Dag van:
Met wat voor gevoel je zo'n dag als vandaag in gaat.....
........................ en met wat voor gevoel je die afsluit........arg...... grrrr......bah.... pffft.....
Hoe je hem in gaat is een beter gevoel....
'S morgens wakker worden..... weten dat het de laatste schooldag voor je vakantie is en ineens voelen dat je na negen weken ploeteren en werken, maar ook genieten en trots zijn, toch best wel mag toegeven dat je me bent van die eerste periode.....
En dan dat idee.....'zal ik vandaag al in bed blijven liggen?'......
Nee natuurlijk doe je dat niet....
Tot de laatste dag doorgaan is mijn motto.....
Dus.....
Je wekker gaat, je staat op zonder te zuchten want: morgen hoef je niet........!
Je maakt een extra lekkere koffie..... althans, dat doet je Senseo.....
Je rijdt met het gevoel van 'ik ga die weg naar school straks nog missen ' naar school parkeert je auto..... komt een collega tegen die écht blij is dat het de laatste dag is want ze tong hangt op de schoenen...... babbelt even met een andere collega die flink in de lappenmand zit...... bent blij dat jou dit keer niet is overkomen maar weet ook dat je dat niet hardop moet zeggen want op jouw leeftijd is immers ook alles kwetsbaarder......en je checkt je mail met een glimlach.......
Je inbox lijkt ineens een stuk minder 'dreigend'.......
Je denkt: alles wat vandaag niet lukt, is een probleem voor “de periode na de herfstvakantie-ik'.......
Je probeert nog wat laatste dingetjes af te ronden..... die laatste week netjes in een overdracht te verwerken....... en er is altijd wel die ene collega die vraagt:
“Ben je mentaal al op vakantie?”........en
eerlijk gezegd — ja, dat ben je al een beetje.......
eerlijk gezegd — ja, dat ben je al een beetje.......
Met de kinderen alleen maar leuke dingen doen vandaag......
Kabouter en reus spelletjes en liedjes....
"Ik hou zo van deze drama les dingen" roept je collega nog..... en samen geniet je dan van wat ze toch potdorie in die acht weken allemaal al geleerd en eigen gemaakt hebben....
Tussendoor ruim je je bureau op, begint aan een automatische out-of-office/classroom reply als:
“Ik ben er even tussenuit om op te laden....voor dringende zaken kunt u terecht bij...”, maar maakt die toch maar niet af.....
De lunch is extra gezellig......je voelt de sfeer van vrijheid immers al in de lucht hangen......
De laatste uurtjes slepen zich een beetje voort...... behalve dat die ene leerling nog even komt wennen voor hij na de herfstvakantie begint... en je hebt nog een gezellig gymles van en vakdocent die hetzelfde voelt als jij een je collega's.......
Je checkt drie keer of je mailbox echt leeg is.......
Je hebt je bureau al half opgeruimd, en je voelt die zalige rust al half om half in je borstkas........
Je kijkt naar de klok...... gooit nog drie duplo bakken leeg op de grond zodat de kinderen nog heerlijk even kunnen bouwen....... nog twintig minuten tussen jou en de vrijheid........
Je neemt een laatste slok van je lauwe koffie, klikt nog één keer op “verzonden items” om te zien of JIJ alles netjes hebt afgerond… en dan.......pling.......
Een nieuwe mail........
Je cursor hangt eventjes boven negeren, maar je weet dat je dat niet kunt maken.......en je opent het bericht.......
Zes alinea’s tekst, een rooster voor na de vakantie, en die éérste oogopslag die ziet dat dit rooster niet gaat werken na de vakantie.....
Sterker nog.....het zou betekenen dat er een leerling niet op school kan komen.....
Weken en weken keer op keer weer aanvragen indienen, rekenen, handtekeningen verzamelen, bellen, mailen.... denken dat je eindelijk alles op orde hebt, en dat heb je ook echt..... maar dan dit wat buiten jouw invloed om gebeurd......
Weg vakantiegevoel..... weg uitzicht op een week vrijheid..... en vier ogen op je gericht van mensen die het ook betreft en je vragend aankijken of je alsjeblieft nog iets kunt betekenen.......
“Roosterwijziging..... niet alle uren ingevuld.... flex......”.... het lijkt niks maar in werkelijkheid betekent het: complex probleem dat volledig ontspoort.......
Je telt tot tien..... je weet namelijk dat je in je boosheid woorden gaat gebruiken waar je later misschien spijt van krijgt.......
Je zucht, rolt met je stoel terug naar je scherm, en begint te typen.......
Je zorgt dat er mensen in de cc staan.... je uit je zorgen..... je vraagt om heroverwegingen....
Maar je weet ook dat de verzenders slim genoeg waren om het nét voor einde schooltijd te versturen en zelf hun laptop al opgeborgen hebben....
En weer.... pling......
Nu de ouders......
En zinnen als “kun je alsjeblieft iets voor ons betekenen”.......
Je bent blij dat je je eigen zorgen al gemaild had......
De vakantie glipt langzaam tussen mijn vingers door.......
Het wazige herfstzonnetje schijnt door het raam, alsof ze me uitlacht.......
Buiten lacht de vakantie, binnen vloek ik zachtjes tegen outlook op mijn beeldscherm.....
Een collega zwaait vrolijk: “Fijne vakantie alvast!”
Ik zwaai terug, met dezelfde glimlach die je opzet bij verplichte feestjes waar je eigenlijk niet wilt zijn.......
Geen reactie op mijn mails terug nog.....
De vakantie lijkt voor anderen al begonnen te zijn dus.....
En twee uur later stuur ik mijn laatste mail.....
Geen emoji’s......geen vriendelijke groet..... enkel en alleen puur, uitgeblust hartezeer....
Moet ik zo mijn vakantie in.......?
"We gaan" zegt mijn collega......
Ik klap de laptop iets harder dan nodig is dicht......
Ik sluit mijn tas, klik het licht uit, en bij het dichttrekken van de deur komt niet dat heerlijke gevoel waar ik vanmorgen nog aan dacht......
De stilte die volgt, is bijna heilig......
De vakantie kan beginnen — op voorwaarde dat niemand meer het woord “roosterwijziging” in mijn richting uitspreekt.......
En in de wetenschap dat ik in mijn vakantie die laptop nog menig keer openen moet en zal.....
Muziek aan in de auto.... omroep Gelderland.....
De wereld had zo'n stuk lichter kunnen voelen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten