5 december 2025

Dag van:

Vroeg op.... vroeg in de auto....

Sinterklaasfeest op school en dat vergt wat....

De ochtend begint nog vóór ik goed en wel mijn jas uit heb.....

Ik voel meteen de spanning van die race tegen de klok.......

Zijn de busjes van het leerlingenvervoer op tijd.......? 

Zijn de kleuters op tijd binnen.......? 

Kan die plas nog even....?

Heb ik iedereen gezien, iedereen begroet, niemand kwijt.......? 

Terwijl ik mezelf dat afvraag, weet ik al dat de klok me geen sikkepitje ademruimte zal  geven vandaag....... 

Sinterklaas komt eraan......

Strak om vijf voor negen moeten we buiten staan......

Ik voel hoe de energie in de schoolgangen pulseert...... die typische mengeling van opwinding en zenuwen.......

De kleine snoetjes glimmen, ogen groot, wangen rood.......

Sommigen fluisteren, anderen stuiteren of gillen bijna van spanning......

En dan verschijnt hij… Sinterklaas......

Eerst de Pieten, want Sint slaapt nog in de camper die voor de ingang staat....

We roepen Sint wakker.....

Zooooo, die is snel aangekleed.....

Er gaat een rilling door de rij kleuters....... Handjes die zoeken: geven we een hand....? Een boks.......? 

Een high five......? 

Ik lach terwijl we ze begeleiden, elk op zijn eigen manier dapper en blij, of op afstand vol ontzag en een tikkie angst......

En dan, zodra Sint vertrokken is, moeten we als een haas naar binnen, want om kwart voor tien moeten we alweer paraat staan, in de gymzaal dit keer......

De keuze uit niet één Sint, maar twee, want op onze grote school komt alles in dubbele uitvoering.......

In de gymzaal herhaalt het ritueel zich:

handen geven, misschien op schoot, het opzegversje waar we zo hard op geoefend hebben......

Piet heeft verdriet

Hij ziet zijn mutsje niet

Hij zoekt in alle gangen

Maar ziet hem nergens hangen

Piet: Ik denk dat je het niet gelooft

Maar de muts zit op je hoofd. 

We maken een groepsfoto en dan… de cadeautjes...... in een grote zak.....

De ogen van de kinderen, dat is waar je het allemaal voor doet......

Die pure, ongefilterde vreugde.......

Terug in de klas volgt het grote uitpakken..... Uitdeel moment,  netjes wachten op elkaar,  papier scheurt, linten vliegen, er wordt geroepen, gelachen, verwonderd gekeken..... Het team en ik wisselen blikken uit: warm, vermoeid, trots......

We willen koffie, maar nee, geen tijd.

Dan komt het moment dat mijn team raakt: de gedichten van 'Sint' voor hen.....

Ik merk dat sommige ogen prikken.....

Het is lachen en slikken tegelijk; ontroering en dankbaarheid lopen door elkaar.......

De persoonlijke cadeautjes maken alles even licht, ondanks de chaos.......

Hup, naar buiten......

En weer naar binnen......

Broodmaaltijd...... nee wij zelf niet..... geen tijd.... neem maar een pepernoot tussendoor.....

Een filmpje over Sinterklaas om de kinderen tot rust te krijgen, een liedje, een spelletje.....

En voor ik er erg in heb, is het tijd om naar huis te gaan......

Dan dat laatste obstakel: die cadeautjes die natuurlijk niet in de rugzakjes passen, en och extra tas vergeten mee te geven.....bovenop dan maar alle knutselwerkjes die de afgelopen weken verzameld zijn......

Maar uiteindelijk lukt alles, zoals altijd.......

Klaar?...... zou je nu denken.....

Maar nee......

Nog geen koffie.......

Alle Sintspullen moeten van tafels, muren,

ramen......

De overgang begint meteen: van Pietenhuis naar kerststal, van Sint naar kerstman, van stoomboot naar arreslee.......

Van schoorsteen naar boom.....

Ik voel me bijna duizelig van het schakelen, alsof mijn hoofd twee seizoenen tegelijk moet dragen.......

En ondertussen… thuis.......

Willem......

Borre.......

Ik denk aan hen telkens tussendoor, of antwoord als hij voor de zoveelste keer video belt.....

Hij vertelt hoe Borre onderzocht wordt, en hoe hij direct geopereerd wordt.......

Veertig blaassteentjes.......veertig......

Hoe heeft dat Evidensia-ziekenhuis dat in de zaterdagnacht over het hoofd kunnen zien.....?

Ik zie Willem voor me, moe, bezorgd......

Ik zie Borre, pijn lijdend, wachtend......

Het is alsof twee werelden in mij botsen: de schoolwereld vol lichtjes, kinderen, vreugde en hectiek..... en thuis, waar pijn en zorgen hangen als een zware wolk.

Wat een dag......

Wat een onvoorstelbare, volle, hartverscheurende, mooie, en soms moeilijke dag ......