Kunnen we al....?
Dat regenbuitje zal toch geen slecht voorteken zijn...?
Heb ik echt alles in huis nou hygiënisch schoon...?
Maak je nou niet te blij....
Straks is het nog helemaal mis...
Straks gaat het thuis mis...
Als tenminste...... ze thuis mag.....
Nee... niet aan denken nog....
Ze was zo fragiel gisteren...
Zo kwetsbaar....
Maar stel.... als.... dan.... misschien toch....
Van... elf uur.... kom we gaan...
"Nee dan komen we veel te vroeg"....
Nou en....
Oké...5 minuten gebakkelei....
Dat scheelt weer...
En nog komen we te vroeg...
Nou en....
Als ik maar ben waar zij is....
*Mijn hart maakte een sprongetje
De dag dat Willem zei "Ja we nemen een Bengel"
Zo nooit meer verwacht
Maar zo naar verlangd
Zo lief
Zo zacht
Warm groot hart
Vier Herders om je pootjes windend
Ons hart gestolen en erin gesloten
De angst als je een nachtje weg bleef
De pijn om je achter te laten als we op vakantie gaan
Het schuldgevoel toen Bets erbij kwam
Maar altijd weer die kopjes
En altijd weer even dat rondje om mijn benen
Altijd je loopje naar ieder van de honden
En hoe je Benji op z'n plaats zet met een liefdevolle haal zonder nageltjes
Je trotse blik als je met een muis aankomt
Je eigenzinnige eetgewoontes
Je favoriete plekjes
Ze zijn nu leeg
De bureaustoel
Het gras naast de tuin
En mijn hart schreeuwt
Mijn hart huilt
Op je moeilijkste moment moet ik je weer loslaten
Jij alleen in een kast vol zuurstof
In een strijd om lucht
En een hang naar leven
In je eentje
Lieve God help onze lieve Bengel
Wees bij haar
Geef haar al onze kopjes
Geef haar al onze liefde
Geef haar lucht
Geef haar leven*
Geef.... dat we haar vandaag weer mee mogen nemen...
Van..... schandalig maar ik dring zelfs voor bij de receptie...
Niet expres natuurlijk hihi.... maar het gebeurt wel...
Willem tikt mij op de vingers...."Die mevrouw is voor jou"...
De mevrouw met het mandje in haar hand kan er niet om lachen... en ik verontschuldig me nog wel netjes...
De assistente gelukkig wel...."Bengel hè " lacht ze...
"Ze komt er zo aan hoor"....
We hoeven er niet eens zelf heen....
Op de arm van de assistente komt ze nieuwsgierig rondkijkend de hal binnen...
Willem en ik kijken elkaar aan...
Is dit Bengel...????
Is dit dezelfde Bengel als die van gisteren...?
We gaan naar een kleine ruimte en worden alleen gelaten...
Robert komt er zo aan... spoedgeval tussendoor...
En Bengel zit... schudt met haar poot om het stukje infuus los te wapperen...
Ze loopt naar het raam... kijkt naar buiten...
Loopt terug en geeft ons allebei een kopstoot...
Zo eentje als we van haar gewend zijn...
Boink....!!!!
We geloven onze ogen niet...
Is dit dan echt dat wonder waar we zo op hoopten maar eigenijk al voorzichtig gevreesd hadden dat wonderen toch niet bestaan...
Van... Robert komt binnen...
Ik zou hem willen knuffelen ... willen omhelzen...
Bengel stapt op hem af.... geeft kopjes....(zonder stoot)...
Zijn bescheiden maar toch heus brede lach zegt genoeg....
Maar hoe.... maar wat... en.... jeetje Robert.... dus....
Wat verboden is heeft wel even wonderen verricht...
En jij durfde dat aan....
Lieve buiten de lijntjes held....
Robert zelf is ook heus wel wat verbaasd...
Dat het deze uitwerking had, had hij ook niet durven dromen...
Zelfs op de foto is enige minieme vooruitgang zichtbaar...
"Miniem hoor... en nog steeds zorgwekkend"....
Ja Robert.... goed Robert... maar dit is toch al... dit is toch zeker.... dit is toch absoluut wel al een wonder hoor...
Robert lacht weer.... bescheidenheid siert hem.....
Robert is zo'n mens dat zelfs als Bengel het niet gered had, je het hem nooit kwalijk zou nemen....
Robert is een mens waar het woord aimabel bij past....
Van.... en dan spreekt hij de verlossende woorden "Bengel mag mee naar huis"....
We krijgen de wereld aan advies en medicijnen met evenzoveel gebruiksaanwijzingen mee...
Ik voel me een soort verpleegster ondertussen...
Dan gaat voorzichtig...héél voorzichtig ......het verband eraf en het infuus eruit....
Hoe teder kan een dierenarts zijn....
Hij knuffelt Bengel die maar kopjes blijft geven....
Nee Robert... oh nee... jij wil vast ook weten hoe het afloopt met Bengel...
En ja... dat wil hij graag....
"Dat vind ik fijn"... zegt hij met een dankbare blik in zijn ogen....
En héél snel schrijft hij Bengel in voor vrijdag 3 uur....
Van... nog één knuffel dan....
En honderdduizend bedankjes van ons....
En de rekening....
Nog nooit heb ik met zoveel liefde zo'n groot bedrag overgemaakt...
En ik denk aan al die lieve mensen die meehielpen... terwijl ik me er ook nog zo bezwaard om voel...
Zij hebben immers weet niet om gevraagd om onze dierenschare...
Wij wisten toch waar we aan begonnen ....
Maar pffft.... wat vind ik het lief.... en een mooi gebaar....
En wat ben ik dankbaar voor die lieve vrienden....
Van... nu eerst maar de Jumper...
Ik moet een intensive care inrichten...
Oh... en een tuigje... voor op de camping.....
En dan snel naar huis...
Van... Babs, Blitz, Borre en Benji zijn helemaal door het dolle als ze Bengel zien...
Ook Betsy komt kijken....
Bengel snapt niks van de bench annex intensive care speeltuin....
Ze wil lopen...... ze wil spelen... ze wil naar buiten...
Ze wil... maar valt gelukkig in slaap.... streng bewaakt door Benji....
Van... en dan blijkt toch maar weer hoe goed het is dat ik geen verpleegster ben geworden...
De zenuwen gieren door mijn keel....
Wanneer moest ik nou wat geven... en hoeveel...?
Lang leve onze Robert weer...
Hij heeft het met de hand nog even op de doosjes geschreven....
2x daags 1ml.....1x daags 3.5 ml......2x daags 1 tablet...1x daags 2.5 tablet...
Deze in de avond... die in de ochtend.... en de andere in de middag...
En een Bengel die zich gewillig de medicatie laat toedienen...
Van... de jongste zus en de zwager van Willem op visite...
Het eerste ziekenbezoek...
Ze zien dat Bengel is opgeknapt maar óók dat ze nog goed ziek is...
Bengel vindt het prima... ze slaapt....
Dwars door het gelach en de verhitte discussies... slaapt ze...
Van... en dan zijn we weer heerlijk alleen....
Bengel loopt even door de kamer...
Ze smult van de verse kip...
Bengel springt op haar vertrouwde vensterbank plekje...
En ik knuffel....
Ik kan er niet mee stoppen...
Bengel wel haha...
De honden knuffelen ook... ietsje wilder dan ik.... maar Bengel weert zich weer...
En valt weer in slaap....
Van Willem fluit...
Ik dien de avond medicatie toe....
En de moeheid pleegt een overval...
Wat een dag...
Maar het is nog niet afgelopen...
Als ik op bed lig licht het lampje van mijn messenger op....
Een prachtig schilderij komt in beeld...
Huh....?
Dat ben ik....!!!!
Met Bengel....
Door emotie overmand schrijf ik een berichtje terug....
Een schilderij van Bengel en mij...
Geschilderd door een heel begaafd schilderende collega van me...
Dit had ik nooit verwacht...
Ik maak regelmatig wel een praatje met haar...
We hebben het wel eens over kunst...
En over dat ik haar schilderijen zo mooi vanuit het hart geschilderd vind....
En kijk nou....
Ik ben er stil van....
Gebeurtenissen zoals deze met Bengel.... brengen veel spanning... zorgen... verdriet... angst... maar ook zovéél mooie dingen....
Wat krijgt een mens toch veel dingen om dankbaar voor te zijn in het leven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten