Dag van:

Ik zet de televisie aan en meteen hoor ik het vrolijke muziekje van het Sinterklaasjournaal........en verbaas ik me opnieuw vandaag over alle ophef die is ontstaan......

 Terwijl de beelden voorbijglijden, voel ik een mengeling van warmte en verdriet...... Warmte, omdat het verhaal van Sinterklaas me altijd raakt......verdriet, omdat ik zie hoeveel wantrouwen er tegenwoordig heerst......

Het lijkt soms alsof niemand meer gelooft..... niet alleen in Sinterklaas, maar überhaupt ook niet meer in elkaar.......

Overal om mij heen zie ik wantrouwen...... op het werk, in gesprekken op straat, in de politiek, in elkaar.......

En nu lijkt notabene dat wantrouwen zich ook te hebben vastgezet op het kinderfeest dat ons al generaties lang verbindt.......

Ik kijk aandachtig naar het journaal en ik zie iets heel anders dan wat sommige mensen beweren......

Niemand zegt dat Sinterklaas niet bestaat, hij is gewoon even weg, tijdelijk, zoals dat soms gaat in een spannend verhaal.......net zoals het leven soms even iemand bij je vandaan haalt om later rijker terug te geven.....

En de Pieten geven tips zodat wij, oudere broers, zussen en ouders die weliswaar niet meer geloven maar wel in ere willen houden en willen koesteren, het feest kunnen helpen als het moet en nog leuker kunnen maken voor de nog gelovige kleintjes......

Alsof het programma fluistert, 'ze mogen nog twijfelen, en we doen dit samen'......

Ik glimlach, hoe mooi is dat.....? 

Een uitnodiging om mee te doen, om onderdeel te zijn van het sprookje.......

Vandaag blijkt dat de Sint terug is......(zie je wel).....

De schatkaart is compleet en alle Pieten zijn op weg naar Texel om de cadeautjes op te halen......

Ik voel even die kinderlijke spanning die ik vroeger had; het verhaal leeft, beweegt, ademt...... alle kanten op.....

Natuurlijk is het even zuur dat Sinterklaas zijn Pieten niet meteen vindt.......

Maar ook dat hoort erbij...... leren omgaan met teleurstellingen, en samen toewerken naar een eind goed al goed......

Maar zodra ik dan het nieuws lees of gesprekken opvang, wordt mijn warme gevoel toch overschaduwd......

Mensen lijken bijna wanhopig te zoeken naar iets om over te vallen.......

Alsof wantrouwen veiliger voelt dan vertrouwen......

De kritiek op de NOS vliegt me om de oren, alsof er een complot is om de magie kapot te maken.......

En ik vraag me af: hoe zijn we hier beland......? 

Wanneer zijn we elkaar kwijtgeraakt.......?

Ik me af: wie wil de NOS eigenlijk zo zwart maken......? 

Waarom wordt een lief kinderprogramma zo in een kwaad daglicht gezet......? 

Ik zie het in de media, hoe men elkaar ophitst, hoe er paniek wordt gezaaid over de 'mythe' die zou worden verklapt...... getwijfeld wordt aan intenties.......terwijl iedereen die goed kijkt juist ziet dat het geloof, de fantasie en het plezier centraal staan....... voor grote, middelgrote en kleine mensen.....

Alsof je elkaar eerst moet wantrouwen voor je weer mag geloven....

En ik vind dat pijnlijk......want vertrouwen is iets dat je moet durven.......

Het vraagt moed, het vraagt dat je een stukje van jezelf open laat......

Misschien is dat wel waarom het zo schaars is geworden...... we zijn bang geworden om kwetsbaar te zijn........

Op de peuterspeelzaal beleefde ik het tijdens een stage ooit......de leidsters verkleden zich in het bijzijn van de peuters, en zodra de mijter wordt opgezet, gebeurt er iets magisch.......

De kinderen zien geen juf meer, ze zien Sinterklaas.......

Met één simpele handbeweging, met een andere stem, verdwijnen al hun twijfels (als dit er al waren)..... verdwijnen alle angsten.....als sneeuw voor de zon.

En vanochtend nog, als ik de handpoppen van Sint en Piet pak en mijn stem verdraai, verdwijnen ze voor de kleuters volledig achter het verhaal. Ze kijken me niet langer aan als hun juf; ze reageren op Sinterklaas en Piet...... 

Wanneer ik ze een hand geef, geven ze niet míj een hand, maar hém.......

Ze hebben geen enkele reden om te twijfelen, want hun hart is nog open......

Ze zijn bereid te geloven zonder bewijs, zonder nieuwsbericht, zonder mening van anderen......

In dat moment bestaat er geen twijfel, geen wantrouwen......alleen geloof......alleen vertrouwen......alleen fantasie.......

Ome Ben die Sinterklaas is..... de juf die Sinterklaas is.... nou echt niet.....!

Ooooh ja.....en dan vraag ook ik me heus wel eens af: wanneer verliezen we dat vertrouwen......?

Wanneer leert een kind dat de wereld niet zomaar te vertrouwen is........?

Is dat iets wat we onbedoeld doorgeven als we op een dag vertellen dat Sint niet meer leeft en dat papa en mama de cadeautjes kopen..... (maar dan omdat we het zo'n fijn gezellig feest vinden.......?)......

Het zal vast allemaal wel meespelen......

Maar kabouters, reuzen, spoken en krokodillen onder je bed waren ook ooit een vurige waarheid......

Maar voor nu denk ik: ophef om niks.....

De ophef van volwassenen voelt ineens zo arm, zo kaal.......

Alsof we vergeten zijn hoe waardevol het is om gewoon iets te geloven......

Om niet altijd achterdochtig te hoeven zijn...... 

Om niet in elk verhaal achterdochtig een verborgen bedoeling te zoeken.......

Hoe afschuwelijk dat volwassenen alles zo moeten ophitsen......

Hoe verdrietig dat sommige ouders zoveel wantrouwen hebben......

Denken ze werkelijk dat Sinterklaas hun.... 'zijn' kinderen in de steek zou laten?

Alsof dat überhaupt de bedoeling zou zijn...... Het is wantrouwen dat het feest verstoort, niet het verhaal zelf.......

Ik schud mijn hoofd.

Bah.

Ik wil terug naar dat vertrouwen.......naar de warmte van verwachting, het plezier van samen een verhaal dragen......

Naar de wetenschap dat magie bestaat zolang je het durft te zien...... zonder het brein van een zogenaamde  alwetende achterdochtige volwassene die speculeert dat......

Kinderen doen het vanzelf.......

Waarom wij niet meer?

Ik besluit dat ik het anders blijf doen......

Ik kies ervoor om te blijven geloven met de kinderen, met mijn collega’s, met iedereen die durft.......

Ik kies ervoor om het vertrouwen vast te houden, ook al voel ook ik soms dat het uit de wereld glipt.......

Ik kies ervoor om mee te bewegen met de verwondering van de kinderen, om het sprookje te beschermen en het plezier te vergroten......

Want zolang zij vertrouwen dat het goed komt, vertrouw en geloof  ik met hen mee.... met heel mijn hart...  .

Zolang dat bestaat, is er hoop.......