Dag van:
Meedogenloos gaat de wekker om half acht af....
Meedogenloos zonder enige vorm van medelijden....geratel en gerinkel....
Wakker worden....tijd om te gaan ....
Ook aan de overkant van het gangetje hoor ik al een deur opengaan....
Huize Kabossos wordt wakker....
Gezichten met een vertrokken gelaatsuitdrukkingen...
Het einde nadert....
Kleine Agathangelos loopt heen en weer zonder iets te snappen van de somberheid, maar voelen doet hij het wel....
Op zijn manier probeert hij de boel op te vrolijken....
De laatste spullen in de koffers...
"Ik heb alles" beweert Willem....maar tijdens mijn laatste check zie toch zijn trouwschoenen (nu preekschoenen) nog onder de stoel staan ...
Nog één keer op het dakterras zitten....
Nog één blik op het rustgevende uitzicht....
Nog even die hitte voelen....
Dan ga ook ik naar beneden....
De laatste bak koffie...
Het laatste ontbijtje met rijkelijk fruit en heerlijk brood....
Nog even napraten en vooral niet denken over het naderende afscheid....
Hoezeer onze culturen misschien ook mochten verschillen, de overeenkomst was groter.....
"Now you belong to our family" zegt Evangelos....
En daar komt dan toch weer even zo'n verschilletje om de hoek kijken want in Nederland noemen wij dat toch liever vriendenkring....
Dan staat Evangelos op....
"We want to sing this last song for and with you"....
Zijn mobiel gaat aan.... Elona komt naast hem staan.... Agathangelos neemt hij op zijn arm....
En dan gebeurt het Andrea Bocelli, Sarah Brightman - Time To Say Goodbye....
Het lijkt wel religie....
Huilend staan we daar met zn allen....
Tranen rollend over de wangen...
Niet alleen bij hen maar al snel bij ons ook....
En zo staan we daar in de voortuin....dicht bij elkaar...
Wat een schitterend gebaar.....
"We gaan" snottert Willem....en hij pakt de
koffers....
koffers....
Ik pak de tassen op....heel voorzichtig want er zit breekbaar spul in....
We lopen langzaam naar de auto....
Nu het moeilijkste deel.....het werkelijke afscheid...
Elona is ontroostbaar....
Willem snikt....ik huil.....
En al zullen Willem en ik het misschien nooit meer zo doen als de afgelopen week....terugzien zullen we elkaar zeker.... wanneer dan ook ...hoe dan ook.....
We zwaaien lang na....tot hek van het resort zich opent en sluit en wij bij Evangelos in de auto de hoek omrijden....
Evangelos rijdt een andere kant op dan wij vermoeden...
Hij wil ons met de aanblik van het krachtige uitzicht op de zee op ons netvlies laten vertrekken....
En prachtig is het ...
Dan via Kallikratia en Moudania naar de
snelweg die ons naar Thessaloniki en vliegveld Macedonië leidt....
snelweg die ons naar Thessaloniki en vliegveld Macedonië leidt....
We komen ruim op tijd aan....
Dag lieve Evangelos...enorme gastvrije gastheer die zoveel aan het werk was maar als hij er was, er ook helemaal voor ons was ...
We zwaaien tot hij de bocht om is en wij de departure hal inlopen....
Het inchecken is zo gebeurd...koffers op de loopband en klaar....
Ook bij de douane is het niet al te druk....
Alleen wordt in mijn handbagage wel wat gezien...
Nee hè, de handcrème en insecten gel er vergeten uit te halen zie ik op het scherm...
Maar wat een mazzel dat meneer de douane geen hulp kan vinden, nu zelf de rubber handschoentjes moet zoeken en hij de vrouw na mij er waarschijnlijk gevaarlijker uit vindt zien dan mij en dus haar handbagage checkt...
Hup snel mijn tas uit het bakje halen en wegwezen....
Mag ik ook eens een mazzeltje hebben....
De gate vinden we zo ....
Met een koffie tentje er tegenover....
Wij komen onze tijd wel door....
Dan het boarden...
Nog eenmaal de hitte (41 graden nu) voelen voor we de trap van het vliegtuig op gaan...
Dit keer weer niet zelf de stoelen kunnen kiezen en dus veroordeeld tot raampje en middenstoel terwijl wijzelf gangpad stoelen prefereren....
"Als ik nou maar een beetje fatsoenlijk iemand naast me krijg" zucht Willem die er dan voor kiest om naar in het midden te gaan zitten....
Had hij echter de heenreis geluk, de terugreis heeft hij dat minder....
Een naar zweet ruikende jongeman van enorme omvang zit al op de stoel bij het gangpad...zijn mama aan de andere kant van dat pad...
Willem kan echter wel juichen als blijkt dat het vliegtuig niet vol zit en de stewardess de man voorstelt dat hij bij de nooduitgang mag gaan zitten...die plekken zijn ruimer....
Een aanbod dat hij graag aanneemt...
Willem schuift direct naar gangpad en zo is de middenstoel vrij en kan ik daar lekker de benen op leggen als we eenmaal in de lucht zijn ...
Twee en een half uur vliegen...over Kroatië en Oostenrijk ...via Frankfurt naar Düsseldorf....
Zachte landing...en deel 1 van de reis zit erop....
De auto vinden is wat lastiger want waar we niet bij stil staan is dat de aankomsthal lager ligt dan de vertrekhal...
En we wisten toch zeker dat we bij het Sheraton hotel moesten oversteken ...
Ja, ja...maar dan wel een verdieping hoger....
Willem is al in alle staten. ..
"We hebben het parkeerkaartje al laten stempelen en nu verstrijkt de uitrijtijd"....
Nou is in paniek zelden iemand tot een oplossing gekomen dus blijf ik maar rustig en laat de paniek aan Willem over.....
En in de rust vind ik de oplossing ...
Auto gevonden....nog goed op tijd voor het uitrijden.... paniek voorbij....
Veel wegwerkzaamheden in Duitsland
maar Google Maps leidt ons om....
maar Google Maps leidt ons om....
Ik, die heel even in slaap was gesukkelt, zie dat die omleiding ons naar Nijmegen leidt....
"Willem de intocht van de Vierdaagse is daar gaande"!!!!!!!!.....
Maar er is geen weg terug dus rijden we op hoop van zegen in de regen naar Nijmegen.... en dat rijmt drie keer....
Het valt ook gelukkig mee....het is druk maar de kant die wij op moeten is niet overdreven druk....
Het huis staat er nog ..
Bengel is dolgelukkig ons weer te zien...en wij haar....
Maar nu eerst mezelf even opfrissen want ik heb nog een verjaardag in het verschiet....
Mijn vriendinnetje is immers vandaag 65 geworden en dat gaan we samen vieren door uit eten te gaan....
Ik neem haar cadeau uit Griekenland voorzichtig uit de tas en ga....
Waar je de energie na zo'n reis ook vandaan haalt ....?
Het is beregezellig....
We eten overheerlijke tapas bij "de zusjes"....
Maar een uur tijdsverschil blijft toch een uur tijdsverschil....
Het uur later zit nog verscholen in mijn brein....
We maken het dus maar niet te laat ...
En thuis wachten de honden die Willem inmiddels heeft opgehaald....
Och jongens wat een week....
Hier moeten we nog lang over napraten zeggen Willem en ik steeds tegen elkaar...
Over hoe fantastisch het was dat we ons in dit avontuur gestort hebben maar vooral over wat het met ons gedaan heeft ...
Hoe gaaf het was maar ook hoe verwarrend vaak....
Daarbij kwam dat wat ik niet vermeldde....mijn kinderen in Haarlem allemaal een voedselvergiftiging hadden en mijn schoonzoon in Didam een hartoperatie onderging (ablatie), met een flinke bloeding in de lies na....
We hebben dus ondertussen ook prive nog heel wat af moeten zien in dat overheerlijke Griekenland, maar dan wel ver weg van waar je ook had willen zijn ...
Wat de blogs betreft....
Niet getreurd.... dagelijks staan er natuurlijk blogs op 'dag van Wampie' en...........
MORGEN OVER EEN WEEK GAAN WE WEER VOOR TWEE WEKEN NAAR DE CAMPING'!!!!....
dan zullen de blogs voor het gemak ook weer op Facebook gedeeld worden....en zijn alle smeuïge kampeerverhalen volop te volgen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten