Precies op die dag ga ik de draad weer oppakken maar vooral strak spannen...
Zeg nooit dat je zoiets niet meer gebeurd... ik ben al te oud geworden om nooit nooit te zeggen...
Toch ga ik er weer voor... sta ik er voor... voor mooi gedachtengoed.... voor een beetje betere wereld....
Niet als een kegel die wacht op welke volgende bal hem omver zal gooien maar er weer op vertrouwend dat de bal in de goot rolt.... en een beetje op mijn hoede zodat ik aan de kant kan springen als ik de bal herken die wel op mij af komt.....
Willem vraagt hoe ik mij voel vanmorgen....
Eigenlijk voel ik niks... niet omdat ik het gevoel parkeer of blokkeer maar omdat er gewoon nog even niets te voelen valt.... dat zal ik namelijk straks beleven...
Ja toch... en beetje voel ik wel... het gevoel van bevrijding.... ik ben er weer... ik doe het weer... en vooral niet daar waar het begon maar ergens anders....
En dat voelt goed....
Van... vandaag code rood afgegeven door de ANWB...
De kleine weggetjes zijn nu nog redelijk begaanbaar, de grote wegen zijn prima gestrooid...
Ook het terrein van waar ik moet zijn ziet er goed uit...
Binnen is het een drukte van chauffeurs die nog met op tijd of met iets later de kinderen komen brengen...
Ik loop naar de plek waar ik zijn moet... het voelt vertrouwd...
Het warme welkom doet goed..
Twee kleine handjes pakken de mijne...
Ze houden alleen maar vast...
Geen ogen die mee aankijken...
Geen mond die praat....
Enkel twee handjes....
Ze voelen... ze draaien... ze wrijven.. ze reiken naar mijn oorbellen...ze pakken mijn ketting .... ze neemt me mee naar haar tafel....
Samen leggen we de kapla blokken plat neer.... omhoog bouwen is er nog niet bij...
Het wordt een soort plateau als een toonladder... het ene blokje wat hoger dan de andere en de volgende weer wat lager....
Als ik het net zo nadoe pakt ze weer mijn handen en klapt er enthousiast op.... dan kijken twee ogen mij heel even... en fractie van een seconde, aan met een blik die wil zeggen 'je hebt mij gezien' en dan figuurlijk bedoelt...
Van... er zijn met dit weer maar drie kinderen in de klas... de rest blijft vandaag om code rood redenen thuis..
De kerstboom staat klaar om versierd te worden...
Twee andere handjes pakken het crepe papier.... nee niet om te versieren.. om te ontdekken... het knispert en kraakt... het kreukelt en voelt anders dan gewoon papier... en... als je er hard mee loopt dan wappert het....
Dan worden de kerstballen gepakt.... mooie glimmende kleuren als spiegels wasser je jezelf in ziet... waar je jezelf in ontdekt...er een juf die achter je staat en zwaait in de bal....
Een juf in een bal..... veiliger nog dan een juf tegenover je...' in de bal durf ik jou aan te kijken, in het echt niet'...1 vingertje zwaait terug...1 vingertje dat voelt als een overwinning... als een hele hand...
Autisme is een wonderlijk fenomeen.... en als ik terugdenk aan de uitzending van de hersenstichting en de wonderlijke uitdagende wereld van de hersenen, is het een fenomeen waar nog heel veel over geleerd moet worden... maar als je naar ze kijkt, ze volgt en met ze mee gaat volgens de' niet normen' die de omgangsstandaard aangeeft dan is er wel degelijk een vorm van contact...
Van.... buiten één zijn met de sneeuw door erin te liggen... te rollen... te voelen... te proeven...
Kijken en weten alleen is niet genoeg... er is immers vel meer te ontdekken... misschien wel meer dan wij standaard norm mensen ooit zullen ervaren totdat er door de ogen van een kind kijken....
Ik kom weer 'thuis'.... ik land dat waar ik hoor...
En of het nou oudere, jongere, slimmere, voelende, pratende, kijkende kinderen zijn maakt niet uit... elk kind is er een...
Van..... maar de omgeving ouds met dan kinderen ontdek ik...
Menig volwassene komt even zijn of haar neus om de hoek van de deur steken....
Ik maak kortere en langere praatjes...
Sommige gesprekjes gaan me makkelijk af... andere wat lastiger... en de laatste maakt me emotioneel... omdat ik voel wat eronder zit... omdat ik voel dat ik oprecht gemist ben....
Voor mij is dit het moment te vertrekken... genoeg gezien... genoeg gevoeld..
Morgen staking maar woensdag zal ik er weer zijn....
Van..... de code rood sneeuwval neemt een aanvang...
Beter ook om nu te gaan...
Voorzichtig rij ik op huis aan met twee handen aan het stuur die nog twee handjes in mij voelen...
Laat ik maar meteen boodschappen doen... en dan lekker voor twee dagen want dan hoeven we er morgen helemaal niet meer uit en kunnen de sneeuw met al zijn kleur codes, de sneeuw laten...
Heerlijk jacht schotel vanavond en boerenkool voor morgen...
Nog even gezellig de dierenwinkel in... natuurlijk ook om hondenvoer te halen maar vooral om even gezellig te babbelen want bij Bouwman op Rijkerswoerd is het altijd gezellig....
Van thuis val ik eerst een uur in slaap....
Bengel komt gezellig bij me liggen... één pootje in de sneeuw en madame is alweer binnen
Zij zoekt de warmte liever op....
Laat ik het kerststalletje eens neerzetten... oooch en dat kan ook de kerstsfeer wel maat...
Zoooo kerstsfeer.... voldoende kerstsfeer...
Willem komt direct na schooltijd (gelukkig continu rooster) naar huis...
Samen laten we de sneeuw .... veel sneeuw...maar vallen... ons kan nu niks gebeuren..
En zo komen er de avond door met DWDD, stukje Radar... omdat het over sigaretten gaat en ijk moét kijken van Willem...
Áls Willem zijn Netflix aanzet (na drie pogingen en ik tevergeefs blij dat die het niet doet), pak ik mijn brei werk maar weer op.... de picot steek naai ik later wel vast... wat een gedoe zeg... ik ga verder met het fair isle motief.... leuk breien is dat!
De sneeuw houdt op te sneeuwen....Blitz beheert weer eens am te geven dat ze naar buiten moet (of zou ze geen zin hebben met deze kou?)
Babs ligt haar hormonen te bestrijden (ik heb medelijden met har) en Bikkel ligt oud te zijn...
Zo af een toe.. vooral nu dus... bekruipt mij dat gevoel van vergrijzing... gezapig samen zitten zijn....
Naja...t heft ook wel weer iets...(TIJDELIJK... en alleen met dit weer dan!!!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten