Dag van:
Dan kan ik nog zo'n grote bek hebben over "lekker rustig een weekend zonder man in huis"....."heerlijk een weekend zonder honden"...... "zalig mijn eigen gang gaan en geen gezeur aan mijn hoofd".... maar ondertussen loop je wel met zo'n unheimlich gevoel, als een kip zonder kop of appeltaart zonder appel....of hoe je het maar noemen wil, zo'n hele stille zaterdag rond.....
Ja uiteraard ga ik met mijn vriendinnetje er even op uit....
Met de nadruk op even, want het weer leende zich nou werkelijk nergens voor....
Code geel vonden we wel wat overdreven maar om de weersomstandigheden nou aangenaam te noemen, nou nee.....
Ons eigen winkelcentrum was bom en bom vol en vanaf de snelweg stonden er al files auto's met mensen die allemaal overdekt wilde winkelen op Kronenburg....
Wij weken daarom maar snel uit naar ons oude overdekte winkelcentrum, daar in de wijk waar ooit onze vriendschap begonnen is....
En wat was het daar heerlijk rustig.....
Maar nee, het was het niet....
Niet voor Annet, en niet voor mij....
Misschien was het ook wel de omslag van het weer.... dat typische robuuste herfstweer....
Alsof de weergoden vinden dat de natuur een extra zetje nodig heeft om haar zomerpracht los te laten.....
Het lag op de wegen dan ook bezaaid met afgewaaide takkentroep en bladeren in de kleuren geel, rood en bruin.....
Maar wat het ook was, onze draai vonden we vandaag niet....
Rondje heen en weer winkelcentrum en snel weer naar huis....
Nog één kopje koffie samen en een goed gesprek (heerlijk)..... en op naar huis om de, op het winkelcentrum gekochte, Indische maaltijd te verorberen....
En om inderdaad al die programma's te bekijken die ik, ware Willem er geweest, anders echt niet gezien had....
Maar nee, het was het niet.....
Duivels dilemma hoor; ik had die programma's niet willen missen, maar Willem ook niet.....
Tjonge wat kan je je dan toch als zelfstandige vrouw nog geamputeerd voelen....
En wat kan je dan kinderlijk blij worden van een foto in de app, met een kusje.....
Bah..... ik kan het bijna niet van mezelf hebben dat het zo werkt.....
Maar aan die andere kant is het ook wel eens fijn om te voelen dat als hij er niet is, het niet fijn voelt.....
De wind slaat tegen mijn gezicht,
ik lach erom, al snijdt het licht.
De regen bijt, het uitzicht grijs,
ik red me wel
Zie hier het bewijs
Een jas vol moed,
een hart van steen,
ik loop in de storm
ik kan het wel alleen.
Maar ergens, zit daar dat gemis
Dat schreeuwt, omdat het er niet is
Dat rare
Zware
Niet toe willen geven
Van jou hier willen hebben
Ik kan het wel alleen, jawel
maar ik ben half......
De regen valt, de ramen trillen,
ik loop alsof ik weet waarheen.
Maar diep vanbinnen weet ik beter
ik ben niet heel, ik ben niet één.
En hardop denk ik
Meid geniet!!
Maar het lukt me niet
Het lukt me niet
Dus laat het waaien, laat het gaan,
laat mij maar tegen winden staan.
Ik kan het wel alleen —
maar liefst niet al te lang
Ik dacht: wat fijn, een weekend zonder
luide stemmen,
geen plannen, geen vragen, geen gedoe
de lucht ligt open,
ik doe de deur dicht — eindelijk rust, eindelijk ik,
Ik was er aan toe.
Ik zet muziek op die jij nooit wou horen,
Kijk de programma's die jij nooit wilt Zie
En ik lach om niets...
maar in dat lachen hoor ik jou
vermomd in de stilte
onvermijdelijk en mooi.
Wat probeer ik mezelf toch te bewijzen?
Dus ach laat het weekend
Niet te lang duren
Dan maar weer voetbal op tv
Het was de eerste tien minuten heerlijk
Maar het bleek toch minder
Dan met z'n twee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten