Die dag die nog zo ver weg leek...
Willem besluit Bikkel toch mee naar school te nemen..
Ik ga met lood in de schoenen en een nog zere mond van gisteren, naar school...
Van... mijn draai kan ik vandaag niet vinden maar ik blijf stoer... totdat...
Ik zie alle foto's van Willem en Bikkel op Facebook voorbijkomen...
Ik zie ook dat mijn Whatsapp vol staat met bemoedigende berichtjes...
En dan breek ik....
Genoeg stoer gedaan...
Gelukkig wandel ik dan net in het bos in mijn kwartiertje pauze...
Hier kan ik alles vrij laten gaan en mag de emotie komen...
Straks in de klas wil ik er weer zoveel mogelijk voor de kinderen zijn..
Van... wat voelen al die lieve berichtjes goed...
Ze nemen de brok in je keel... je pijn in je kaken... je buikpijn niet weg... maar je voelt je ineens zo veel minder alleen in je ingehouden verdriet.. dat nu zomaar mag komen..
Gelukkig hebben we vandaag een druk programma... er is afleiding genoeg... maar ik merk dat veel op de automatische piloot gaat en ik vaak met mijn gedachten afdwaal...
Van... collega's die er weet van hebben komen even een hart onder de riem steken... een knuffel brengen... of seinen op afstand hun begrip...
Alles voelt goed vandaag door al het andere dat niet goed voelt heen...
Van... eigenlijk wil je naar huis maar eigenlijk wil je ook die gang naar huis het liefst uitstellen..
Op de terugweg in de auto word ik overmand door een iets van paniekerig gelijkend gevoel van "we doen het toch maar niet dat inslapen vandaag... het kan nog wel"...
Maar gelukkig overwint de ratio.
Van... thuis zie ik alle prachtige afscheids boekjes... tekeningen... briefjes die de kinderen in Willems klas gemaakt hebben... is er notabene een pakketje met een troostknuffel bezorgd... liggen er kaarten in de bus... zijn er prachtige collages en kaarten op Facebook gezet door mijn kinderen... een tekening van de kleinkinderen.... de woorden van Willems kleindochter dat we Bikkel straks in de Droomvlucht kunnen zien.... nog meer appjes en berichtjes...
Och wat een bijzonder geviel dat iedereen zo meeleeft...
Van... ik krijg geen hap door mijn keel... de hele dag al niet maar nu ook niet... terwijl Willem toch heerlijk van zijn maaltijd geniet...
En de tijd tikt door....
Waarom kruipt de tijd niet...?
Bikkel geniet nog van een varkensoor die Willem gekocht heeft...
We maken foto's.. filmpjes.... we knuffelen.... we huilen... schreeuwen bijna...
We snuiven zijn geur nog een keer op met onze neuzen in het vacht.... en voelen zijn natte neus tussen onze tranen door....
Zijn ogen spreken boekdelen... onze harten ook... maar de wens is zo tegenovergesteld aan de feiten...
Dan is het tijd om te gaan...
Bikkel bij mij in de auto...Babs en Blitz in die van Willem...
Op weg naar...
Bikkel hijgt en piept... straks hoef je lekker nooit meer auto te rijden lieverd....
Wat had je daar een hekel aan hè...
Dank je wel maatje... je hebt meer voor ons betekend dan je ooit zult kunnen beseffen...
Tussen onze late liefde én al onze verschillende verledens, was jij de verbinding...
Jij was onze rust en ons thuiskomen...
Jíj betekende trouw en veiligheid... loyaliteit...KRACHT..!!
Zo babbel ik de hele weg tegen Bikkel aan..
Tot we aankomen... bij de Ster kliniek..
En zelfs die naam krijgt ineens meer betekenis...
Van ... zelfs nu nog trekt hij aan de riem terwijl de achterpoten op instorten staan...
Binnen worden we direct opgevangen door Cindy... de lieve assistente...
En dan komt voor mij een super verrassing binnen...
Na het verdrietige faillissement van onze fijne dierenarts Henk van der Mast, moesten we op zoek naar een ander....
Dat moest al snel want Blitz is een nou eenmaal niet zo goed gelukt hondje... fysiek dan...
Huiverig voor wat me te wachten stond reed ik naar de kliniek want wie kon nou Henk evenaren...
Ik kwam er in het weekend en trof een inval arts aan...
Én inderdaad... Henk is niet te evenaren maar tjonge wat een super dierenarts was ook deze...
Dolenthousiast kwam ik met verhalen over haar thuis..
Maar ja... een inval arts... de keren daarna, toen Willem ook meeging, troffen we, ook aardige, andere dierenartsen aan...
Maar vanavond... vanavond is ZIJ er weer...
Tja en dan komen de tranen weer....
Ze herkent me meteen.... en zorgzaam ontfermt ze zich over Bikkel en Willem die het nu flink te pakken heeft...
Allereerst komen de zakdoeken tevoorschijn... voor ons...
Dan begint ze een praatje met Bikkel...
Van... ondertussen vertelt ze heel zorgvuldig wat ze gaat doen...
Eerst de verdoving... dan 5 à 10 minuten later zal hij in slaap vallen... en dan dé euthanasie injectie... in zijn aderen en niet direct in het hart... dat vind ze diervriendelijker...
Zijn ogen zullen open blijven
Van.... de eerste verdovingsspuit gaat erin.... geen weg terug... of ja... nu nog wel...
Bikkel zit... fier rechtop... tussen Willem en mij in... onze verbinding...
Ze reageert als ze Babs en Blitz in de andere kamer bij Cindy hoort... ze reageert als we gaan verzitten ... ze reageert als Willem zijn jas uitdoet.... ze reageert op mijn aaien en Willems knuffel....
De 5 minuten gaan om.... de 10 minuten gaan om.... er gebeurt niks...
De dierenarts legt uit dat Bikkel heel sterk heeft moeten zijn de afgelopen maanden... om stand te kunnen houden...
Je ziet dat ook aan de voorkant zegt ze...maar de achterkant is verschrikkelijk... hij ging door voor jullie...
En al die kracht zit ook daar nog.... ik ga bijspuiten ...
Ze vertelt dat hij nu inmiddels de dosis heeft voor een dier van 300 kilo....
Verstaan we dat goed?
Ja dat verstaan we goed!
Van... en weer wachten we....5 minuten...10 minuten...
Dan leg ik mijn hand op zijn hoofd... ga maar jongen....
Willem gaat verzitten...Bikkel reageert weer....
Laat hem los Willem...
Moet ik eruit vraagt Willem aan de dierenarts... zodat hij rustig kan gaan....
Neeeee... zegt ze.. vooral niet doen want dan wil hij je zoeken....
Ik leg weer mijn hand weer op zijn kop.... en dan gaat hij langzaam....
Daar ligt hij... tussen ons in..
Echt weg is hij nog steeds niet......
Heeft hij zijn lijf dan niet meer onder controle.. dan zeker nog zijn ogen..
En daar reageert hij nog volop mee... kijkend naar links... kijkend nat rechts... zijn kop nog een keer omhoog....
De arts spreekt hem liefdevol toe... ga maar jongen... ze redden het wel zonder jou nu....
Én dan is het goed...Bikkel slaapt...
Van... aangezien er wel reflexen zijn wacht ze met het vervolg maar maakt de spuiten met de akelig rode vloeistof vast klaar...
Vijf spuiten op een rijtje....
Ze trekt een klemband ook zijn poot om de ader te vinden... scheert dan een stukje vacht weg als dat niet lukt... zoekt de ader...
Ik zie ineens bloed in de injectiespuit komen en weet dat het zover is.... de rode vloeistof verdwijnt....
En tweede spuit.... en een derde... de andere twee laat ze even liggen...
Bikkel ademt nog maar.... vreemd... zijn hart klopt niet meer...
Check... check.. dubbel check...
Lieve Bikkel wat lever je een gevecht....
Én toch ligt hij rustig... en vredig... het is alsof hij slaapt..
Zijn kop is naar Willem gericht....
En dan is het gebeurd...
Nu ook geen ademhaling meer...
Maar zijn ogen breken niet snik ik...
Ik zie het zegt de arts... hij is nog aan het 'overgaan'.....maar hij is echt overleden...
Ik blijf in zijn ogen kijken....
Liefst zou je hem wakker willen schreeuwen...terug roepen... in een gezond en vitaal lijf...
Maar het is goed geweest... het is goed zo....
Zoooo mooi als hij daar ligt... zoals op zijn kleedje thuis...
Van... daar komt Cindy met de twee anderen aan...
Kwispelend en dartel verkennen ze de behandelkamer.... één snuf bij Bikkel en weer verder snuffelen...
Van... ze weten het wel zegt de arts... honden weten dat... het lijkt een onverschillige houding maar dat is het niet....
We maken de laatste foto's... nog een aai... een knuffel...
Wat ligt hij daar lief op de grond... een slapende Bikkel... maar dan voorgoed...
Ik ga de deur sluiten zegt ze.... en we gaan....
Nee je hoeft nog niet te betalen zegt Cindy... maar ik wil dat persé wel... niet later nog zo'n herinnering als een rekening...
Straks wil ik alleen mooie herinneringen...
We regelen de crematie... de as.... de betaling...
Dag lieve Bikkel... wat hebben we van je gehouden... wat hebben we van je genoten... wat was het goed dat je er was....
Een knuffel voor de dierenarts... en Cindy...en buiten staan we weer... anderhalf uur later....nu met twee honden...
Willem en ik omarmen elkaar in verdriet... maar ook dankbaarheid...
Van... in een lege auto rij ik terug.... en ik schreeuw... ik schreeuw mijn longen eruit...
Wat doet dit pijn....
Het huilen is niet meer te stoppen... onderweg niet en thuis niet
Twee van Willems oudste dochters komen langs... de telefoon gaat... de berichtjes stromen nu letterlijk binnen...
Oh mensen wat zijn jullie allemaal lief.... het doet zooo goed dat Bikkel voor zoveel mensen iets betekend heeft...
Het voelt zo goed dat anderen weten wat je voelt door eenzelfde of gelijke ervaring....of gewoon met je meeleven....
Nooit meer Bikkel... maar voor altijd in mijn hart...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten