Er heerst rust beneden...
Dé honden zijn wel blij dat ik beneden kom maar ze blijven er betrekkelijk rustig onder..
Beter dan dat over enthousiaste en krankjorumme heen en weer geren...
Zelfs Willem slaapt er van door...
Maar als ik naar mijn werk vertrek moet hij er toch echt uit...
Tot hij beneden komt sta ik nog even voor het muurbrede raam naar buiten te staren over het water...
Van... rond deze tijd (begin lente) is het vooral een mannen aangelegenheid wat ik zie...
Zes woerden snaterend op een kluitje...
Wáar ze het over hebben laat zich raden..
"Oooow dat vrouwtje van mij zit de hele dag maar op die eieren ......"
"Die van mij is niet te genieten... de hormonen gieren door haar eendenhals"
"Nou... dan moet je mijne horen... ik word alleen maar afgebekt en afgesnauwd .... ik kan niks goed doen..."
"En ik maar zorgen dat ze eten op tijd krijgt... dat is het enige waar ze aan denkt... en ze heeft de raarste eetgewoontes... een stukje brood is niet goed genoeg meer"
"Ik ben het zat al die broed kapsones"
"Een normaal snater gesprek is niet te voeren... ze heeft het alleen over het nest wat niet goed ligt... haar rug die zeer doet... kramp in haar zwemvliezen..."
Ja, ja... ik laat mijn fantasie de vrije loop als ik ze zo zie snateren die arme woerden...
Maar ze hebben het toch mooi zelf aangericht... en ook nog eens niet op de zachtzinnigste manier...
Van mij mogen die eendendames best zeuren...
Maar tja... daar ben ik dan ook vrouw voor...
Van... op naar mijn werk...
En... what a day it is...
Soms (Heel soms gelukkig) heb je er van die dagen bij dat een leerling mindert
goed in het vel zit.... niets wil lukken...
Wát je ook doet... wat je ook probeert.. de sfeer is er nauwelijks in de klas te brengen..
Vandaag is zo'n dag...
Nou is dat vreselijk voor zo'n ene leerling... maar ook naar voor de rest...
En wat vooral moeilijk is, is dat de oorzaak soms ook niet te achterhalen valt...
Of... al zou je de oorzaak weten, dat dan de oplossing er niet is...
Áls tijd en geduld de oplossing is....
Áls klassenleiding schakel je dan vliegensvlug...
Negatief gedrag zoveel mogelijk negeren.... leerlingen zoveel mogelijk afschermen... programma aanpassen.... en vooral zorgen dat je met z'n drieën "de last" draagt... elkaar veel afwisselen dus...
We maken toch nog leuke kuikentjes en planten tuinkers zaadjes...
We puzzelen... we kleien... maar de sfeer is onrustig...en we hebben onze handen vol eraan vandaag...
6 Uur lang alert zijn...6 uur lang ogen in voor en achterhoofd...6 uur lang op je toppen en tenen lopen...6 uur lang alles uit de kast en trukendoos halen...6 uur lang in jezelf blijven geloven... en heel vaak tegen elkaar zeggen "deze dag gaat ook voorbij, morgen weer een nieuwe dag"
Napraten over de belevenissen.. met elkaar en met collega's... zo belangrijk nu...
Wát ging goed... wat kon anders... zijn er nog mogelijkheden......
Doodmoe verlaten we vroeger dan anders het gebouw...
Van... gelukkig Willem is met de honden wandelen...RUST...
Ik voel heel langzaam mijn lijf zich ontspannen... de adem weer normaal worden... het bloed weer stromen...
Hoe ongelofelijk druk en energiek je ook bezig was... het is toch net of je lijf 6 uur heeft stil gestaan....
Je adem ingehouden... je bloed gestolt.... je spieren aangespannen .... je zenuwen in een knoop ... en nu komt alles weer op gang...
Maar lang mag het niet duren want daar springt al een hond tegen me aan... ik voel een lik... ik voel een snuit... ik hoor Willem...trots op wat hij allemaal aan huishoudelijke taken heeft verricht... en of ik zijn app niet gelezen heb....
Hoe kan hij weet hebben van zo'n dag als ik heb gehad...
Hoe leg je zoets uit als alles nog chaos is die nabonkt in je hoofd...
Dat je niet snapt hoe je de dag doorkwam en toch morgen de uitdaging weer aan wil gaan...
Dat het kind maar ook wij in de knoop zaten... en hoe machteloos je je voelt dat je het niet direct kan helpen maar je geduld moet hebben..
Het komt weer goed.. heb maar vertrouwen zou je het willen leren... maar tijdsbesef is er niet en wat betekent en term als 'straks' als je nu leeft...
Eckhart Tolle heeft makkelijk praten met zijn kracht van het nu
Als je in het nu leeft (even kort door de bocht) hoef je niet te lijden stelt hij, want de pijn en het verdriet heeft met het verleden of de toekomst te maken...
Het zal best... maar verdriet mag best nasudderen als je iets te verwerken hebt en een beetje angst voor wat komen gaat kan nooit kwaad... dat houd je alert en kritisch....
En vaak... zeker in dit geval heelt 'het straks" alle 'wonden'...
Maar wat is dat straks... is dat....na Sesamstraat?.... als de bus komt?...als ik ga slapen... of over een tijd die ik niet kan "tellen"....
Van... wat een eindeloos vertrouwen (of wantrouwen?) moet een kind toch in het leven hebben...
Wij volwassenen kunnen omgaan met het ongewisse... wij weten dat alles over gaat... dat er andere tijden komen... goede... slechte...
Maar een kind...??
En kind leeft veel meer in het nu dan wij...
Dát heeft iets heel moois....
Wíj met onze grote mensen ogen vinden dat het ook iets heel engs heeft...
Wij kijken graag vooruit... zijn vaak graag preventief bezig... voorkomen liever... willen dingen vóór zijn of zien te voorkomen... zijn graag voorbereid... stellen uit...
Kinderen gaan nog zo heerlijk open overal in...
Ze moeten natuurlijk ook wel..
Ervaringen moeten nog groeien...
Ervaringen van succes hebben maar ook van mis gaan..
Trial and error... tot de error zoveel mogelijk vermeden wordt...
Is dat het moment misschien waarop wantrouwen ontstaat???...
Van... ik kijk eens op internet hoe anderen daar over denken... je komt al gauw bij mindfulness terecht...
En alles goed en wel...ik kan vreselijk genieten van "Het moment" ...
Ik hoef maar aan vanmorgen aan de woerden op het water te denken..
Ach wat verwonder.. bewonder... en geniet ik dan...
Ik sta dan ook heus even stil bij het nu...eventjes ja...
En zo ken ik meer momenten op een dag waar ik "eventjes bij stil sta"....
Maar dan ga ik over tot de orde van de dag met mijn gevormde ik ... mede uit een verleden... en een blik op de toekomst... hoe ver die dan ok moge reiken...(einde dag... einde jaar... einde leven...)
Van.... nou leer ik dagelijks van mijn leerlingen... van kinderen...mooi streven dus...
Maar om me nou de hele dag te gaan staan verwonderen... nee... dat lukt volgens mij niet meer... op een gegeven moment heb je op een bepaalde leeftijd toch wel zoveel gezien en meegemaakt dat je je over bepaalde dingen niet meer hoeft te verwonderen..
'er blijft nog genoeg over hoor... zeker wel... en ik zal niet de laatste zijn om dan in bewondering bij de verwondering stil te blijven staan.... maar toch...
Ze schrijft dan namelijk ook dat het geluk zit in het nu....
Ik noem dat een stellige uitspraak...(maak me daar overigens zelfs ook regelmatig schuldig aan hoor)...
Echter....mijn geluk zit hem NU namelijk even in de wetenschap...de ervaring.... het vertrouwen wellicht... dat mórgen weer een andere dag is...
En op zo'n andere dag kan zomaar ineens de wereld er weer anders uitzien...
Mijn ervaring weet dat dat negatief anders kan zijn maar ook positief anders..
Mijn optimistische karakter hoopt op een positief andere dag...
(Terwijl ik toch weer veel geleerd heb van vandaag)
Die mevrouw stelt ook dat ze, als ze wil genieten, uit haar comfortzone wil stappen...
Van... maar wat is dan een comfortzone...?
Veiligheid?... routine?.... structuur?....een leven zonder onzekerheden?...
Pfieuw... na vandaag kan ik me even niets beters voorstellen dan dat genieten juist binnen een comfortzone plaats vindt...en daar kan ik in het nu ontzettend bewonderend en verwonderd bij stilstaan...
Alsof alleen uitdagingen je het hoogste geluk kunnen verschaffen.... nou... vandaag even niet!
Van... enfin... Willem haalt zijn kids op...Hanna niet geheel hersteld...Babeth als altijd vrolijk..
Hanna heeft liever geen gedoe het komend weekend... dus geen verjaardag papa vieren... mensen die afscheid van Bikkel willen nemen ook liever niet....
Dát vergt even wat geregel en het regent appjes naar dezen en genen over en weer...
Van....nu maar eens vroeg naar bed... gisteren moeilijk in slaap kunnen komen omdat zusje doodziek nog laat op gemeenteraadsverkiezingsuitslagenpad (Wat een scrabble woord!) was..
Gelukkig is ze vandaag naar de dokter geweest en ligt nu met en antibiotica kuur in bed...
Verstand komt met de dagen....(oeps alweer geen "nu")
Geen opmerkingen:
Een reactie posten