Dag van:
Het had een vrije dag moeten zijn.......zo eentje waarop je uitslaapt, langzaam koffie zet en een beetje doelloos door het huis schuifelt, terwijl buiten de wereld zichzelf wel redt.......
Althans, zich probeert te redden want storm Benjamin, die groter is dan zijn naam doet vermoeden, raast richting Nederland.....
Maar ja — als je juf bent (of meester, of iets daartussenin), dan weet je dat vrije dagen zelden écht vrij zijn......
Voor je het weet, sta je weer voor een klas in te vallen, ben je thuis de administratie op orde aan het brengen of ga je zoals ik naar een multidisciplinaire overleg dat niet naast de deur plaatsvindt maar notabene in Barneveld.....
Barneveld, of all places.....de plaats waar ik nou niet de leukste herinneringen heb liggen behalve die ene fantastische dat mijn zoon daar geboren werd....
Alhoewel..... hij werd geboren in Amersfoort in het ziekenhuis maar nog geen drie uur later waren we al thuis.....
Twee ongetrouwde partners die samenwoonden én ook nog een kind te wereld brachten, nee daar was een christelijk ziekenhuis niet blij mee.....
De hele gemeente trouwens niet, maar die verhalen vertel ik wel eens een andere keer.....
Voordat ik er ging samenwonen reed ik elke dag op en neer van Oosterbeek daarheen en weer terug....
Mijn eerste baan kreeg ik immers daar in Barneveld: hoofdleidster van de enige openbare kleuterschool.....
Ik reed het zó vaak dat ik de rotondes bijna persoonlijk kende.......
Een dorp vol kippen en herinneringen, met die bekende geur van gedroogd gras, kippenmest en verleden tijd.......
Alleen al het binnenrijden voelde alsof ik in een oude film stapte waarvan ik de tekst van psalmen en gezangen dan nog half kon meezingen maar geen enkel punt zag dat ik herkende.......
Het was alsof ik door een totaal vreemd dorp reed.....
En dat maakte het eerlijk gezegd best even moeilijk......want soms haalt een plek iets bij je naar boven.....
Helaas..... hoe kan je iets herinneren wat je al te lang opgeborgen en verdrongen hebt......
Kleuterschool het Kwetternest......
Aan de kleuters heeft het niet gelegen...... ik heb zelfs nog contact met een aantal uit die tijd...... midden veertigers zijn het inmiddels....
Zoveel namen bij gezichten komen in me op; Manon, Martijn, Marloes, Marijn, Reinier en de ondeugende tweeling Hielke en Thijn die ooit de Barneveldse Albert Heyn onder water zette door een aldaar aanwezige brandslang leeg te spuiten.....
Ja, hen herinner ik me wel....die maken geen deel uit van de rest van de horror verhalen die zich in en met de gemeente namelijk afspeelden....
Zelfs het gemeentehuis waar ik moet zijn en
waar ik zoveel en zo vaak geweest ben, herken ik niet.....
waar ik zoveel en zo vaak geweest ben, herken ik niet.....
En het centrum wat ik ooit hoogzwanger met alle kleuters meeliep in een optocht om de openbare school te promoten lijkt compleet verandert.....
De mensen veranderden wat minder mee, valt me op.....
Donkere kleur panties onder keurige rokjes (liefst geruit) en oooooh jee toch zeker tot over de knie..... en de boordjes van de blouses tot bovenaan dicht geknoopt....
De scheiding in het haar precies in het midden.....
Het bestaat nog dus......
Maar daar kom ik niet voor....
Ik heb een gesprek met de gemeente jeugdconsulent, stichting MEE, gezinsbegeleiders, onze eigen revalidatiearts en mezelf..... over een leerling die zorg en extra ondersteuning nodig heeft
En zo kom ik in een prachtige glazen vergaderkamer terecht....
De gemeente Barneveld staat nou niet bekend om z'n flexibele medewerking....
Ik zet me dus schrap voor het gesprek.....een, tegen alle verwachtingen in, super positief gesprek....
En ik wilde zeggen; een gesprek waarin ik thuis gemaakt zou worden in hun reilen en zeilen.... maar waar ik steeds verder van thuis raakte ......
Alleen niet door de gemeente maar dan heb ik het over de “potjes”...... regerings geregelde en bedachte potjes......
Nee niet die kleine potjes met grote oren maar heel andere potjes....
Nederland..... elke gemeente zeg maar..... heeft er namelijk nogal wat van.......
Grote potjes, kleine potjes, tijdelijke potjes, subsidieregelingen, stimuleringsfondsen, innovatiesubsidies en onderwijsimpulsen......
Potjes van de jeugdwet, de wlz, de wmo, pgb..... duizelt het u al.....?
Er is voor alles wel een potje, en ik zou bijna zeggen 'behalve voor wat je écht nodig hebt'.......
Terwijl het allemaal gaat om één en hetzelfde kind......
En als je denkt dat je eindelijk iets gevonden hebt dat past bij het probleem, blijkt het geld weer uit een ander potje te moeten komen......
Je zou er bijna een aparte studie voor moeten volgen: Financiële Hokjeskunde.......
En dan heb ik het nog niet eens over hulpverlenende instanties, zorginstellingen, bso's, logeerhuizen..... eentje die zelfs de naam Kinderhospice draagt maar niks met doodgaan te maken heeft....
Wie verzint er zoiets voor ouders die toch al zoveel zorg en angst om hun kind hebben....
En dan heb je weer eens geen recht op ondersteuningsmidden, want oh jee die vallen onder sport..... en sport mag er niet one medisch vallen.....of je recht vervalt omdat je niet blind of doof bent, maar dat het kind niet communiceert, tja dat staat dan weer niet op het lijstje vergoedingen.....
En toch..... toch was het een super fijn gesprek waarin ik voelde dat iedereen het beste wilde.... het beste voor had.... en zijn best deed.....
En in ieder geval staan de neuzen dezelfde kant op....
Maar allemachtig wat is Nederland een ingewikkeld bureaucratisch versplinterd pokkehokjesland.....
En toen was de vergadering, en eigenijk dus de dag (kwart voor vijf) voorbij, en liep ik door wind en regen naar de auto.....
Of nou ja, “voorbij”… .....op papier misschien......
In werkelijkheid begon toen het tweede bedrijf van deze tragikomedie......de terugweg......
Drie uur en drie kwartier zat ik gevangen in mijn autootje, in een eindeloze sliert van rood licht en rempedalen.......
Mijn vrije dag langzaam wegtikkend, meter voor meter, tussen vrachtwagens en bussen, auto's, motoren, mestwagens, tractoren een ander gemotoriseerd verkeer.....
Chaos op de Nederlandse wegen vertelt de autoradio.....
Het begint altijd met een wolk.....zo’n onschuldige, grijswitte pluim die boven welk buurland dan ook hing te twijfelen of hij zin had in een bezoekje aan Nederland.......
En natuurlijk.....hij kwam, want nu hadden de weermannen ineens wel gelijk.......
Geen wolk kan immers de verleiding weerstaan om even te kijken hoe wij, nuchtere Nederlanders, compleet in paniek raken zodra de eerste druppel, vlok of zuchtje wind zich aandient......
De ochtendradio klonk al als een
rampenzender. “Code geel....neeeee oranje!” riep iemand met hoorbare opwinding"......
rampenzender. “Code geel....neeeee oranje!” riep iemand met hoorbare opwinding"......
En dat was dan waarschijnlijk het startschot.......
Heel Nederland sprong in de auto, want we blijven liever drie uur vaststaan in een file dan thuiswerken in onze pyjama.......
En in mijn geval kan dat ook niet eens.....
Ik was Barneveld nog niet eens uit., en ja hoor....... daar stonden we dus met z’n allen stil........
De A wegen........de N wegen.....de gewone dorps- en stadse straten.....zelfs de rondweg van Barneveld......allemaal veranderd in stilstaande parkeerplaatsen......
De regen tikte op de ruiten als een sardonisch applaus.......
Links van me probeerde iemand zijn ruitenwissers op standje orkaan te zetten......rechts zag ik een man die zijn stuur gebruikte als drumstel.......
Ondertussen begon op de radio de discussie: “Waarom zijn we hier altijd zó slecht op voorbereid?”........alsof iemand dat niet allang wist.......
We hebben dijken die stormvloeden kunnen trotseren, sluizen die met de precisie van Zwitserse horloges werken......maar zodra er drie regendruppels vallen, een plensbui losbarst, of de wind iets te hard blaast, klappen we collectief in elkaar als een slecht gevouwen campingstoel.......
De NS roept alweer dat er “minder treinen rijden”, wat zoals altijd betekent: geen treinen........schiphol draaide op vertraging, en cancelde tal van vluchten....... dag vakantie of zakenreis....
Enfin uiteindelijk, na drie uur en drie kwartier, kwam ik thuis.......
Mijn blaas zo groot als een flinke luchtballon.......
En ik dacht: wat een land.......
We overleven stormen, pandemieën en de een na de andere verkiezingen, maar een beetje regen en we verliezen massaal onze richting, geduld en waardigheid......
Toch hou ik ervan. Want eerlijk is eerlijk, Nederland in de stress door het weer is eigenlijk een soort nationale traditie......
Een collectieve choreografie van chaos......
En als morgen weer een wolk boven Duitsland staat te twijfelen.......?
Dan staan we allemaal alweer startklaar, met onze ruitenwissers op standje overlevingsmodus......
Toen ik eindelijk thuis kwam, was de blaas niet eens in één keer te legen.....de trek in koffie verdwenen, de avond voorbij en de dag nog steeds niet van mij geweest.......
Nee — het was geen vrije dag......
Het was een dag vol herinneringen, goede bedoelingen, potjes en files.......
En ergens tussen Barneveld en de afslag naar huis dacht ik: misschien is vrijheid soms wel precies dát.....een file waarin je in elk geval nog zelf mag bepalen welke afslag je neemt.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten