De wekker gaat dus vroeg af...
In de kleren, koffie erin en aan het werk...
Ouders uit vitale beroepen mogen hun kinderen naar school brengen...
En school is dus waar ik vandaag te vinden ben...
Van... maar niet alle ouders hebben een beroep uit de vitale sector...
En we willen het aantal volwassenen binnen de school zo klein mogelijk houden...
Zo zitten dus kinderen die elkaar niet kennen.... en de juffen niet kennen... bij elkaar in één lokaal....
En dat betekent.... gekke Corona situatie... geen vriendjes.... ander lokaal.... andere spulletjes... beetje onbekende juf... en dus huilen...
Wat op mijn beurt weer betekent... wat nou anderhalve meter afstand...?
Dit kind heeft een schoot en een knuffel nodig...
Van... ik weet het... ik weet het....
Kinderen van ouders uit risico beroepen... dus risico kinderen...
Kinderen die natúúrlijk samen spelen en tegelijk die glijbaan afgaan...
Juffen die troosten....
En dus extra risico ook voor mij...
Van... maar ik heb mijn vak zó lief....
En ik wil zó graag mijn steentje bijdragen in deze bizarre tijden van crisis...
Van... ja, ja... ik was mijn handen telkens weer....
En ik probeer afstand te bewaren....
Maar het blijven wel kinderen waar ik mee werk....
En nou is het voor alle kinderen een rare situatie...
Ook voor hen die ineens thuis zitten... schoolwerk thuis maken... liever niet naar buiten mogen... hun vriendjes missen... de structuur kwijt zijn...
Maar ze zijn wel bij papa mama, oma of opa....
Veilig dus...
Maar voor kinderen die wél naar school moeten geldt dat laatste niet...
Geen vriendjes.... geen papa, mama, opa of oma en een onheilspellend rare situatie....
Van.... we komen de dag goed door...
Mijn relatief onbekende collega en ik...
We knutselen en wandelen... we eten en gymen....
We maken muziek.... we kijken tv...
En gelukkig wordt het ook half drie en staat mama of d'r taxi chauffeur te wachten...
Chauffeurs die allang blij dat ze weer eens een ritje hebben...
Mama's die allang blij zijn dat de risico volle dag er weer op zit....
Mama's die op hun beurt zorg gedragen hebben in ziekenhuizen, de wijk of andere instellingen...
Mama's en papa's die de wet handhaafden...
Het is soms alsof ik van bovenaf naar een boze droom kijk... en straks weer wakker wordt...
Terwijl toch best ergens ook het gevoel sluimert in zo'n afwachtende trant van...'wanneer zal ik ziek worden'....
Van... kom ik dan na mijn werk weer in de winkels dan is die nare droom wél werkelijkheid hoor...
Vandaag zelfs geen potjes groente meer.... nog steeds geen vlees... nu ook de vriesvakken leeg en help.... geen katten brokjes en blikken honden voer ....
Dat worden dus twee zakjes tortellini, twee blikjes tonijn in olie, verse basilicum en het laatste kleine bakje creme fraiche....
En bedankt hè medebewoners van planeet aarde....
Van..... nóg erger word ik uit de droom geschud bij het lezen van het appje van onze vriendenkliek...
Was lieve Ben al zo ziek... en kreeg hij al bestraling...
Nu heeft hij ook het Corona virus te pakken...ligt geïsoleerd en er mag niemand bij...
Het voelt alsof het laatste restje vaste grond onder je voeten wegzakt...
Om daarna direct de werkelijkheid weer weg te wuiven...
Het komt goed... het komt allemaal goed... omdat ik droom.... omdat ik dat wil.....
Van...... en nog zo'n staaltje van corona aanpassing...
Willem zou zondag moeten preken...
Een week heeft hij er wel op zitten schrijven...
Maar de kerken zijn dicht...
Want al is het dan vanuit thuis... je weet dat je samen kijkt en zingt...
Zo hielp Willem al mee met de opnames van de diensten in Duiven....en vanavond neem ik zijn preek en muziek op...
Van.... een prachtige standaard in de huiskamer... met twee kaarsen.... voor de iconen...
En de kat rent voorbij.... en Babs tikt met zijn nagels over de vloer in zijn run er achteraan...
Maar het hoort er vandaag allemaal bij...
In een kleine twintig minuten staat de preek erop... en het fluit spel....
Op de website zetten vormt een groter probleem...
Maar ook dat lukt uiteindelijk...
Van ..... zo deden we vandaag ons ding...
In een wereld die op zijn kop staat....
En waar het moeilijk is je eigen kop koel te houden...
Maar we hebben weer een dag overleefd....
Nu op weg naar 14 dagen thuiszitten...
Dat zal me nog een dingetje worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten