30 april 2021

Dag van: 

Die scheut van pijn weer voelen... die blijvende knoop in je buik uit het gevoel van weleer.... en daarna weer... en nog een keer....

Mijn stiefdochter huilt.... "papa hij heeft het uitgemaakt....."

Gister zat hij hier nog op de bank...

Gister nog bakte ik patat voor hem....

Vanmorgen zeiden we nog "tot gauw"....

En nu dit ineens verdrietige stemmetje, die pijn in haar ogen....

Het voelt als gisteren dat ik mijn eigen liefdesverdriet voelde...

Een week lag ik in bed... at niet... dronk nauwelijks...... hoopte elke ochtend bij opstaan dat de nachtmerrie dan nu toch echt voorbij was....

Als gisteren nog voelt het dat ik met de armen om haar heen naast het betraand gezicht van mijn eigen dochter zat om haar verloren liefde.... en die keer dat ik mijn zoon zo hard van verdriet en pijn om een liefde hoorde schreeuwen dat hij bloed opgaf.....

Als vanmorgen nog voelde ik weer die wanhoop van mijn kleindochter om die onbeantwoorde liefde na de strijd die ze om haar eigen identiteit had geleverd....

En nu mijn stiefdochter....

En daarnaast het verdriet van Willem om zijn meisje.....

Liefde is mooi..... maar help.... niets als dat kan je ook zo zeer doen...

Door jezelf en daarna door je generaties heen.... voel je het....

Het verdriet om de verloren liefde.... waarvan je denkt dat het nooit zal overgaan....

Waarvan je nu weet dat al die wonden littekens worden die je sterk maken... maar dat dat het laatste is wat je op dat moment wilt horen....

Afgevallen rozenblad

Als

Randen van een open wond

Wat ooit bloeide

Bloed nu

Gevallen zoute tranen

Schrijnen de wond

Die niet lijkt te willen dichten

De pijn doet voelen

Dat de liefde nog leeft

Geen pleister zal de pijn verzachten

Morgen als je wakker wordt

Zal het niet geheeld zijn

Maar overmorgen

Over overmorgen

Zullen de randen zich

Naar elkaar toetrekken

Sluit nu maar....

Want straks is het litteken

Het spoor van de herinnering

En zal er na de pijn

Opnieuw de liefde zijn

Wat verloren is

Zal nooit verloren gaan

Maar ruimte bieden

Om te hervinden

We nemen het gevoel de dag mee in.... Willem en ik....

Stilzwijgend voelen we onze eigen verliezen....

Kijken we elkaar aan... en zijn blij met elkaar....

Hoeveel verloren liefde ging eraan vooraf....

We kijken vanavond eindelijk de film "de beentjes van Sint Hildegard "....

De film van Herman Finkers die we op koningsdag voorbij lieten gaan maar wel opgenomen hebben.....

En geloof nou niet dat je de hele avond dijenkletsend op de bank zit....

Van het allerprilste begin tot het allerlaatste bittere eind zit de film vol diepgang....

Diepgang die op speelse wijze je brein ingehakt wordt...

Want ja... natuurlijk hebben we ook momenten dat de tranen over de wangen lopen....

Om meteen daarna de traan van opkomende ontroering weg te pinken.....

Wat beweegt een mens om op deze manier een verstikkende relatie.... en teveel aan liefde?.... in beeld te brengen...

Dit kan alleen Herman Finkers....

Maar tegelijkertijd is de verstikkende verzorging ook de weldaad dit aan te laten leunen....

Totdat....

Alleen de verhaalkeuze al om dan te doen of je dement bent en je op te laten nemen tussen de vergetelheid van tijd en.... de vogelvrijheid van niet meer bestaan...

Voor hen die het willen zien is dit zo fenomenaal gekozen....

De rol van zijn kinderen... de een na de andere uitspraken.... symbolische handelingen.... cryptische omschrijvingen... verborgen nadenkertjes.....

Och wat genoten we....

En het einde van de film kan dan ook alleen maar de discussie,  die weliswaar niet het nut maar wel de zin (strofe uit de film) op gang brengen....

Juist bij ons waar ruimte zo'n recht van bestaan heeft...

En toch neem je de verstikking die omschreven wordt als 'alles of niks liefde', serieus mee....

Want teveel ruimte kan je ook tegenwerken...

We komen derhalve, na een lang gesprek,  tot de conclusie dat ruimte geven alleen maar kan als je de juiste persoon tegenover je hebt....

In ander geval zal ruimte geven, eigen verstikking opleveren....

En daar waar de een de ander veel ruimte geeft is aan die een zelf de keuze waar en wanneer zij haar eigen ruimte in wil nemen......

Zoals de ander op dat moment dan de verkozen ruimte zal moeten respecteren....

Is dat dan in evenwicht....?

Je zou denken van niet...

En toch is het dat wel...

Maar waar is dan die verbinding... die verbondenheid...?

Ook daar komen we samen in het gesprek achter....

Die liefde zit in het vertrouwen dat noch de een noch de ander dat vertrouwen zal misbruiken....

Daar wordt het ook wederkerigheid....

En dan denk ik aan onze vrienden... waarvan de een

steeds meer de ander moet verzorgen....

'Denk je aan je pillen.... rust je wel genoeg... niet teveel hooi op je vork.... zijn de waardes wel goed... holt hij niet verder achteruit in gezondheid....?'

Dan komt het moment van donor transplantatie....

En dan beschrijft ze zo mooi in haar artikel in een vakblad hoe het zoeken naar evenwicht opnieuw begint...

De zoektocht naar de wederkerigheid.... naar weer lucht geven en lucht krijgen....

Het lijkt me een weg te gaan hoor.... van 'zorgen om' en 'verzorgen van' weer los te laten en ruimte gaan bieden en in te nemen.....

Terwijl het hier natuurlijk ging om liefde en niets dan liefde.... die niets met verstikking te maken had...

Pfieuw...... liefde blijft toch een apart fenomeen....

Niets kan zoveel vreugde als ook evenzoveel pijn geven...

Niets zal ons ooit zo bezig houden als liefde....

Nooit is over verliezen en verkrijgen betreffende een en  hetzelfde onderwerp zoveel geschreven, verfilmd, gezongen als over die liefde....

Als je de liefde vindt blijf je binnen die liefde de liefde zoeken....

En het zal wel een eeuwige zoektocht blijven...

Ooooooooh ja....

En de fiets is er hoor....

Een verhaal apart....

Maar daarover later meer.....