Uitgeslapen en wel naar school rijden... op de afslag naar school een motoragent
Wát doet die hier nu op dit tijdstip op dit verlaten bospad...?
Dertig meter doorrijden en een klein legertje agenten... twee politieauto's en een burgerauto zien staan...
Vroege ochtend hè.. nog voor acht uur...
Je wrijft je in de ogen om te checken of je echt wakker bent... niet te lang want oh jee handen aan het stuur anders levert me dat nog een vette bekeuring op....
En de raarste krantenkoppen doemen in je hoofd op... moord op het bospad.... Gelders landschap bekent grootschalige fraude..... jager schiet jager neer....
Of je komt ineens bij zinnen en beseft... controle van de leerling vervoer busjes... och jee....
Straks lange files buisjes... leerlingen die te laat op school komen (al dan niet opgewonden, bang of druk)....
En ja hoor....hele druk verhalende leerlingen stromen door de gangen...
Ik was alleen even vergeten dat de chauffeurs ook wel eens narrig zouden kunnen zijnna en controle...
Naar horen zeggen ging het vooral om de rolstoel busjes...
Van... nu eerst even de rust terug laten keren...
Maar dé hele dag blijft de opgewondenheid toch, zij het gematigder, voelbaar aanwezig...
Vandaag maken we vriendjes foto's en versieren het lijstje...
Daaraan vooraf gaat natuurlijk een lesje over vriendjes... we beginnen met een liedje 'als je vriendjes bent' en vragen dan wat je samen met je vriendje doet...
Volgens mij komen er meer wensen dan werkelijke dingen naar boven... want dachten wij aan dingen die in dé school gebeuren als spelen of met de skelter rijden... nee.... het is pannenkoek eten... Ernst Bobbie kijken... slapen....
De liefste is echter wel... "goedmaken"....want met vriendjes maak je natuurlijk wel eens ruzie maar goedmaken is toch wel het belangrijkste daarna..
Eén leerling wil met juf op de vriendjesfoto... ben ik jouw vriendje dan of ben ik juf?....
Er wórdt even nagedacht...
Lieve juf... is dan het antwoord... wat zoiets in kleutertaal hetzelfde betekent als vriendje...
Ik laat hem toch maar een ander kindje kiezen maar voel me vereerd....
We zoeken dezelfde kleur bij de goede kleurpotloden.... en als ik vertel dat het groen als gras is maak ik natuurlijk een grote vergissing want het is groen als mijn dekbed maar dat rijmt dan weer niet op.. kikkers in de waterplas...
En als ik zeg blauw als de zee, doe ik het alweer niet goed want de wc is niet blauw (je zal nog maar nooit de zee gezien hebben)...
Van... er komt even een oude collega buurten..... we spelen gezellig buiten tot de regen te hard naar beneden komt.... we bouwen torens... we wassen handjes en vegen neuzen... en we zwaaien ze weer uit...
Gelukkig nu geen controles meer.... en behalve dat heel Arnhem weer één grote verkeerschaos is en ik anderhalf uur erover doe om thuis te komen, verloopt alles gewoon...
Je raakt gewend aan files in de binnenstad als er op de snelweg iets is gebeurd....
Volgens míj neem ik de volgende keer de snelweg en trotseer de aanblik van het ongeval want als iedereen nou denkt die te vermijden en binnendoor weggetjes opzoekt, kan ik gewoon doorrijden op de snelweg...
Van... ik kom in ieder geval heelhuids thuis (tja wat kan er gebeuren bij een gangetje van 10km per uur... optrekken stilstaan optrekken stilstaan)
Willem en Babeth hebben hun eten al op... niet gek natuurlijk als ik pas rond zeven uur kom aankachelen...
Van.. oh joy...Adriaan van Dis bij DWDD.....
Wát ben ik die man door zijn boeken gaan leren waarderen en beter gaan leren kennen... al mijn domme vooroordelen heb ik over boord gegooid...
Ik verslind zijn boeken... zeker die zich in Parijs afspelen... en ik lees, hoor en kijk elk interview...
Maar vandaag dus mag hij zijn boeken programma nog 1x presenteren...
Hij was al gestopt maar belofte maakt schuld als je zegt dat je alleen nog terug op tv komt bij DWDD als je Stephen Fry mag interviewen..
En dat gebeurd dus vandaag... plus twee schrijvers die over het vluchtelingen zijn een boek schreven...
De één een vluchteling uit Syrië die nu in Zweden woont en een Nederlandse schrijfster die, geraakt door het boek van de Syriër, en eigen boek schreef met en gedicht (welke zij voordraagt) waar ook Adriaan van Dis de tranen in zijn ogen heeft staan...(En wij niet minder)
Maar dan komt Stephen.... een zeer erudiet mens... een zeer worstelend mens...
Prachtig hoe hij vertelt over zijn boeken Mythen.. over de Griekse mythologie en waarom hij atheïst is... over zijn bipolaire persoonlijkheidsstoornis...
En Willem en ik praten nog lang na erover...
Altijd prettig om met Willem over geloof te praten... als je zoals hij theologie gestudeerd hebt dan ken je veel achtergronden van het geloof en kun je veel in twijfel trekken..
Ik "bewonder" Willem om zijn geloof... de vrijheid van geloven... geen strakke regels... dogma's...
Och wat was ik vroeger bang voor God en de duivel.. bijgebracht door mijn streng christelijk gereformeerde grootouders...
En nog steeds durf ik niet iets te doen wat niet goed is... heel diep in je schuilt toch nog die angst voor hel en verdoemenis...
Maar Willem kan dan misschien niet die diepste angst wegnemen (hoeft ook niet want ik heb ook nooit iets te vrezen als je eerlijk leeft en dat is ook wel lekker) , hij leerde me wel dat zijn God geen boze gedachtes heeft...
Een kind dat sterft is niet zijn wil.. dat is domme (zeg maar gerust afschuwelijke) pech...
Wijzelf maken er een zootje van... dat is niet "zijn wil"...
Ach.. Willem kan het nog veel mooier vertellen dan ik...
Toch denk ik (tegenwoordig) anders...
Gegrepen door verhalen... artikelen... ervaringen.... denk ik dat er meer is tussen hemel en aarde... en dan heb ik het niet over de mind fuckers (welke ik overigens zeer knap en kundig vind... maar t is wel allemaal nep) maar over het spirituele dat ons omringd...
Misschien is er wel niet één God... ik ben geneigd alle geloven toch maar op die ene hoop te gooien en de kern eruit te halen...
Willem zegt altijd " er bestaat niet één waarheid... er is geen waarheid" en daar heeft hij gelijk in vind ik...
Doch... een kern zal er toch wel in al die geloofsvisies zitten...
Het makkelijkste zou zijn niet te geloven... maar dat kan ik niet...
Ik vind de mens (vanaf de conceptie) een te ongelofelijk schitterend wonderlijk fenomeen der natuur dat ik niet kan geloven dat die uit een oerknal of borrelende gasbelletjes in de klei of als visje in de zee ontstaan is...
Íets dat zo perfect in elkaar zit... alles op elkaar ingespeeld... één miniem foutje of je klopt al niet meer... dat kan niet zomaar... nee dat kan niet...
En dát geldt ook voor dieren en planten... die groei van alles... die cyclus... dat is en blijft voor mij een wonder...
Van.... en troost....troost hoort voor mij bij geloof... is geloof....
Als ik nergens meer heen kán of vind dat ik niemand moet belasten met mijn pijn of verdriet... niet meer naar ouders kan..... niet naar je vrienden..... familie.. dokter of weet ik veel... dan is er voor mij één iets naar wie of wat ik mij went voor troost....iets waar ik het even neer kan leggen..
En dan kan je denken..."ja dan help je jezelf" .... maar zo voel ik dat niet...
Ik dénk dat een mens... ook ik... altijd keuzes heeft...
Keuzes tussen goed of fout maar vooral voor wat het mij betreft keuzes van dat moment...
Keuzes die je altijd maakt uit liefde maar die later misschien toch er andere keuzes moeten worden... zoals bijvoorbeeld een huwelijk.... een vriendschap..... een baan..... een denkwijze.. een studie...
Op het moment dat je de keuze maakte en een beslissing nam was het vast de goede... maar tijden veranderen.. omstandigheden veranderen... mensen kunnen zich ontwikkelen... processen anders verlopen... en dan is het later wellicht beter een volgende keuze te maken...
Van.... ik laat me wel leiden door 10 geboden... overigens 10 waarop ook veel van onze wetten gebouwd zijn en ons rechtsbestel...
Dus die kern... ja daar geloof ik wel in...
En in principe vind ik die kern in elk geloof terug...
Van... misschien moet ik het dus wel kern of energiebron noemen...
Ja.... zegt Willem dan ineens maar hoe kom je daar dan achter dat dat zo is...
Van... nou gewoon niet...
Mijn moeder zei altijd..."als ik dood ben, krijg ik antwoord op alles"
Toen ze haar laatste adem uitblies fluisterde ik ook "nu weet je het mam"...
En ik geloof dat ook... als ik dood ben weet ik of ik " bedonderd" ben of niet...
Dan zal ik het voelen... energieën herkennen...
Maar weet je .... echt bedonderd ben ik nooit... want ik heb dankzij dat rare geloof wel vol kunnen houden... fijne liefdevolle keuzes kunnen maken.... een liefdevol leven kunnen leven...kunnen voelen wat spijt was als ik iets in de opvoeding deed wat ik beter anders had kunnen doen, verdriet/ pijn en geluk gekend ... kunnen voelen wat dankbaarheid was...
Dus als ik bedonderd ben dan ben ik op een mooie manier in het ootje genomen en ook een zinvol ootje....
Van.... wat een gesprekken weer...
Het gaat nou bijna nooit eens nergens over bij ons...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten