Ieder lid van de grote familielid zit in eigen gedachten... regelt nog wat laatste eigen zaken...
De broodjes... de bloemen... wat doe ik aan... nog een sjaaltje kopen...
Een laatste oefening van het te zingen of te spelen lied...
Een laatste test van de geluidsinstallatie...
Toch nog maar een extra usb stick halen...
Naar de kapper....
Schoenen voor onder die zwarte broek....
En allen peinzen we over die laatste zin die tijdens het neerleggen van de witte roos, uitgesproken zal worden...
Zeven dagen rouw was lang...
Dood zijn duurt langer...
Het is een geneurie van liederen om mij heen....
Alle nummers die in de kerk ten gehore gebracht worden, solo, in samenzang, op piano, orgel of fluit, passeren nog eenmaal de revue...
Morgen zal het grote definitieve afscheid zijn....
Van... ik krijg nog een rouw bericht van iemand die haar moeder vandaag verloren heeft...
Herkenbaar verdriet....
Als er in het leven toch iets onomkeerbaar is dan is dat de dood wel...
Definitief en voor altijd krijgen een andere betekenis...
Die van onomkeerbaarheid....
En tegelijkertijd bedenk ik mij dat definitief en voor altijd helemaal niet onomkeerbaar gebruikt worden dus...
Aan een definitieve versie kan altijd nog gesleuteld worden... en ook voor altijd is maar een abstract en subjectief begrip...
Voor altijd... totdat...
En nooit meer....?
Nooit meer in relatie tot de dood is een andere nooit meer dan als je s morgens wakker wordt met een kater en je jezelf belooft nooit meer te drinken...
De nooit meer... totdat...
De voor altijd en nooit meer waar geen smoesjes voor bestaan....
Ik peins... op die laatste zin....
En als ik in bad lig heb ik hem...
Nou oké... iets meer dan één dan maar....
Je kwam thuis
En nu je weer bent wie je was,
Zal ik weer zijn wie ik ben...
Dag lieve ma....
Alzheimer kon je veel afnemen maar niet dat we hoe dan ook van je hielden en dat voor altijd zullen blijven doen....
Nu met een gerust hart gaan slapen...
Nou ja... behalve dan dat ik een verdrietige Jennie van de vriendenkliek thuis weet waarvan zaterdag haar feest ter ere van haar 70ste verjaardag niet door kan gaan in verband met Corona....
Nou ja..... behalve dan dat ik vanavond mijn haar kleur met de verf die ik altijd gebruik... in de kleur die ik altijd heb... en na twintig minuten bruin in plaats van blond haar heb ....
En ik twijfelde nog wel zo of ik het grijs zou laten worden tussen het blond door...
Had ik maar....
Nu is het lichtbruin....en heb ik spijt als van elke haar op mijn hoofd....
Hé, een andere Wampie.... grapt Willem.... maar ik zie aan zijn ogen dat hij niet blij is....
Noemde ma Lindeman mij een hele tijd steevast 'die nieuwe vriendin'... morgen zou ze daar alle recht toe hebben gehad...
Jammer dat we er niet samen om kunnen lachen...
Misschien was dat ook wel een mooie laatste zin geweest....
Eigenlijk is het leven nooit klaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten