Terwijl de kinderen hun weg zoeken in speelhoeken omdat ze niet naar buiten kunnen met die fikse regenbuien...
Terwijl we vreselijk moeten lachen dat een pannenkoeken restaurant geen restaurant is maar een boerderij maar mac Donalds wel degelijk een restaurant is...(we werken over het thema voeding)...
Een kippenpootje en een gehaktbal geen vlees zijn maar een frikandel en nuggets wel.... en je ze wakker kunt maken voor een happy meal...
Terwijl dat alles.... gaat bij Willem en zijn zussen de dood gewoon door...
En dood die doorgaat betekent een kist dichtgaat...
Een laatste blik...
Dag lief lijf met je lieve handen die ons zo zorgzaam voor ons waren...
Dood zijn duurt al 6 dagen lang...
Zo'n dag dat je denkt 'morgen komt ze weer terug'....
Van... de kamer in het verpleeghuis wordt leeg gehaald...
De verpleging heeft bloemen op haar bed gelegd...
Er staat een memoriam kaartje op haar nachtkastje met een gedichtje en een kaarsje...
Zo kan het dus ook...
De bezuinigingen in verpleeghuizen zijn moordend maar niet iedereen laat zich daar gek door maken...
Met kleine eenvoudige middelen valt ook een eer te bewijzen...
En misschien komt die nog wel krachtiger over...
De laatste restjes tastbare herinnering worden verdeeld...
Geen weg meer terug...
Maar dat hoeft ook niet...
Een ieder van ons heeft het stellige gevoel dat moeder thuisgekomen is...
Zonder omweg... zonder overdenking...in één rechte lijn door naar boven...
Soms heb je nog wel eens dat gevoel dat er iemand om je heen is...
Soms hoor je wel eens dat iemand nog iets af te maken zou hebben...
Moeder Lindeman niet... weg is ze.... thuisgekomen bij (zoals op de kaart vermeld) haar Hemelse Vader....
En het is goed...
Van... Willem is weer naar Hengelo...
Zijn jongste zus zit er even doorheen...
Samen maken zij de memoriam PowerPoint....
De verhalen duren langer dan de foto's in beeld zijn...
89 Jaar leven is een lang leven... waar zij er gemiddeld 60 jaar van mee beleefden...
Van... een vaas moet geregeld...
Een piano ook....
Een laatste keer door de liturgie...
Van... en dan dat krankzinnige bericht...
https://www.tubantia.nl/hengelo/geen-handen-schudden-bij-condoleren-twentse-uitvaartcentra-nemen-coronamaatregelen~afa63b8c/
Straks bij de condoleance geen innige knuffel, kus of warme hand...
Hoezeer heb je juist nu dát nodig...
Hoe ver weg staat zijn corona virus van je verdriet...
Maar het staat er echt....
Uitvaartcentra hebben hun maatregelen getroffen...
Ook donderdag zal dat het geval zijn...
Omdat er dan zo mogelijk nog meer gevallen in Twenthe te tellen zijn...
Van.... ik sluit de dag af met een vergadering...
Tegenwoordig het zoiets unit teamsessie...
Ik notuleer.....
Notuleren heet tegenwoordig 'besluitenlijst opmaken'...
Ik hoef ze niet uit te werken.. ze worden direct digitaal verwerkt...
Hier gaat alles door...vooruitkijkend ...
Als ik thuiskom gaat het weliswaar ook door maar kijken we terug...
En ergens in het midden ligt het hier en nu...
Een hier en nu dat eventjes ver weg lijkt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten